တျဖည္းျဖည္းေအးစက္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာေသာ လက္ဖ်ားေတြကိုအခ်င္းခ်င္းဆုပ္နယ္ရင္း ေ႐ႊဥဩသည္ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္မႈကိုမေပၚလြင္ရေစေအာင္သိမ္းဆည္းကာ လည္တိုင္ကိုခိုင္မတ္ေစလ်က္ ထီမထင္သလို မ်က္ႏွာကိုရေအာင္ပင့္ေမာ့ထားသည္။
ဒါေပမယ့္ ဝိုင္းၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးေတြေအာက္၌ ေနာက္ေက်ာမွာေခြၽးစိမ့္စိုကာ အကၤ်ီနဲ႕အသားနဲ႕ကပ္ေနသည္အထိ အေနရခက္ကာပင္ပန္းလွၿပီ။ထိုမ်က္လုံးေတြသည္ မိမိအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႕ သနားက႐ုဏာသက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားမဟုတ္တာကိုသိေနသည့္အတြက္ ပို၍ပင္အေနရခက္ေနပါသည္။အထူးသျဖင့္ ၿခံကိုေရာက္လာကတည္းက သူမအတြက္မိဘလိုပဲအတူေနအတူစားေစာင့္ေရွာက္ခ်စ္ခင္ေပးခဲ့သည့္ ဦးကရင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကပါ သူမကိုနားမလည္နိုင္ေသာ ေမးခြန္းထုတ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားနဲ႕ေငးၾကည့္ေနသည္ကိုျမင္ရလ်င္ မွားၿပီလားဟု ေနာင္တစိတ္ကေလးက လွစ္ခနဲထြက္ျပဴလာေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဒီအခ်ိန္မွ ေနာင္တရလို႔ေကာ ျပန္လည္ျပဳျပင္ဖို႔မွီနိုင္ဦးမွာလား။ဘြာခတ္လိုက္႐ုံနဲ႕ ဒီအျဖစ္အပ်က္က မရွိေတာ့သလိုၿပီးေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္ေတာ့ေပ။ၿပီးေတာ့ ဥဩသည္ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ မွန္မွန္မွားမွား မာနနဲ႕ပဲတင္းခံကာေနာက္မဆုတ္နိုင္ေတာ့ၿပီတည့္။ဘဝတစ္ခုလုံးစာသိကၡာတရားကိုပါ ေျမမွာခ်နင္းၿပီး ဒီလမ္းကိုသူမေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ကတည္းက နိုင္သည္ျဖစ္ေစ ရႈံးသည္ျဖစ္ေစ ဒီပါခ်မ္းျမနဲ႕ေတာ့ ေရစက္ျဖတ္ေတာက္ရေတာ့မွာဆိုတာကို နားလည္လက္ခံထားၿပီးသား။
အခန္းတစ္ခုထဲမွာ အတူတူထိုင္ေနရပါလ်က္ သူမကိုၾကည့္ပင္မၾကည့္ခ်င္သလို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္ မ်က္ႏွာလႊဲထားေသာ တမန႔္ကိုျမင္လ်င္ေတာ့ သူစိတ္နာလွသည္။
ဒါေတြအားလုံး ရွင့္ေၾကာင့္ပဲေစတမန္....
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်သည္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားျခင္းတစ္ခုမွမပါခဲ့။ ၿခံထဲမွာရပ္ထားတဲ့ကားကိုျမင္ကာ ႐ုံးခန္းထဲေရာက္လာခဲ့စဥ္က သူမမွာတကယ့္ကိုပဲ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ သိလိုစိတ္သက္သက္တစ္ခုအျပင္ ဘာစိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မွရွိမေနခဲ့ပါဘူး။တမန္ေအာ္ထုတ္ေတာ့ ရွက္လည္းရွက္ကာ အျမင္လည္းကပ္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိအဆုံးစြန္မိုက္မဲပစ္လိုက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးခဲ့ေသးပါ။ဪ... သူမူးေနလို႔ပဲ ဆိုသည့္ ေျဖသိမ့္စိတ္ကေလးနဲ႕ အရက္ေတြဖိတ္လိုဖိတ္ ဘာမွန္းမသိတာေတြေပက်ံခ်ဥ္တူးနံေစာ္ေနသည့္ တမန႔္ကို ေဖးမကူညီဖို႔ေတာင္ႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးရလွေသာ ဒီေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမကို ရက္ရက္စက္စက္ပင္ေမာင္းထုတ္ခဲ့တာေလ။အၾကင္နာညွာတာမႈကင္းမဲ့လွေသာ စကားလုံးမ်ားနဲ႕ သူမကိုထိုးႏွက္ခဲ့တာ။သူမကို မထူးဇာတ္ခင္းခ်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ။
