The loverboy

5.

Ik zit achterin de auto van Bas.
'Wat is je adres?' Vraagt hij.
'Roodbosleede 32' antwoord ik.
Ik ga echt naar huis. Eindelijk! Ik heb daar misschien niet heel lang gezeten. Maar het was de verschrikkelijkste tijd van mijn leven. Ondanks dat ben ik wel sterk gebleven, ik heb weinig gehuild.
En mijn ouders! Die missen me vast vreselijk.

We stappen uit de auto. Eindelijk thuis! Ik kan mijn lach niet binnen houden. Er staat een big smile op mijn gezicht. Ik weet dat er een sleutel onder de plantenbak ligt. Ik pak hem en wil de sleutel in het slot steken. Maar ik schrik, ik hoor een keiharde knal. Ik draai me met een ruk om.

'Bas!' Gil ik.
Ik zie hem op de grond liggen, levenloos. Om hem heen ligt bloed. Overal. Lucas staat naast hem, hij heeft een pistool in z'n hand.
Ik sta verstijfd stil. De tranen stromen over mijn wangen. Hoe durft hij! Die lul!
Dan loopt Lucas naar me toe.
'Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen? En nu heb je je vriendje ook nog vermoord... Nou nou zeg!' Fluistert hij.
'Je bent zo zielig!' Krijg ik er met veel moeite uit. Maar ik probeer sterk te blijven.
'Kom mee!' Zegt hij.
'Nee! Ik blijf hier!'
'O jawel, jij gaat mee!' Zegt hij dreigend. Hij trekt me mee aan mijn haren. Waardoor ik hem volg.
We zitten in zijn auto.

'Zo, en omdat jij stout bent geweest mag je me nu even verwennen.'
De auto staat in een donker steegje. Ik kan niet ontsnappen, ik heb geen idee waar ik heen moet.
'Komen jij, trek je kleren uit!' Zegt hij en hij doet zijn t-shirt al uit.
'Nee doe ik niet!' Gil ik.
'Ja dat doen je wel!' Hij trekt nu ook mijn kleren uit.
'Nee niet doen!' Roep ik.
Maar hij gaat gewoon door. Weer trap ik hem. De auto is klein waardoor ik weinig ruimte heb om te gaan staan.
Ik geef hem een klap in zijn gezicht. Maar hij is sterker. Nu geeft hij mij een klap. Ik word draaierig maar val nog niet flauw. Ik zie en merk alles wat er gebeurt maar ik kan er niks aan doen. Het gebeurt. Ik voel de ontzettende pijn bij mijn heupen. De pijnscheuten die door mijn maag razen. Zo ontzettend pijn. Maar ik kan niet huilen. De brok in mijn keel houd de tranen tegen. Ik moet doorzetten! Roept een stemmetje in mijn hoofd.
Ondertussen zie ik dat ik al in mijn blootje lig. En hij me stoot.
Hij is even afgeleid. Waardoor ik net genoeg tijd heb om mijn knie weg te trekken. En hem een paar knietjes in zijn gezicht geeft.
'Aawhg bitch!' Gilt hij.
Zijn gezicht zit onder het bloed. De mijne ook. Op mijn benen zitten blauwe plekken en schrammen. Pijn! Zoveel pijn.
Ik doe de deur open. En stap langzaam uit, terwijl Lucas nog pijn heeft.
Ik zet mijn voet op de grond. En de andere ook. Ik ben misselijk en duizelig. Ik probeer te rennen. Maar het gaat langzaam en ik voel mijn eten naar boven komen. Al was het niet veel eten. Ik verstuik mijn enkel waardoor ik met een plof op de grond val. Ik probeer weer op te staan maar het lukt niet. Alles draait. En ik zie wazig. Ik blijf in mijn blootje op de koude natte grond liggen. Wachtend tot iemand me komt redden.

Ik word vastgepakt. Ik kijk recht in het gezicht van Lucas. Hij heeft zich intussen al aan kunnen kleden. Ik voel al mijn eten opkomen en ik kots over zijn kleren heen.
'Gatver!' Roept hij.

Weer probeer ik weg te rennen. Dit keer lukt het. Ik ben nog wel duizelig en draaierig. Ik ren en ren. Uiteindelijk ben ik weg uit het steegje.
Ik besluit maar om rechtdoor te rennen.
Ik ren een donker bos in. Ondertussen is het al 9 uur. En het is al donker. Ik ren maar door het bos. Steeds langzamer. Ik kan niet meer. Kramp in mijn benen, en heupen.
Weer val ik neer tussen de bladeren.