'' သားေလး ... သားေလး ... ကိုခ်မ္း ... ''
နိုးတဝက္ေပ်ာ္တဝက္နဲ႕ ခ်မ္း ပခုံးကို အသာအယာလႈပ္ကာ ပုတ္ကာ ေမေမကႏွိုးေနေလသည္။
'' ခ်မ္းကေလး ... ထေတာ့ေလ ... ဒီေန႕ၿခံထဲလိုက္ရမယ္လို႔ ဘြားေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား ... ''
မနက္ေစာေစာထဖို႔ခက္တဲ့ခ်မ္းသည္ ဟိုးအရင္ကပင္လ်င္ မနက္ေစာေစာတက္ရသည့္က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြကိုအၿမဲေနာက္က်တတ္သျဖင့္ ဒဏ္ေပးခံေနရက်ပါေပ။အခုေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔ျဖစ္သျဖင့္ပိုၿပီးမထခ်င္.. ခ်မ္းက ေမေမ့အသံကို ၾကားေနလ်က္ကပင္ ေပကပ္ၿပီးတစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္ကာ ေခါင္းအုံးေတြၾကားထဲမ်က္ႏွာဖြက္၍ဆက္အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။
'' သားေလး ... ထေတာ့လို႔ ''
ခါတိုင္းဆို ဒါေလာက္နဲ႕မရရင္ ေမေမက ထားခဲ့ၿပီး ခဏေနေလာက္မွ တစ္ခါျပန္ကာလာႏွိုးတတ္သည္။အခုေတာ့ ဆက္ၿပီး တိုးတိုးသာသာႏွိုးေနတာမို႔ ခ်မ္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ပင္ ကုန္း႐ုန္းကာ ထထိုင္လိုက္ရ၏။မ်က္လုံးမပြင့္ပဲ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေခြေခြလိမ္လိမ္ထထိုင္ေနေသာသားကို ေမေမက ခ်စ္ခင္စြာၿပဳံးၾကည့္ရင္း ...
'' ပ်င္းမေနနဲ႕ သားေလးရဲ႕ ... ခဏေန ကိုကိုကလာေတာ့မွာ... ေတာ္ၾကာမနက္အဆာေျပစားဖို႔ မမွီပဲေနမယ္ ... မ်က္ႏွာသစ္ ေရမခ်ိဳးခ်င္လည္း အဝတ္လဲ ... ''
ဆက္ေျပာေနေသာ စကားေတြကို ခ်မ္းကၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ပါပင္။ကိုယ္ေပၚကေစာင္ကို ဆြဲယူကာ ေခါက္သိမ္းေပးၿပီး အခန္းထဲကမထြက္ခင္ ... ေမေမက ထေတာ့ ... ထေတာ့လို႔ ထပ္ေျပာသြားေသးသည္။ႀကိဳးေတာ့ ႀကိဳးစားတာပဲ မရေတာ့လည္း မတတ္နိုင္ပါ... ေမေမလည္း အျပင္ေရာက္ေရာ ... ခ်မ္းလည္း ေခါင္းအုံးေပၚျပန္ေရာက္ေရာ။ေမွးေမွးေမွးေမွးနဲ႕ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္လုမွာ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကိုၾကားရျပန္သည္။
ဒီေန႕ေတာ့ ေခ်ာက္ေပါက္ပါလား။ခ်မ္းသည္ စိတ္ထဲကညည္းၫူလ်က္ မ်က္စိကိုဇြတ္တိုးမွိတ္ထားေလသည္။
'' ခ်မ္း ... ဟိတ္ ... ဟိတ္ေကာင္ေလး ... ထ ... ထ ... ငါထင္သားပဲ ... ျပန္အိပ္ေနမွာပဲလို႔ ... ''
လာျပန္ၿပီေနာက္တစ္ေယာက္ ... ဒီေန႕ ဘာလို႔မ်ား လူကိုသိပ္ႏွိုးခ်င္ေနၾကတာတုန္း။ရယ္သံနဲ႕အတူ ေခါင္းကိုတဖတ္ဖတ္အတြယ္ခံလိုက္ရတာမို႔ အတင္းမွိတ္အိပ္ေနသည့္ မ်က္လုံးပင္နည္းနည္းက်ယ္သြားရ၏။
