ARAW-ARAW ( A broken Melody)

Unang Hampas Ng Gitara

Wounded_star - I decided na ibalik ulit ito. Pagbubutihan ko pa para sa susunod na bumalik kayo at basahin ito ay makukuha ko na ang atensyon niyo. This is the new version of ARAW-ARAW ( A broken melody)

~~~

Sabi nila, sa unang hampas ng gitara doon makikita ang tunay na kasiyahan. Susulat, aawit at gitara'y tutugtog. Ngunit paano kung dumating ang araw na sapat na ang liwanag, kahulugan ng bawat awit ay naisulat ay ang siyang paglimot sa unang hampas ng gitara?

Hindi ko matandaan ang petsa ng paglisan ko sa entablado ngunit tandang-tanda ko pa ang unang hampas ng gitara. Gitarang siyang magtuturo ng samo't-saring emosyon na hindi napapalaya.

Sa unang hampas ng gitara, hayaan ang awitin ang siyang magsabi kung gaano kalalim ng sugat.

Isa, dalawa, tatlo, handa ka na ba pakinggan ang unang hampas ng gitara?

"What if galit parin siya?" my sister asked me.

We are packing my things.

It's been a while since I saw him. The day, I left the Philippines is the day is chose to break him.

"Ang tagal na noong umalis ako," siguro mapatawad na rin niya ako.

Then if not, I will beg for his forgiveness. Magmamaka-awa ako hanggang sa pakinggan niya ang aking pagsasamo.

"You mean, noong iniwan mo siya?" pagtatama niya.

Dahil siguro tulad ng musika, may mga pag-iibigan na hindi pa panahon upang mabigyan ng tamang ritmo.

"Ate ginawa ko kung ano ang tingin ko na tama. If leaving him will save him from any danger then I won't regret doing it again."

Naramdaman ko na lang ang pagyakap niya sa akin. She gently caressing my hair. "Hayaan ang tadha na magsabi kung kayo talaga ang para sa isa't isa. Kahit gaano pa kalalim ang sugat mapapatawad ka niya kung tunay ang pagmamahal."

We continue packing my things. Hanggang sa makarating ako sa airport ay hindi parin mawala sa isipan ko kung paano natapos ang lahat. How those sweet lullaby become painful. How he set me free and how I break him apart.

The Ben&ben music is the witness how the sweet genre turn into broken melody.

"Handa ka na ba harapin ang bagong kabanata na walang musika?" tanong ni Kuya Ios.

The answer is no but I have no guts to tell him.

A chapter without music is lifeless.

Iba-iba ang ating musika. Ang bigkas na nais nating ibigkas at ang sulat na nais inahagi. Ngunit oras na maging malupit ang mundo, ito'y magiging isang durog na bahagi ng ating pagkatao.

"Are you about this? Sena and I can help you. Hindi nga lang ganun kalaki ang kinikita pero humingi na lang tayo ng palugit," nanghihinayang na saad ni Kuya Nilo.

Isa ito sa iilan na pagkakataon na magkasama kaming magkakapatid.

Dapat ba akong matuwa kung kapalit naman nito ay ang pamama-alam?