Chapter - 4 The Four
အလိမ်အညာ...
သူလုပ်ခိုင်းတာ ထိုအရာပင်။ သူကျွန်တော်အား လှည့်စားနေသည်ဟု အစကထင်ခဲ့ပေမယ့် သူ့မျက်နှာပေါ်မှ လေးနက်မှုက နောက်ပြောင်ပြောဆိုနေတာမဟုတ်ကြောင်း ကျွန်တော်နားလည်လာသည်။
"လိမ်ရမယ် ?" အတည်မေးကြည့်လိုက်သော်လည်း ဆိုင်ရက်စ်မှာ သူ့ဖက်က တုံ့နှေးနေပုံကြောင့် စိတ်တိုလာပုံရသည်။ သူသည် စိတ်ရှည်သည်းခံတတ်သော လူတန်းစားဟုတ်ပုံမရပေ။ သူက ကျွန်တော်နှင့် လက်မအနည်းငယ်အကွာမှာ ရပ်နေသည်။ အရမ်းမနီးပေမယ့် အရမ်းလဲ မဝေးလွန်းပါ။ သူစောင့်နေသည် သူက ရိုးရှင်းစွာ ကျွန်တော်ဖက်မှ အဖြေကိုစောင့်ပေးနေရုံကပင် ကျွန်တော့်အား စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေသည်။
...ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ ဘာကြောင့် ဒီလိုကြီး ခံစားနေရတာလဲ...
"အခုပဲ ပြောကြည့်ပါ မစ္စတာကာတာ" သူ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးက ကျွန်တော်အား စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေသည်။
သူ တစ်ခုခုပြန်ပြောမှဖြစ်မည်။
အာရုံစိုက်စမ်း ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြန်သတိပေးရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ ထိုင်ခုံလက်ရမ်းကို ယောင်ရမ်းကာ တင်းတင်းဆုပ်ထားမိသည်။ ကြောက်ရွံ့ခြင်းတွေကို အဝေးသို့တွန်းထုတ်ပြီး နောက်ဆုံးသူ အဆင်သင့်ဖြစ်သွားတော့မှ မျက်လုံးကိုပြန်ဖွင့်ကာ သူ့အား လေးနက်စွာ ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
"အဲဒီအချိန်ရောက်လာခဲ့ရင် ခင်ဗျားဖက်ကို လှည့်ထားတဲ့ သေနတ်ပြောင်းဝကို ခင်ဗျားဘယ်တော့မှ မမြင်စေရပါဘူး အဲဒီနေရာမှာ ကျွန်တော်ပဲ ဖြစ်လာမှာပါ သေနတ်ခလုတ်ကို ဆွဲသူကနောက်ဆုံး ခင်ဗျားပဲဖြစ်စေရမယ်" ထိုစကားများက ဆိုင်ရက်စ်အထင်ကြီးသွားစေဖို့ မျှော်လင့်ရတာပါပဲ။
ဆိုင်ရက်စ်သည် သူ့အား အတန်ကြာစိုက်ကြည့်သည်။ သူမျက်ဝန်းများက ခုနလိုပင် ဖတ်ရှုလို့မရနိုင်ပေ။ ကျွန်တော်ကို စစ်မေးပြီးနောက် သူ့၏လေးနက်တည်ကြည်မှုတို့ ပျောက်ကွယ်သွားကာ မဲ့ပြုံးတို့ပြန်ပေါ်လာသည်။ သူက ကျွန်တော်ပခုံးကို နှစ်ကြိမ်လောက်ပုတ်ကာ သူ၏ထိုင်ခုံရှိရာ ပြန်လျှောက်သွားပြီး ထိုင်လိုက်သည်။
