Will I See You Again?

CHAPTER 14 | Me Or That Girl?

POV Samantha

I'm just crying while I'm in Brian's arms. Hinahagod niya lang ang likod ko to make me calm. I really miss him so bad.

Nang kumalma na ako, pina-upo niya ako sa may damuhan at tumabi rin siya sakin.

I don't know how and where I will start explaining to him.

Bigla akong natigilan sa biglang tanong ni Brian. "B-Bakit mo ako iniwan?"

Tumingin siya sakin but I just look away. Yung mga luha ko malapit na namang magsitulo pero pinipigilan ko lang.

Kung alam mo lang Brian..

"No Brian. Hindi kita iniwan." Then my tears betray me when they start falling again. I can't help it but to cry.

"Eh ano pala ang tawag mo dun sa ginawa mo hah? Nawala ka na lang ng parang bula? Ni wala akong naging balita sayo. You don't have any idea kung pano mo ko sobrang sinaktan S-Sam!" tumayo siya at akmang aalis na but I stop him.

"Brian, alam mo naman kung gaano ka-ayaw ni Daddy na magka-boyfriend na ako. Pero di ko sya sinunod dahil mahal kita Bri. I love you so much. And nung time na kumalat sa SVA ang stolen picture natin, nakarating yon kila Dad. He got mad nung nalaman nya yung about satin. Naging grounded ako for almost 2 weeks, hindi rin nya ako pinapasok sa SVA kaya hindi na nun ako nakapasok. Yung kumalat na balita na tinataguan kita, tinataguan ko kayo.. Sa totoo nga niyan ay gustong-gusto kong makalabas na ng room ko para makita ka but hindi nila ako hinahayaan na makalabas. They're just sending my food in my room nga eh, di talaga nila ako pinapalabas kahit sa sala lang."

"I was just crying in my room that time, sila mom and yung mga kapatid ko lang ang nakaka-kausap sakin. And the next thing I know is.. magma-migrate na raw kami sa Paris. My mom tried to stop my dad from doing that but she failed. Nagmakaawa ako nun kay dad but he didn't listen to me. Sapilitan akong sinama ni Dad paalis kaya wala na akong nagawa."

"Sorry kung hindi man lang ako nakapag-paalam sayo, sinubukan ko noon na makatakas pero masyadong mahigpit yung mga security ni Dad kaya wala rin akong nagawa. I'm really sorry for being weak, wala akong ginawa kundi ang umiyak na lang. And I was really hurt when my mom told me na pinadalhan ka ni Dad ng letter.. letter n-na nakikipag-break na ko sayo at may mga masasamang salita na nandoon. No Brian. Wala akong alam doon, I'm not the one who wrote that message. I'm really really sorry Brian."

Mas lalo pang lumakas ang pag-iyak ko. Bumabalik na naman sakin ang mga pinagdaanan ko sa 2 years na wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak.

Humarap siya sakin, he was emotionless. Di ko sya mabasa, but the only thing I see is pain in his eyes.

"So why are you here? Pano ka nakauwi ng Pilipinas?"

Yumuko ako, di ko kayang makita sya ng ganyan.

"Few months later, nasa Paris na nun kami and tinuloy ko na rin ang pag-aaral ko dun. The time came when my Dad was not strict to me anymore. I tried to escape but I was caught ..again and again. He told me that when I stop trying to escape, he will allow me to go back here in Philippines.. pero after na raw yon ng graduation ng highschool. Naniwala ako sa kanya, so inayos ko ang sarili ko sa Paris. Nag-aral akong mabuti at nagpaka-bait ako kay Dad, kaya tinanggal niya na yung mga security na nagbabantay sa akin noon."

"But then, narinig ko na nag-uusap sila Mom and dad. Mom was pleasing my dad to allow me to go back here in Philippines kasi alam nya na you are my happiness, Bri. And I was so shock when I heard my dad's answer to her. He said that even when I finish in college, he will never allow me to see you ever again."