WE'RE ILLED AND WE'RE BEING KILLED!
AFTER YEARS OF VIOLENCE AND WRATH, AT LAST, THE ILLED HAVE GRASPED WHAT THEY SOUGHT FOR--THEIR CHANCE OF LIVING A SAFE LIFE.
OR DO THEY?
. . . o0o . . .
Count Dracula, Robert Langdon...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
< REIVEN ZEIN >
Ito na.
I stared at the message for awhile.
Baka dito ako ulit sasaya. Baka dito ko ulit mararamdamang ligtas ako.
Baka dito ako ulit makakatagpo ng pamilya. Ang magmamahal ulit sa'kin. Ang makakaintindi sa'kin.
With a heavy heart, I start packing my things. Sa bawat bagay na madadampot ko, hindi ko mapigilang matandaan ang mga ala-alang pinagdaanan ko kasama ang mga bagay na 'to. Kasama pa sina Kuya, Mama at Papa.
When my things are all set in a baggage and a backpack, mag-isa ko silang binuhat pababa.
Downstairs, magkatabing nakaupo silang tatlo. Tahimik lang sila habang nanood ng movie. Tanging malakas na tunog lamang ng Transformer ang naririnig ko.
"Ma, Pa," tawag ko sa kanila and the two of them turn to me. They are wearing their blank faces. "A-Alis na po ako. Pupunta na po ako ng asylum," pagpapaalam ko sa kanila.
They stare at me for a couple of seconds, then tumango sila.
Tumango lang sila.
Tsaka ngumiti. Wala nang iba pang sinabi. Bumalik pagkatapos ang atensyon nila sa pinapanood nila.
Muli na namang nagbabadya ang mga luha ko, ngunit, kinimkim ko na lamang ito. "I-Ingat ho kayo dito ha," halos nanginginig kong sabi habang naglalakad papalabas ng pinto. "Alagaan niyo po ang isa't isa. Salamat po sa inyo. Paalam."
Hawak ko na ang door knob at isasara na habang nakalingon sa kanila. I take one last glance at their faces bago ko tuluyang isara ang pinto dahil siguradong-sigurado ako na mamimiss ko sila. Kahit alam kong, wala silang pakialam na mawawala na 'ko sa bahay.
