Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İstanbul
2018
Bile bile kandım.
Yalanlarımın her birine kendimden bir parça sakladım.
Bulmasını, beni aramasını beklediğim her an; onun tarafından yalnız bırakıldım.
Aşkı bulduğumu sandım, yanıldım.
Dünyanın merkezinde yalnız başıma kaldım.
Terk edildim, acımasızca—
Sorsak şimdi ona, yaptığını; görmez bıraktığı enkazın altında kalanı.
“senden başka kimseyi sevemem” —di.
Halbuki beni bile sevmedi.
Göğsündeki sızı nedendir bilinmez, bu hava şartlarında arabanın dışında yalnız başına beklerken yüreğinden geçenlerle aklındakiler birdi. Tek istediği bıraktığı o lanet partiye geri dönmek ve onu kollarının arasına alıp sarıp sarmalamak; öpüp koklamaktı. Fakat yanıldı. Ama anlamadı.
İnsan, tanrının yarattığı en olağanüstü varlıktır. Hayır. İnsan, tanrının yarattığı en acınası varlıktır. Çünkü kalplerinde tek kelimelik, tek heceden oluşan o sevgi kelimesi bulunduğu müddetçe başkalarına muhtaçtır. İnsan, insanı sevemez. Sadece sevdiğini sanır, kendini yalanlarla kandırır.
Çünkü aşk tek kişiliktir ve seven daima cehennemde tanrının misafiridir.
Ve aşk, insana birçok şey yaptırır.
Bir gece ansızın uykundan uyandırır, yataktan kaldırır. Seni sevildiğini sandığın her ana inandırır. Kalbini açar, bir yabancıyı içine sokar. Göğüs kafesini parçalar, karnındaki kelebekler kan kusar. Onun olduğu her yere götürür adımlarını, birkaç saniye için ümitlendirir; bir başkasıyla gösterir öldürür seni. Evinin olduğu o sokakta oyalandırır, tesadüfler yaratır.
