FEBRUARY [Z.M]

افسانه اشک ما

این فراتر از عشقه ؛ ایمانه .

-----------------------------------------------------------

سی و یکم ژانویه ۲۰۳۰ ؛
ساعت ۱۱:۱۱ دقیقه صبح :

_نه بر لبانم، انتظار دهانت
نه بر آستانه‌ی در، انتظار بیگانه‌ای
نه درچشم، انتظار اشکی

کلمات شعر به نرمی بیرون می لغزن و توی هوای سرد کوهستانی منجمد می شن .
مثل دونه های برف ، وقتی بادی نمی وزه .
جنگل بوی خاک ، رطوبت ساحلی و ژانویه دل نگران می ده .

انگار می خواد بمونه ؛ اما ساعت به تیک تاک افتاده .

"هفت شب
فراتر
سرخ در پی سرخ" چرخ های ویلچر با صدای کمی می چرخن و شاخ و برگ های کف راه خاکی ، به نرمی خورد میشن .
"هفت قلب
عمیق‌تر
دست به در می‌کوبد" نوک انگشت های یخ زده مرد ، دور دسته های صندلی حلقه شدن و به اسونی ، به جلو قدم بر داشت .
انگار جنازه روی صندلی ، خیلی سبک نفس کشید .

انگار همه‌ی وزن سنگین روی ریه هاشون برداشته شده بود .

_هفت گل‌سرخ
پس
چشمه تراویدن آغاز می‌کند‌

چشم های زین می درخشن و به غنچه های بسته‌ مونده‌ی انار ، روی تک تک شاخه های باغ نگاه می کنه .
یکی رو هم از دست نمی ده ؛ وقتی قول داد به جای لیام احساس کنه ‌، فقط حرف نزد تا نگاهش رو آروم کنه .

قول داد چون مرد لبه قبر نشسته بود ، اما هنوز چشم ها و نگاهش به رنگ روزی بودن که زخم های زین رو با بوسه نوازش کرد .
قهوه ای و طلایی ؛ با رگه های سبزِ بازگشت .
به رنگ جوانه ای که کاشتن .

جوانه ای که فکر کردن توی بادِ تنهایی گمش کردن .
بی خبر از اینکه نهال کوچک انار ، توی بدن خودشون تنه دوانده بود .

_ از پل سلان .
گونه های تیز و لاغرش توی سرما گل‌بهی رنگ شده بودن و پوست گندمی رنگش ، با خط هایی از پیری ، چشم های زیباش رو مثل یک اثر بی همتا ، قاب کرده بودن .

شونه های خمیدش توی کاپشن گشاد ، کفش های گِلی و موهای بلندش ، شبیه روزی بود که روی پل دراز کشیده بود به سنگینی گریه می کرد .
اما حالا ، نه اشکی روی صورتش هست ، نه وحشتی از دنیای رو به رو .

از تنهایی ، خون و دکتر هایی که زمان مرگ رو دقیق مشخص می کنن ، نمی ترسه .
از اینکه امروز داروی های شیمی درمانی رو به بیمارستان محلی اهدا کردن ، وحشت نداره .

فقط بین باغ های اطراف پل که سال پیش خرید قدم می زنه ، ویلچر مرد فوریه رو بین شکوفه ها و لامپ های قرمز ترش و شیرین به اطراف هل می ده و شعر می خونه .