___________________________________________________________________________________________
'' အားပါး ... လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ... ''
တမန္ စည္ကားလွေသာ လူပရိသတ္ကိုၾကည့္ကာ ေရ႐ြတ္မိသြားရသည္။
သူသြားရမယ့္ၿခံက လမ္းအတြင္းဘက္ထဲအေတာ္က်သည္။လမ္းကလည္း သိပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီးမဟုတ္။ကားႏွစ္စီးေခ်ာင္ေခ်ာင္ေရွာင္လို႔ ရ႐ုံပဲ။ရပ္ကြက္ကေတာ့ ခပ္သန႔္သန႔္ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ပါပဲ။ၿခံေတြကလည္း တနံတလ်ား အက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႕။အိမ္ေတြကလည္း အေနာက္ကို ဆုတ္ၿပီးေဆာက္ထားကာ ၿခံဝကလွမ္းေအာ္ ရင္ေတာင္ အိမ္ထဲကၾကားနိုင္ဖို႔ မလြယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တမန္ရွာေနတဲ့ၿခံက လမ္းထိပ္က စေရရင္ ေလးၿခံေျမာက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္တာေတာင္ လမ္းထဲကိုအမ်ားႀကီးဝင္ေနရ၏။ဟိုး ရပ္ကြက္ထိပ္ကစၿပီး...လမ္းေဘးဝဲယာႏွစ္ဖက္မွာ ကားေတြတန္းစီရပ္ထားသည္။ဝင္လို႔ရတာပင္ ေတာ္ပါ ေသး။မဟုတ္ရင္ ကားကိုထိပ္မွာရပ္ပစ္ခဲ့ၿပီး..... အထဲကိုလမ္းေလ်ာက္ဝင္ရရင္ ေသပါေရာ။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဘီးလိမ့္႐ုံ ေမာင္းရင္း... ေဘးဘက္က ကားေတြကို ၾကည့္လာခဲ့သည္။ဒီကားေတြ အကုန္လုံးက ဒီေမြးေန႕ပြဲကို လာၾကတဲ့လူေတြ ခ်ည့္ပဲလား။တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေပမယ့္.. ဘယ္ၿခံလဲဆိုတာ ေမးဖို႔မလို ေအာင္ပင္... ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပရာ ၿခံက ဆူညံစည္ကားေနသည္။မသိရင္ ေဈးေရာင္းပြဲေတာ္ တို႔ဘာတို႔လို ပြဲတစ္ခုခုပင္ရွိေနသည့္ ႏွယ္။ႁပြတ္သိပ္က်ပ္သိပ္ၾကားထဲ ကားရပ္ဖို႔ ေနရာပင္ ရွာမေတြ႕နိုင္..... ၿခံကိုေက်ာ္ကာ အေတာ္ ေဝးေဝးထိ ေမာင္းလာၿပီးမွ... ေမွာင္ရိပ္ ခပ္က်က် တစ္ေနရာမွာ ကားကိုရပ္ခဲ့ရကာ မီးပန္းကုံးေတြ လွပထိန္ၿငီးေနေအာင္ သြယ္တန္းထြန္းညွိထားေသာ ၿခံထဲကို တမန္အနည္းငယ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္စြာပဲ လမ္းေလ်ာက္ဝင္လာခဲ့ရေလ၏။
ဒုကၡပဲ ... ခ်ာတိတ္ေပါက္စတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲပဲဆိုကာ ... ပူေဖာင္းေလးေတြဘာေလးေတြခ်ိတ္ဆြဲ ... သီခ်င္းေလးဖြင့္ၿပီး ကိတ္ကေလးလွီး ... ဒါေလာက္ပဲလို႔ အထင္အျမင္ရွိထားရာက တကယ့္ဂရိတ္ပြဲႀကီးႀကီးနဲ႕လာေတြ႕ေနၿပီ။ညေနကလည္း လိုက္ပို႔ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ အေျခအေနကိုမသိ။မဏိကို သြားႀကိဳေပးဖို႔ အန္တီစကား ဖုန္းလွမ္းဆက္တာမို႔ တမန္က ၿခံထဲမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ဝတ္စုံနဲ႕ ေရမခ်ိဳးမိုးမခ်ိဳး ဒီအတိုင္းထလာမိတာ။႐ုပ္က စုတ္ေနေတာ့မွာပဲ။သားနားသပ္ရပ္ ေက်ာ့ေမာ့ေနၾကသူေတြၾကားမွာ ကိုယ္က စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေနလို႔ ရွက္ေတာ့မရွက္ပါ။သူမ်ားတကာပြဲကို အေလးမထား မထီမဲ့ျမင္ပုံမ်ိဳးျဖစ္ေနမွာပဲစိုးရိမ္တာပါ။
