Yetişkin okurlar içindir ⚠️
Yanına yaklaşıp en alttaki düğmeyi ben kapattım ve yanağına da küçük bir öpücük bıraktım. Aldığım karşılık ise Onur'un beni iki kolumdan tutup duvara yapıştırması ve seri bir şekilde dudaklarıyla dudaklarımı birleştirmesi...
Bu bölümde size büyük bir korku yaşatacağım, kusuruma bakmayınız lütfen 🤣
Multideki şarkıyı açmayı unutmayın, keyifli okumalar.💖
(Bölümdeki afiş ve karakter kartlarının tasarımı missnoraa 'ya aittir.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❄
Ölüm ile yaşam... Birbirine ne kadar zıt kavramlar, öyle değil mi? Biri, dünyada daha fazla kalmayı temsil eder iken; öbürü, dünyadan göç edip gitmeyi temsil ediyor...
Onur, ölüm ile yaşam arasındaki o ince çizgide bulunuyordu şimdi. Peki bir insan ölüm ile yaşamın arasındaki o ince çizgideyken ağlayabilir miydi? Evet, ağlayabilirdi. Sesi çıkmazdı, burnunu çekemezdi belki ama gözlerinden ince ince yaşlar süzülebilir ve hatta belki de her yeri gözyaşına boğabilir, sel oluşturabilirdi.
Onur da şuan o durumdaydı. Hayal'in kollarından tutulup götürülüşünü izliyor, kalbine saplanmış olan merminin acısı Hayal'i bu hâlde görmesiyle bin kat daha artıyor ve kendini çok kötü hissediyordu. Kalbindeki merminin acısını umursamadan ayağa kalkmaya çalıştı lakin başarılı olamadı. Gözlerini kapatırken duyduğu son ses, Hayal'in hıçkırıklarıydı...
***
Hayal, gözlerini aralayıp bulunduğu ortamda gezdirdi. Küçük bir odada, harabe bir ev olduğu çok belli olan bir evin içindeydi. Ayağa kalkıp kapıyı açmaya çalıştı lakin kapı açılmadı, kilitliydi.
Son yaşadıklarını hatırlayınca kalbine bir mermi saplanmış gibi oldu. Onur neredeydi? Yaşıyor muydu? Yoksa...
Hayır, o ihtimali düşünmek bile istemiyordu. Kendini tutamayıp ağlamaya başladı ama bu kısa sürdü çünkü belki de Onur ölmek üzereydi ve şuanda Hayal'e ihtiyacı vardı. Evet, onu kurtarabilirdi, tabii eğer hâlâ yaşıyorsa...
Odanın içinde bulduğu ne varsa hepsini cama fırlattı, kısa süre içerisinde cam paramparça olmuştu. Ev, aşağı atlayabileceği bir yükseklikteydi. Elini çabuk tutup camdan aşağı sarktı ve kendini aşağı bıraktı. Bacağı biraz acımıştı ama önemli değildi, şuanda bacağının acısını önemseyecek bir durumda değildi. Aklına hamile olduğu da gelmişti ama şuanda bunu umursayamazdı, ortada Onur'un canı söz konusuydu ve ne olursa olsun onu bulması gerekiyordu. Arkasına dahi bakmadan, var gücüyle koşmaya başladı.
"Dur!"
Arkasından Berk'in seslendiğini duyduğunda başını yavaşça çevirip arkasına baktı. Berk'in elinde silah vardı.
Yavaşça ellerini yukarıya kaldırdı. Teslim olmuş gibi gözüküp onu kandıracaktı lakin Berk'in henüz bu durumun farkında olduğu söylenemezdi, birazdan anlayacaktı.
