Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 39b: Twee Draken Én Ik

Pov. Luna

"Zack liep naar de reling toe en keek erover naar de rond kronkelende trappen om vervolgens mij aan te kijken en dat proces te herhalen", zei Brandon waarop een kleine glimlach volgende. "Hij kan stappen", vroeg ik naar Zack kijkend? Hij knikte op zijn beurt "ja, zoals eerder gezegd was mijn verbazing zo groot dat ik van de trappen naar zijn benen staarde." "Maar hoe", floepte eruit! "De oefeningen die Ezran mij liet doen begonnen hun effectiviteit te laten zien, al dat nodig was bleek buitengewone motivatie te zijn", liet Brandon weten. "Er is veel dat we je moeten vertellen", deelde Zack mee toen hij merkte dat ik niet mee was en geen idee had wat die motivatie kon zijn. Hij sloot de deur en liep langs Brandon naar binnen, mij alleen achter latend met Brandon. "Jullie moet ik ook het één en ander vertellen", zei ik, 'nog zacht uitgedrukt' had ik er beter aan toe gevoegd. Aangezien Brandon stil bleef staan vond ik het nogal vreemd om Zack al achterna te gaan, het voelde alsof er nog iets op zijn hart lag dat hij mij wou vertellen dus bleef ik wachten terwijl ik van het ene been op het andere overstapte. Toen er ergens verder weg een deur dicht viel nodige Brandon mij uit om hem te volgen. In een chique wit, goud ingerichte woonkamer met zwarte effecten door het marmer dat in elke ruimte wel aanwezig leek te zijn namen we tegenover elkaar plaats. Hetgeen dat Brandon wou zeggen stokte in zijn keel waardoor hij het weer inslikte, zou ik de conversatie starten? Hoeveel tijd Tyrion mij had gegeven wist ik niet en eraan denken om het te vragen had ik niet gedaan dus besloot ik na wat aarzeling om als eerst iets te zeggen. Het uit elkaar gaan toen we pas hadden besloten de mateband een kans te geven had ons geen goed gedaan zo te zien. Zelfs een normale conversatie voeren ging stroef en vergde moeite waar het in principe natuurlijk zou moeten gaan en we ons bij elkaar op ons gemak zouden moeten voelen. "Arion zou hier ook moeten zijn, weet je toevallig of de koning en hij voorgeschiedenis hebben", vroeg ik? Arion zijn naam was ik hier niet tegen gekomen dus vreesde ik dat hij beneden was bij de vijanden van Tyrion. Tijdens de bereiding van het eten had ik gedurfd enkele vragen te stellen zoals wie hij allemaal had ontvoerd en nu in zijn gevangenschap verkeerden. "Niet dat ik weet, ze hebben elkaar misschien ontmoet in een leefruimte daar brachten ze mij en Zack naartoe maar we hebben hem niet gezien", antwoorden Brandon. "Op mijn weg hier naar boven heb ik geen enkele ruimte gezien waar hij zich in bevond dus was ik bang dat ze hem ook naar de kerkers hadden gebracht", deelde ik mijn bezorgdheid, even uit het oog verliezend dat we niet over dezelfde informatie beschikten, ik had het nieuws over Vladimir namelijk nog niet verteld. "Zijn er buiten dit complex in de lucht nog gevangenissen", vroeg Brandon mij polsend naar informatie die van nut kon zijn? Vluchtig knikte ik, voor een privé gesprek was dus geen tijd "Zack, er is iets belangrijk dat jullie moeten weten, kun je even hier komen." Hij kwam zoals gevraagd naar buiten en leunde tegen de deurpost van de woonkamer aan, vlak naast de gang. "Vladimir is hier ook, alleen is hij beneden, Tyrion heeft mij verteld dat hij daar zijn vijanden gevangen houdt, hierboven, jullie, zijn strategisch handige krijgsgevangenen. Ook Eirene, Felicia en Thaddeus waren hier", deelde ik langzaam en voorzichtig mee, hun reacties polsend. Brandon reageerde als eerste "weet je waar de kerkers zijn", vroeg hij, klaar om in actie te schieten. Zack zetten zich af tegen de deurpost en slenterde naar ons toe om bij Brandon tot stilstand te komen en een hand op zijn schouder te leggen zodat hij zeker geen irrationele besluiten kon nemen en ervandoor kon rennen. Het idee dat hij kon rennen kon ik maar niet bevatten hoe hard ik ook probeerde. "Nee maar ik kan het wel uitzoeken, Tyrion vertrouwt mij geloof ik wel al heeft hij mij verboden bij zijn gevangenen in de buurt te komen", antwoorden ik. Brandon schoot overeind "hij vertrouwt je, wanneer heeft hij je precies leren vertrouwen?" Het enige waar mijn gedachten naar uitgingen was Brandon die de kamer uit zou stormen, van de trappen zou denderen en de sprong in het diepe zou wagen nu hij weer kon lopen. De jaloezie in zijn stem was ik volkomen vergeten. "Maak je geen zorgen, hij is nog niet klaar om te rennen of lang te stappen", deelde Zack mee die de oplaaiende paniek in mijn ogen gezien moest hebben. Brandon zetten zich met een gefrustreerde blik terug neer. Met een dankbare blik keek ik Zack's richting uit waarop hij kort knikte 'geen probleem'. "Sinds wanneer ben je hier Luna", vroeg Zack nu met zijn blik op Brandon gericht die mij nu aankeek. "Gisteren ochtend heeft Haga mij en Blake onderschept voor we terug konden keren naar de kroondimensie", vertelde ik ze. "Dus de koning, Tyrion, hij vertrouwt je", vroeg Zack bedenkelijk? "Vertrouwen op zich weet ik niet zeker maar Haga mag mij niet en wil mij het liefst vermoorden maar Tyrion staat hem dat volgens mij niet toe, dat moet op iets van een positief sentiment duiden, niet", vroeg ik mezelf luidop af? "Hebben ze je iets aangedaan", vroeg Brandon nu, zijn ziel vroeg het zich af al verzetten hij zich tegen de vraag, zijn innerlijke wolf won die strijd echter. Hij deed zijn best om onbezorgd en afstandelijk te reageren maar dat leek niet erg goed te lukken. "Ik ben ongedeerd en jullie", vroeg ik ze op mijn beurt? "Na de overplaatsing en de thee in de leefruimte hebben ze mij hier afgezet, de enige fibions die ik sindsdien heb gezien zijn personeelsleden en krijgers die ons eten en drinken brengen om gelijktijdig te controleren of we er nog zijn", luidde het antwoord, of het Vladimir even goed was vergaan wist ik nog niet zo zeker. "Dat meen je niet, was jij het geschenk dat ze van het drakenpaleis naar hier hebben getransporteerd", vroeg ik toen alle puzzelstukjes in elkaar pasten en degene die onvindbaar bleken terecht waren gekomen. "Toen was ik het vergeten maar nu herinner ik mij dat jullie er langs zouden gaan", bedacht Zack zich. Door dat transport had ik twee draken gezien, was ik bijna krokant gebakken en zat ik onder het vuil, as en speeksel maar dat vertelde ik ze niet, daar zou later tijd voor zijn, hoopte ik althans dus knikte ik "aha." "Denk je dat er een achterliggende reden is dat ze ons zo behandelen", vroeg Zack aan mij? "Misschien", bekende ik "Tyrion en Haga hebben gelijklopende maar eigen agenda's. Ik zou niet weten wat ze van plan zijn en of wij daarvoor nodig zijn. Haga wilt mij misschien van de werelden vagen maar Tyrion lijkt andere plannen te hebben. Misschien dat hij jullie ook nodig heeft of bewaard voor een andere gelegenheid zoals Eirene, Thaddeus en Felicia." "We wisten dat ze hier waren maar niet dat hij ze gebruikt heeft, weet je waarvoor", vroeg Brandon? "Om Vladimir te krijgen, er was een uitwisseling van krijgsgevangenen in ruil voor Dimir in de ochtend", deelde ik mee. "Wat zou Tyrion van plan kunnen zijn met jou Luna, je bent de maankoning en voorbestemd om licht in het donker te doen schijnen, Haga's plan is het slimste. Als ik hen was had ik niet zo lang gewacht", liet Zack weten die zich nu ook liet neerzakken op de rand van een koffietafel. "Ik zou een gifbal door je hart hebben geschoten zonder er verder over na te denken, onsterfelijk of niet", ging Brandon daarop in. Ze hadden gelijk, daar was ik mij maar al te goed van bewust. "Haga wist het al die tijd al maar toen ik Tyrion voor het eerst ontmoeten en hij mij een kopje thee aanbood dacht hij initieel dat ik een lid van de innercirkel was. Vlak daarna kreeg hij de pigmentvlek te zien die jullie ook als bewijs zagen dus wist hij dat ik de maankoning was maar hij deed geen pogingen mijn leven te ontnemen, in tegendeel hij stelde voor het geheim te houden voor Haga die enkel weet hoe Manal, Nora en ik eruitzien omdat hij Tyrion's orders niet volgde", legde ik ze uit. "Misschien wilt de fibion koning er iets publiekelijk van maken of wacht hij tot iedereen is gevangen om ons voor elkaar af te slachten", bedacht Brandon zich. "Hmmm, dat betwijfel ik", moest ik toegeven "hij kon ons allemaal makkelijk gevangen nemen maar dat niet alleen. De ruil vind ik maar vreemd, waarom niet ontvoeren zoals wij allemaal, waarom wou hij dat Vladimir zelf het portaal door liep. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat hij ons graag wilt ombrengen, Vladimir daarentegen wel, de haat in hun ogen was zelfs zichtbaar voor de wormen onder de sneeuw, tussen de aarde." "Als je dat geloofd Luna, moeten we iets doen om Dimir te helpen", kwam er over Zack's lippen wat Brandon instemmend deed knikken. "Het is gevaarlijk zeker nu ze ons iets voeren waardoor we onze krachten verliezen maar we moeten iets proberen. We hebben al een dag niet van hun voeding gegeten om uit te testen of onze krachten terug keren, als dat werkt kunnen we hier weg om je te helpen", vertelde Brandon mij. "Het ligt niet aan het eten", deelde ik mee. "Heeft Tyrion je dat verteld", vroeg Brandon. Hij was degene die terug kwam op onze belofte dus mocht hij ook niet zo jaloers reageren. De opmerking negerend ging ik verder "het is een spreuk die ervoor zorgt dat iedereen buiten afstammelingen van Nefeli en Sauron kun krachten worden gedempt in de paleizen en kastelen in de verschillende districten en hoofdstad." Zack had het hem dus nog niet verteld, dat hij zijn krachten ook niet kon gebruiken voor ze hem gevangen zetten op het paleis gebied. Dat het niet nodig was om een bewaakt konvooi te zenden om hem naar hier over te plaatsen want nog binnen nog buiten deze paleismuren kon hij zijn krachten gebruiken. Zo discreet mogelijk zond ik hem een blik toe op het moment dat Brandon weg keek naar de ramen. Toen hij ernaartoe begon te wandelen ontstond een non-verbale conversatie met geschud, grote ogen die aanmaningen verstuurden door naar Brandon te wijzen met mijn ogen en vele handgebaren. Hij had het niet verteld, was dat niet van plan en zou het niet doen werd de conclusie van de blikkenwisselingen die we hadden. Verder aandringen kon ik niet, Zack was aan het rouwen met nog steeds die holle blik in zijn ogen door Siofra haar dood. Hij had nauwelijks tijd gehad om te rouwen om zijn geliefde door de hectische dagen sinds de begrafenis. Hij sprak meer dan tijdens vergaderingen of andere bijeenkomsten waar we met z'n allen waren maar dat was eerder uit noodzaak. "We zitten misschien zonder krachten maar als we beneden kunnen geraken is dat genoeg om bij Dimir te kunnen geraken", bedacht Brandon zich die door het raam keek naar de heldere lucht en wolken waarop dit gebouw gevestigd was. "Als wij ons hier niet weg kunnen toveren lijken de opties of niet voor de hand liggend of onbestaand. De krijger die mij hiernaartoe vloog is onze enige andere mogelijkheid", kwam er over mijn lippen toen er een tintelend gevoel opdook dat stilletjes aan overging in een brandend gevoel op mijn hals, schouders en bovenrug. De pijn die zich in mij branden werd zo sterk dat het zich over mijn gezicht uitsprak. "Wat is er", riep Brandon plotseling die van de wolken naar mij keek waarna hij naar mij toe rende. Hij hurkte naast mij neer en schoof de cape voorzichtig opzij wat de tatoeage zichtbaar maakte "het brand", wist ik over mijn lippen te persen. Voor heel even was ik vergeten dat hij mijn pijn kon voelen net als ik de zijne. "Er is een tatoeage op haar rug verschenen", deelde Brandon mee terwijl hij Zack over zijn schouder aankeek. "De tatoeage was er al, er moet iets anders mee gebeuren, welke kleur heeft de tatoeage", vroeg ik? "Gewoon zwart", liet Brandon weten die bezorgd naar mijn rug keek. Wat dieper in en uit ademend door de pijn zei ik:" ze komen naar ons toe." "Wie", werd er gevraagd door Zack. "De innercirkel, wetende dat dit een oorlogskamp is vermoed ik met het demonenleger, het Fibion verzet en de kroondimensie met zijn geallieerden. Zwart staat voor schaduwen en de nacht. De fibions geloven dat de schaduwen van hun voorouders over ze waken en ze beschermen. Als de tatoeage zwart is zullen we de schaduwen snel tegenkomen, het laatste gevecht zal spoedig plaatsvinden." Hoeveel ongestelde vragen er ook waren Brandon stelde er slechts één "wanneer houdt de pijn op?" De pijn van een geliefde doet nu eenmaal meer pijn dan het eigen, de eigen pijn is te verdragen die van je geliefden niet.