XXIII

16 9 2
                                    


"I want you to be silent for an hour." He suddenly spatted matapos siyang tumayo at humarap sa isang salamin. He was combing his' hair once again upwards while staring at me through the mirror.

"W-why?"

"Just because." He concluded with threatening eyes and finally left the room and closed the door.

"Sana pala pera nalang hiniling ko." I joked. Kahit papaano ay dapat kong palakasin ang loob ko dahil kapag pinabayaan ko nalang itong bumagsak, talo ako. Mamatay akong walang ginawa.

Ginawa ko ang kaisa-isang bagay na maaari ko lang gawin at 'yun ay ang pagmasdan ang silid.

Pinaandar niya ang sindi ng kanyang ilaw kaya't naging malinaw na ang loob ng kwarto niya.

Kung may kinalaman nga talaga ang lahat ng ito sa post ko, then kasalanan ko ang lahat ng ito.

I made Chris like the monster he is now.

I am to be blamed.

"Are you really okay?" I stopped after hearing a man's voice just outside the room I'm in. A voice from the other side of the door!

And then I knew that it's the only chance I got.

I screamed help.

ELEVEN (COMPLETED)Where stories live. Discover now