Yetişkin okurlar içindir ⚠️
Yanına yaklaşıp en alttaki düğmeyi ben kapattım ve yanağına da küçük bir öpücük bıraktım. Aldığım karşılık ise Onur'un beni iki kolumdan tutup duvara yapıştırması ve seri bir şekilde dudaklarıyla dudaklarımı birleştirmesi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* Bugünden itibaren, hayatıma yeniden başlıyorum. Henüz yeni açmaya başlayan bir çiçek gibiyim... *
Bazen öyle bir an olur ki; ağlamak istersiniz, çok ağlamak istersiniz ama bir türlü yaş gelmez gözlerinizden... Hayal'in durumu da, bundan farksızdı... Ne kadar ağlamak istese de ağlayamıyordu, gözünden bir damla yaş bile akmamıştı.
Babası ise, bu sırada, dizlerini dövmekle ve kendine küfürler yağdırmakla meşguldü. Kendine çok kızıyordu ama ne yazık ki kendine kızması, kaybolan günleri geri getirmeyecekti... Hiçbir işe yaramayacaktı babasının kendine kızması.. Ve en önemlisi de, annesini geri getirmeyecekti.
Hayal, ''Bu olanların tüm sorumlusu sensin, sadece sen! Nefret ediyorum senden, iğreniyorum senden!'' deyip odadan çıktığında ve çıkarken kapıyı sertçe çarptığında ağlamaya başlamıştı.
Ağabeyiyle göz göze geldiğinde ağabeyinin ''Ne oldu?'' der gibi bakmasına dayanamadı ve daha çok yaş gelmeye başladı gözlerinden. Bir yanda seviniyordu ağlayabildiğinde. Ağladığı zaman kendisini özgür ve yüklerinden kurtulmuş gibi hissediyordu ve bu bile, onu mutlu etmeye yetiyordu!
Belinde ağabeyinin ellerini hissettiğinde ağabeyinin, kendisine sarıldığını anladı. Küçüklüğünden beri neredeyse ilk defa ağabeyi, kendisine sarılmıştı! Ama o, tüm bu yaşananları öyle iki dakikada unutamazdı tabii ki. Onları hemen affetmeyecekti.
Hızlı bir hamleyle ağabeyinin kollarından kurtuldu ve onun yüzüne bile bakmadan, evin kapısını çarpıp evden çıktı. Yine yağmur yağıyordu... Kışın hep yağmur ve kar yağardı bu şehre. Zaten o yüzden seviyordu burayı. Karı sevdiği kadar, yağmuru da seviyordu. Hatta yazın bile kar yağmasını isterdi. Bu şehre yazın arada yağmur yağdığı olurdu, ama tabii ki yazın kar yağmıyordu.
Askılıkta duran montunu almayı unuttuğunu hatırlayınca, bir an geri dönmeyi düşündü ama sonra vazgeçti. İncecik bir tişört vardı sadece üstünde. Zaten umurunda bile değildi. Çünkü hiçbir şey hissedemiyordu o sırada. Ne üşüyordu, ne de bir monta ihtiyaç duyuyordu.
