Dengesiz davrandığımın farkındaydım, hareketlerimin sonucunu düşünmüyordum ama hayatımda ilk kez; olmak istediğim kişi gibi yaşamak, düşünmemek, sadece yapmak istiyordum. Bu yüzden mekandan çıkarken neden bunu yapıyorum diye düşünmedim. Sadece yaptım. O mekandan, o beni takip ederken yavaş ama seri adımlarla çıktım.
Babamlar buraya özel rezervasyon yaptırmışlardı. Babam alışık olduğu şeylere bağımlı biriydi, verdiği kararlardan vazgeçmek onun için itibarının zedelenmesiyle eş değerdi. Bu mekanda bir kez adını duyurduğu için gücünü göstermek istediği zamanlarda buraya gelirdi. Onu tanıyan insanlar etrafında pervane olur özel isteklerini dinlerdi. Böylece babam, karşısındaki rakibinin gözünü boyardı.
Laçin ailesinin içinde olduğu bir şeyin şov olmama ihtimali yoktu. Hepimiz şovu seviyorduk.
Yılmaz Vural'a ne o karşı gelmişti, ne de ben. Aslında ikimizde o masadan kalkıp kaçmak için birbirimizi kullanmıştık. Şimdi aynısını yapacak ve geceyi birbirimize kılınır sağlayacaktık.
Aslında aklımda bir plan vardı ama kalbim durmadan yapma diyordu. Geri dönüşü olmayan şeyleri sırf yapmak istediğin için yapma.
Küçük şeyler büyük sonuçlar doğurabilir.
Ve ben ilk kez büyük sonuçların altında ezilmek istiyordum.
Mekandan peş peşe çıktığımızda karşı kaldırıma geçerek sahile doğru yürümeye başladım. Babamın burayı sevmesinin nedenlerinden biri denize sıfır olmasıydı. Buraya ailem yüzünden her gelmek zorunda kaldığımda bir bahane sunar ve masadan kalkardım. Nefes almak için o ortamdan uzaklaştığımda buraya gelir on dakikayı aşmadan mekana geri dönerdim. Ortalıktan uzun bir süre kaybolmam bazı insanların dikkatini çekiyordu. Ortalıktan uzun süre kaybolmam, varisin nereye gittiğini sorgulamalarına neden oluyordu. Çünkü ben onlar için, o masaya oturmaları nedeniydim.
