Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 15b: Verloren Liefde

Pov. Luna

De les met Gai was gisteren al gauw afgerond nadat hij over de vader van Sirius en Blake was begonnen. Enkel zijn naam had ik nog gevraagd voor hij zich excuuseerde voor zijn vertrek, Kang-dae Li. In de late avond had ik enkel nog Anastasia's haren geborsteld voor het slapen gaan en nog even met Cora gesproken voor ook ik tussen de lakens kroop. De volgende ochtend ging alles zijn normale gang alsof ik gisteren niet met Lazar was verloofd voor de schijn. Zelfs Gai had er geen botte opmerkingen over gemaakt of mij erom benijd. Vreemd genoeg was hij stil geweest en had hij de kans niet gegrepen om mij duidelijk te maken dat hij mij niet mocht. Stiekem hoopte ik omdat hij mij aardig begon te vinden. Moest hij daar nooit geraken was dat zeker niet het grootste probleem dat ik had maar aangezien we zo vaak in interactie met elkaar gingen zou het wel fijner zijn moest ik mij niet mentaal moeten voorbereiden op een gesprek met hem. Vandaag kreeg ik wel geen les van meer van Gai blijkbaar zouden we pas morgen verder gaan met de eerder theoretische lessen. Vandaag stond er een training op het schema maar niet met Alaric zoals ik had gehoopt. Ezran stond voor mij en leek alles behalve tevreden met mijn prestaties die dag. Blijkbaar was hij terug want gisteren was hij zoals gewoonlijk zonder waarschuwing terug verdwenen. Tegenwoordig keek niemand daarvan op, zelfs ik niet meer. Eerst vonden de dienstmeisjes die zijn kamer moesten verzorgen het erg irritant dat hij af en toe verdween want dan konden ze zijn kamer niet meer in. Om de lakens te vervangen, te stofzuigen, dweilen, af te stoffen en de ramen open te zetten voor wat frisse lucht moesten ze de kamer kunnen betreden. Na een tijdje realiseerde ze zich dat Ezran het hen niet kwalijk nam en alles zelf deed wat hen het werk bespaarde. Nu hoopte ze dat sommige andere gasten ook wat vaker zouden verdwijnen of op z'n minst niet zo een bende zouden maken. Als ik de dienstmeisjes moest geloven die de gastenvleugel onderhielden was Ezran zijn kamer uitzonderlijk schoon, stond alles mooi op zijn plek, was het bed opgemaakt, stonden de ramen al open, slingerde er niks rond en was zelfs de badkamer smetteloos. Op de drukste dagen werd zijn kamer daarom overgeslagen. Doordat ik zo uitgeput was door de urenlange training en ook nog eens in gedachten verzonken was vergat ik zijn aanwezigheid tot hij mij eraan herinnerde "is dat het beste dat je kan, opnieuw!" Het liefst had ik 'moet dat' gevraagd maar ik zweeg en poogde hem nog eens aan te vallen of tenminste aan te raken wat mij tot nu toe nog niet was gelukt. Het telde niet wanneer hij blokkeerde hij moest de klappen incasseren vooraleer het meetelde. Ik haalde uit met mijn rechterhand en snel daarna met mijn linkerhand terwijl ik mijn rechterhand terug trok. Mijn aanval werd geblokkeerd en hij sloeg terug maar ik wist te ontwijken. Al gauw zwaaide hij zijn vuisten richting mijn gezicht maar ik bukte snel en sloeg recht vooruit richting zijn buik maar zijn knie wist de klap te verhinderen. "Raak mij tenminste één keer, één klap, sla mij tenminste één keer", hijgde hij toen ik omhoog schoot. Graag, heel graag zelfs had ik hem graag naar het hoofd geslingerd maar ik hield mezelf in. Ik haalde uit, opnieuw en opnieuw probeerde ik. Inmiddels ging er al een heleboel automatisch en reageerde ik zonder erbij na te denken. Waar ik eerst moest nadenken wat ik moest doen bewoog ik nu mijn lichaam al in de juiste positie. Mijn krachten gebruiken mocht uiteraard niet want als ik ooit zonder kwam te staan moest ik mij een uitweg zien te vechten volgens Ezran. Hij had het zo vaak herhaald dat ik bang begon te worden om mijn kracht op het meest cruciale moment te verliezen puur en alleen door die woorden. Ik gaf hem bijna een trap maar hij wist mijn been te blokkeren voor hij terug vocht. Na minstens vijf minuten geprobeerd te hebben hoorde ik iemand deze gang betreden en ook Ezran leek het gehoord te hebben wat ik afleiden van zijn ogen die een seconde van mij naar de deur vlogen. Die seconde was mijn opening, ik sloeg toe en raakte hem hard in zijn flank maar in een reflex sloeg hij hard terug waardoor ik mijn evenwicht verloor. Automatisch probeerde ik om hem vast te grijpen zodat ik niet viel. Hij bewoog echter ook om mij op te vangen waardoor mijn voet tegen zijn been schopte terwijl ik achterover viel. Hij verloor eveneens het evenwicht maar wist mij tegen zich aan te drukken zodat mijn val werd gebroken al was de afstand tot de vloer niet zo groot. "Eindigen jullie altijd zo", hoorde ik Blake speels zeggen terwijl hij tegen het deurkozijn leunde en zijn armen over elkaar legde "op elkaar." We krabbelde allebei uit elkaar en daarna overeind "ah nu snap ik ook waarom jullie trainingen altijd zolang duren", maakte Blake er zijn eigen versie van. "Of mijn training is pas begonnen", zei ik gelijktijdig terwijl Ezran "ze moet zichzelf kunnen redden", zei. "Had tenminste overeengestemd om hetzelfde excuus te gebruiken", hoorde ik Blake met toenemend enthousiasme zeggen. "Het is geen excuus", riepen we bijna gelijktijdig uit. "En daar hebben jullie wel op geoefend, volgende keer beter maar geen zorgen ik beloof dat ik het enkel in de demonen en fibion dimensie zal doorvertellen", reageerde Blake. Ezran zond hem een simpele blik toe en Blake veranderde automatisch zijn plan "ik bedoelde dat het deze muren nooit zal verlaten, ik zal ze betoveren om eeuwig te zwijgen." Met een goedkkeurende blik keek Ezran naar Blake. "De les is voorbij Luna, je word geëxcuseerd", hoorde ik Ezran zeggen vooraleer hij een handdoek over zijn schouder gooide en naar Blake toe liep.