After Heartache | ONGOING

Chapter 13

A sting of pain once again touched my cheeks. Halos maiyak ako sa sobrang sakit. Para bang iniipit ang balat ko sa sakit. Muli kong naramdaman ang pagkakatali ng mga kamay ko. Muli kong naramdaman ang haplos ng malamig na hangin sa hubad kong katawan. Biglang namuo sa isipan ako ang ilang mga senaryo na nangyari kani-kanina lang.

"No..." I whispered, starting to let off tears. I begin to feel his hands again, painfully crawling from my feet to the middle of my thighs.

"NOO!!" Sigaw ko sa takot. Napabalikwas ako at pinilit ang sarili na umupo. My head began to ache and it feels so heavy to even move a bit. Biglang umikot at parang gumuguho ang buong paligid nang subukan kong imulat ang mga mata ko. Agad ko itong sinara at 'di na mapigilan ang pagkawala ng luha ko sa takot, kaba, at sakit na nararamdaman ng ulo ko.

"Tama na Daryll! Tama na!" I keep on shouting those phrases in fear of him touching me again. A sudden chill traced throughout my spine as a hand touches my arms. I gasped in fear but stood frozen from the pain still strangling my head. Mas lalong lumakas ang iyak ko nang maramdaman ang hinga nito sa kanang tenga ko.

"Dari. It's okay. It's okay. It's me. Daryll's not here anymore." Parang biglang kumalma ang sistema ko nang lapitan niya ako at yakapin ng mahigpit. "Shh. You're safe now." Parang biglang natahan ang aking sarili sa kakapiglas. Napawi ng kaunti ang sakit ng ulo ko. At kahit na halos mabulag ako sa luha, pinilit kong buksan ang aking mga mata para maaninag ang mukha na nagpakalma sa bagyong nananalasa sa puso ko ngayon.

"S-Seth..." My mouth could only utter his name. Kahit ibuka ko pa ang bibig ko ay wala nang iba pang lalabas kun 'di ang pangalan niya. He broke our embrace and looked at my eyes. Kita ko ang labis na pag-alala sa kaniyang mata. Saglit na kumalma ang puso ko nang makita kung paano niya ako yakap-yakap sa bisig niya at dahan-dahang hinahaplos ang likod ko habang taimtim na nakatingin sa'kin, hindi nagsasalita.

Mas lalo lang bumuhos ang luha ko nang mapagtantong ligtas na ako. Niyakap ko siyang muli para maasiguro na hindi ako nananaginip. "Huwag mo na akong iiwan ha?" Wala sa sariling banggit ko sa kaniya. Sandaling natigil ang paghaplos niya sa likod ko. The words I let out began to sink in my mind. My face flushed with reserve. But I know I mean it. Ever since I met him, I felt safe. I was about to ask him something to change the topic but my mouth dropped open and no words came out.

"Ikaw lang naman ang lumalayo sa'kin," He uttered, attracting my heart to the sadness I heard from his words. I want to explain, but I don't know how to start. I want to say I'm sorry, but this fucking ego won't let me. Lumayo ba ako?  "Basta." Matipid kong banggit bilang sagot sa sinabi niya. Today is a day I should be thankful for. I want to rest. I want to eradicate every thought I have in mind and just float lifeless, in this world. Gusto ko ng kapayapaan. Kaya lang, parang hindi ko parin makita-kita ito. "Just don't do that again." Bulong niya na siyang nagpabalik sa'kin sa katotohanan. Magkayakap pa rin kami. If only I could say that I really don't want to see myself running away from this? "What?" Inosenteng tanong ko sa kaniya dahilan para kumawala kaming parehas sa yakap. "I said, don't do that again." He muffled. "The what?" I asked him again. He brushed his hair using his fingers in frustration. "Just don't do it—"

"How would I suppose to know what I'm not supposed to do again if you won't tell me?" Irritableng sagot ko sa kaniya. Sa palagay ko'y alam ko ang gusto niyang sabihin pero nahihiya siyang banggitin dahil— "Fine. Don't shut me out. Don't distance yourself from me. I hate it when you always do it. I always feel there's something wrong with me that's why you can't li—" I saw his eyes widen that he stopped talking. I felt my heart beating so fast right now. Li? Lie? Anong ibig sabihin niya?