The loverboy

8.

Het is nu al 2 maanden verder en ik ben nog steeds niet uit deze hel ontsnapt. Elke dag weer hetzelfde liedje. Ik vind dit leven bijna normaal worden. Ik heb vaak gehuild, maar ik ben ook sterk gebleven.

Intussen is mijn buik al behoorlijk gegroeid. Ik ben steeds misselijk, en ben te lui om iets te doen. Maar ja ik moet wel...
Ik kijk op de klok, het is 6 uur. Over twee uur gaat de wekker weer. Ik draai me om en ik val weer in slaap.

'Gefeliciteerd...' Lucas staat in de deuropening.
'Wat nou weer!?' Vraag ik nijdig.
'Je bent vandaag 17?!' Zegt hij.
'Oja! Is het dan al 16 september?'
'Jup dat is het, en elke keer als je jarig bent word je een stukje belangrijker hier.'
'En dus mag je een treetje omhoog. Je krijgt nieuwe taken...' Zegt hij.
'Ja zeker nog ergere?' Zeg ik nijdig.
Hij geeft me weer een briefje en hij loopt weg.

Bij elke leeftijd krijg je een schema: vanaf je 17e word je hier belangrijker.
Je hoeft nu niet elke dag te werken, 2 dagen in de week ga je in etalages staan. De andere dagen ben je een vaste hulpster voor lisa. Ik leg even uit hoe ze eruit ziet en wat je met haar moet doen enzovoort.

Lisa is een meisje van 10 jaar. Ze woont nog niet in dit huis. Maar de loverboys zorgen ervoor dat ze hier morgen is. Ze heef bruin krullend haar. En donkere ogen. We hebben haar al een paar dagen in onze macht en we weten waar ze woont enzo, dus we hebben haar heel snel.

Ze zit morgen om 1 uur in kamer 307, daar wacht je haar op en je verteld de regels hier.

Veel succes.
Lucasje.

Ik had echt niet verwacht dat ze je al dagen achterna lopen om te kijken of je geschikt bent. Lucas heeft mij dus al lang in gedachte gehad. En ik word gek van die briefjes. Hij kan het toch ook gewoon zelf zeggen?

Ik vind het zo zielig dat ze zo'n jong meisje al gaan mishandelen en met haar naar bed gaan. Zo zielig! Maar ik ga haar hieruit redden. Ons samen! En natuurlijk mijn kleine baby in m'n buik...