Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 21b: Schuilen Voor De Regen

Pov. Luna

We weigerden elkaar los te laten, daar hadden onze innerlijke wolven vast een hand in. Nora was uiteindelijk degene die ons uit elkaar kreeg. Terwijl we elkaar nog steeds omhelsde kwam ze binnen "er staat iemand bij de brug met gouden ogen die dreigt iedereen te verblinden die haar niet door laat gaan, ken je haar ook?" Rustig liet ik Brandon los om mij naar Nora om te kunnen draaien "is Philomena er al?" "Is dat haar naam, Philomena. Ja zij en een man staan bij de brug te wachten", liet Nora weten. "Dat zijn Philomena en Henry, ze horen bij de anderen en hebben Manal naar Zack gestuurd", vertelde ik haar. "Waarom hebben ze Manal niet met hen meegenomen", vroeg Nora. "Geen idee, misschien omdat ze eerst nog langs hun dimensie gingen", antwoorden ik. "Is dat de demonen of de fibion dimensie. Hebben ze wel een aparte dimensie?" "Ze hebben ook een eigen dimensie en Philomena en Henry zijn van de fibion dimensie", liet ik weten. "Laten we dan maar gaan voor Vladimir en poesje elkaar om de nek vliegen", stelde Nora voor. Brandon keek ons scheef aan "poesje?" "Je zult hem nu ontmoeten", zei ik.

Brandon rolde zichzelf de tuin in waar ik de rest al zag staan. "Kun je ze vragen Philomena door te laten", vroeg Blake van zodra hij mij zag. "Er zijn hier al genoeg demonen", begon Dimir maar Ezran liet hem niet verder praten "ik dacht net iets gelijkaardigs, er zijn hier te veel vampieren." "Voor het geval dat je het niet door hebt er zijn hier maar twee vampieren. Als er hier vampieren komen laten ze tenminste iets weten", beet Vladimir terug. "Zoals ik zei, één te veel", waarna poesje zich van hem afwenden. "Daar zijn jullie, dat heeft lang genoeg geduurd", klonk Philomena haar stem ineens. "Hoe ben je verder geraakt", vroeg Alaric lichtjes geamuseerd. "Door de wachters de schrik op het lijf te jagen natuurlijk", antwoordde Henry in haar plaats. Henry en Alaric gaven elkaar een knuffel terwijl Ezran en Mena elkaar omhelsde. Blake schuifelde dichterbij om zijn beurt af te wachten terwijl Mena zich al los trok "ook niet overdrijven." "Nog iets stoms gedaan toen ik weg was", vroeg Mena waardoor Blake zijn glimlach groeide. "Genoeg om jou twee dagen en nachten over te vertellen", verzekerde hij haar waarna ook zij na zo lang wachten elkaar in een omhelzing trokken. "En gaat alles volgens plan", vroeg Henry wat lacherig nadat hij poesje had begroet. "Er waren een paar wijzigen maar we zitten op schema", antwoorden poesje. Enkel de innerkring van de gevangen rebellen leek te snappen waar hij het over had, nu waren ze eindelijk compleet. "Jullie lijken niet van plan om weg te gaan dus zijn er kamers voor jullie klaar gemaakt, volg mij", zei Dimir toen ze onderling wat begonnen bij te praten. "Ik moet eerst het hoofd van de beveiliging spreken", liet Ezran weten. "We zouden graag kamers naast elkaar hebben, in dezelfde gang maar ook aangrenzend. Dat kun je toch wel regelen niet dan bloedzuiger", reageerde Lazar die eindelijk wat spraakzamer leek. Hij was erg stil sinds de dodenmuur wat niemand hem kwalijk nam. "Noem mij geen bloedzuiger", schoot Vladimir ineens in de verdediging. "Waarom niet, moeten we onze werderzijdse haat dan verbergen. Jij mag mij anders noemen wat je wilt want dat doe ik hoe dan ook. Je hebt de bloedzuigers, de vissen, de honden, de puntoren en natuurkussers en de offeraars", zei Lazar kalmpjes "hmmm ben ik iets vergeten ik denk het niet." Er werd minachtend gesnoven door Dimir "nog iets anders misschien voor de bloedvergieters." "Ja eigenlijk wel, hebben jullie iets om te eten ik heb honger", vroeg Blake waardoor de oplopende spanning onmiddellijk daalde. "Jullie kunnen eten nadat jullie jezelf hebben opgefrist, de reis vanuit welke dimensie elk van jullie ook komt zal wel vermoeiend zijn geweest", zei Nora als een echte gastvrouw "misschien kunnen we ook proberen om respectvoller met elkaar om te gaan, gezien we onvermijdelijk samen zullen moeten werken en ik nu ook als een bloedzuiger bestempeld kan worden." "Deze mag ik wel", reageerde Mena terwijl ze naar Nora keek "hem ook", ging ze verder terwijl ze naar Brandon wees. "De krijger mag ik ook, de kroonbloedzuiger daarentegen", ging Ezran in op Philomena haar opmerking. "Hij lijkt laf vind je niet", vroeg Mena alsof Vladimir er helemaal niet bij stond of het kon haar niets schelen. "Nu je het zegt, dat denk ik ook", deelde Lazar zijn mening. "Laten we anders eerst naar binnen gaan nu ze het nog aanbieden", stelde Alaric voor. Wat moesten ze toch zonder Alaric doen die ervoor zorgde dat ze wisten wanneer te stoppen. Moesten ze zo voort doen betwijfelden ik inderdaad of ze überhaupt binnen zouden mogen. "Gaan jullie maar, ik vind jullie wel", hoorde ik poesje zeggen. "Het is niet toegestaan om alleen het terrein te bewandelen", liet Vladimir weten. "Naar waar wil je", vroeg Brandon opeens. "Het hoofd van de beveiliging van het kroonterrein", antwoorden Ezran. "Leg ze anders uit waarom", stelde ik voor. "Omdat hun beveiliging op niets trekt", zei Ezran alsof het erg voor de hand liggend was. "Leg het uit dan kunnen we allemaal verder", spoorde Henry hem mee aan. "Ik ben ongezien op het domein geraakt, heb het halve paleis doorzocht, een toverstaf gestolen, ben in de stallen geweest en heb het leven van een kroonprins gered zonder dat iemand het door had. Dat duid er op dat jullie systeem faalt, als jullie niks goed kunnen doen dan doe ik het wel", vertelde Ezran hen. "Wanneer was dat", vroeg Vladimir. "Op de dag dat je jouw koningin hebt vermoord, doet dat een belletje rinkelen", gaf poesje als antwoord. Vladimir keek weg, hij kantelde zijn hoofd en keek uit zijn ooghoeken naar Nora die hem aankeek. Ik had een woedende blik verwacht met vuurspuwende ogen maar haar gezicht was kalm. Ze bekeek Dimir zijn reactie en toen ze spijt in zijn ogen zag en zijn neerbuigende reactie op wat hij had gedaan keek ze weg alsof ze tevreden was met zijn reactie. "Waarom zouden wij je geloven", vroeg Dimir nu terug opkijkend om Ezran in de ogen te kunnen kijken. "Ik red je leven en dat is wat ik ervoor terug krijg, wantrouwen", zei hij hoofdschuddend terwijl hij zijn armen over elkaar legde. "Jij, jij hebt mijn leven gered en hoe dan precies", vroeg Vladimir zich af met een opgetrokken wenkbrauw, een oprechte vraag. "Ik heb de koningin der rechtvaardigheid haar mogelijkheid tot rechtvaardigheid afgenomen die dag. De regel is een leven voor een leven, toen zij bezig was het jouwe te nemen heb ik haar doen stoppen", liet Ezran weten. Toen Vladimir hem schreef aankeek met opgetrokken wenkbrauwen alsof hij hem nog niet helemaal geloofde ging Ezran verder "nadat jij en je broer in een gevecht waren beland en de ziekenboeg ernstig hebben beschadigd." Het werd stil, zowel Nora als Vladimir zwegen. "Dat was dus de stem die ik hoorde", zei Nora nu. "U had u krachten niet onder controle en werd gedreven door pure woede, een sterke emotie die je krachten hevig kan doen oplaaien. U wist niet wat u deed of wat er gebeurde dus heb ik ingegrepen uwe majesteit", vertelde poesje. "Bedankt voor die dag meneer poes", begon Nora "maar ik vind dat het allemaal anders gezegd kan worden. Oké we hebben niet de beste beveiliging maar de boodschap kan nog steeds anders overgebracht worden in de plaats van mijn dimensie onderuit te halen. Ik zou graag hebben dat we elkaar behandelen met het respect dat we verdienen en elkaar niet constant kleineren. Iedereen doet zijn best, het is een moeilijke situatie voor iedereen." "We zullen ons best doen al kan ik niet garanderen dat het altijd zal lukken", liet Ezran weten. "Spreek voor jezelf", reageerde Lazar. Niemand had iets anders verwacht dus lieten we zijn opmerking gaan. Ik had er nog niet bij stilgestaan maar Nora was negen maanden langer in de kroondimensie geweest en in die negen maanden was ze de koningin geworden. Ze was verbonden met deze plek en voelde zich hier waarschijnlijk thuis, ik daarentegen was hooguit een week in de kroondimensie geweest waarvan ik enkele dagen niet eens bewust heb meegemaakt. Ik voelde mij thuis in de demonen dimensie maar Nora bevond zich in een totaal andere situatie, dit waren haar mensen haar onderdanen waar zij voor moest zorgen, voor moest opkomen. Ik snapte haar, de innercirkel nam zeker geen blad voor de mond en Ezran leek een persoonlijke haat te hebben tegen Vladimir wat ik niet kon plaatsen. De beschermers der uitverkorenen hadden mij iets misdaan en Vladimir had Nora veranderd in een vampier maar dat had niets met Ezran te maken. Waarom hij zich zo vijandig gedroeg tegenover Dimir snapte ik niet. Bij Lazar daarentegen was het duidelijk waarom, de dimensies hadden het hoofd van zijn vader in een steen verwerkt en in een muur gemetseld en dan had je het verhaal van zijn moeder nog. Mocht ik hem zijn was bloedzuiger het minst erge wat ik gezegd zou hebben. "Dus jij stond daar", vroeg Brandon "hoe ben je daar geraakt?" "Een onzichtbaarheidspreuk doet wonderen", deelde Ezran mee. "Escorteer deze man naar de beveiligingssector", bevool Brandon waarna enkele wachters uit hun positie kwamen en bij Ezran gingen staan. "Eindelijk iemand met verstand", riep Philomena. "Poesje en jij bent", vroeg Ezran aan Brandon voor hij achter de wachters aanliep. "Brandon", liet hij weten. Ook de anderen liepen nu achter enkele wachters aan om naar boven begeleid te worden. Gaian had Lazar geen seconde uit het oog verloren, hij vertrouwde niemand hier en was van plan zijn koning hoe dan ook te beschermen wat inhield dat hij zich gedeisd hield en observeerde. Toen iedereen naar binnen liep bleven enkel Nora, Dimir, Brandon en ik achter. "Als hij beweert een toverstaf gestolen te hebben kun je beter gaan kijken of die werkelijk weg is", stelde Brandon voor toen hij zeker was dat ze op een degelijke afstand waren. "De staf is weg, dat hadden we twee weken nadat hij gestolen werd door", liet Vladimir weten. "Oh ja de staf is zeker weg, Blake heeft hem nu. Hij had hem nodig om mij te helpen", vertelde ik ze. "Kan hij een staf gebruiken", vroeg Nora. "Eerst wist hij het niet zeker maar hij kan het wel degelijk en aangezien ik hem toch niet kan gebruiken heb ik hem aan Blake gegeven", antwoordde ik. "Waarom heb jij ze mee laten komen", vroeg Vladimir. Hij snapte het werkelijk niet maar hoe kon het ook anders. "Omdat zij onze vijanden niet zijn, dat is Tyrion met zijn legers, ze kunnen ons helpen tegen hem te vechten", gaf ik prijs wetende dat het zoveel vragen zou ontketenen. "Tyrion, dat is", vroeg Nora in wiens bijzijn ik hem eerder al had aangehaald. "De fibion koning", antwoorden ik. "De vader van Blake", vroeg ze nu. "Ieuw, nee een soort neef van Blake. Zijn vader is Kang-dae", liet ik weten. "Alles zal duidelijk worden dat beloof ik, Manal, Siofra en Zack kunnen elk moment aankomen dan zullen we het uitleggen", ging ik verder voor er meer vragen konden volgen. Hoe vaak had ik nu al het ding over de fibions moeten uitleggen, één keer een goede volledige uitleg was stukken beter volgens mij. "Lunaaaa, hier", schreeuwde Blake uit het niets terwijl hij naar buiten kwam rennen. Hij drukte een stuk papier in mijn handen en knikte bemoedigend om mij aan te sporen om te lezen. Ik vouwde het papier open en keek na enkele woorden gelezen te hebben al op met grote ogen. "Ja echt", zei hij trots waarna hij de hand van een wachter weg sloeg die hem bij de schouder wou weg leiden. "Ik kan lopen, desnoods vlieg ik wel, je hoeft mij niet te ondersteunen", liet Blake weten. De wachter keek zijn collega glimlachend aan om te conformeren of hij hem ook niet geloofde. "Wil je dat ik het je laat zien, best zet maar een paar stappen opzij", riep Blake verontwaardigd. "Hoeft niet, je kunt lopen", stopte de wachter hem toen hij door kreeg dat Blake serieus bezig was. "Uwe majesteit, ik vrees dat het personeel u nodig heeft. Ze kunnen er niet meer aan uit met al die plotselinge gasten,... Lazar stelt veel te veel eisen. Zou u mee kunnen komen om hen te helpen en misschien ook om Lazar wat in te tomen hij luistert namelijk niet naar ons", zei Blake terwijl de wachter hem naar binnen dirigeerde. "Dan ga ik eens kijken wat er in de gastenvleugel aan de hand is, ik spreek jullie zo", zei Nora voor ze de wachter en Blake volgde. "Brandon wil je naar het bos gaan", vroeg ik wat erg onverwacht aankwam te zien aan de blikken die ik kreeg. "Ja, is goed, wanneer wil je gaan", zei hij wat aarzelend. "Kun je nu gaan, het is fris maar de zon schijnt wel", reageerde ik. "Je hebt gasten Luna, wil je ze alleen laten", ging Vladimir er tegenin zonder het echt te zeggen. "We komen snel weer terug. Bovendien hebben ze toch niets aan mij. Tot Manal, Zack en Siofra hun terugkeer kunnen we jullie niets uitleggen. Ze zullen wel aan het bijpraten zijn", vertelde ik hem. "Het kan gevaarlijk zijn in het bos, er is minder beveiliging", hij was er nog steeds tegen. "Hier lijkt de beveiliging anders ook niet echt goed, misschien als poesje klaar is en veranderingen heeft aangebracht dat ik terug kom", zei ik wat bot tegen hem. "Hem vertrouw ik het minst", liet Vladimir weten. "Ik vertrouw hem het minst uit de hele groep maar op vlak van veiligheid zeker meer dan jou", vertelde ik hem. Ezran had gelogen maar was wel erg goed in wat hij deed, bovendien hield hij zijn woord en heeft hij mij buiten het liegen nooit iets misdaan maar liegen had iedereen gedaan, dat leek hun favoriete bezigheid. "We redden ons wel", probeerde Brandon nu hij merkte dat ik vijandiger begon te doen met elke zin. "Zie je, we redden ons wel", herhaalde ik voordat ik rustig verder begon te lopen. Eerst dacht ik dat Brandon zich had bedacht maar toen hoorde ik de wielen van de rolstoel draaien en wist ik dat hij toch kwam.