<Unicode>
"မောင်ငါတို့စကားပြောရအောင်.."
"ဘာပြောမလို့လဲ.."
"အရင်ထိုင်ရအောင်..."
"အင်း..မြန်မြန်ပြော..သီတာစောင့်နေတယ်.."
မောင့်စကားကြောင့်ရင်ထဲစူးခနဲနာကျင်သွားကာမျက်ရည်များစို့တက်လာတယ်။
"မောင်...ငါ့ကိုစိတ်ကုန်နေတာလားဟင်.."
". ......."
"မောင်..ဖြေအုံးလေ..ငါ့ကိုစိတ်ကုန်နေတာလားလို့.."
"ဟုတ်တယ်.."
"ဘာ..မောင်..မောင်တကယ်ပြောနေတာလား.."
"အင်း..."
"မောင်...ငါ့ကိုသေချာကြည့်..ငါ့မျက်နှာကိုသေချာကြည့်ပီးပြော..."
"ဟုတယ်ငါမင်းကိုစိတ်ကုန်နေပီ..."
"ဘာလို့လဲ..မောင်ငါဘာလုပ်မိလို့လဲ.."
"ငါသီတာနဲ့စေ့စပ်မှာကျောင်းပီးရင်.."
"ဟမ်..မောင်တကယ်ကြီးလာ..မနောက်ပါနဲ့.."
"ငါအတည်ပြောနေတာ.."
"ဒါဆို..မောင်..ငါ့ကိုမချစ်တော့ဘူးလား.."
"ငါ..ငါ..ငါမသိတော့ဘူးကွာ..ငါသွားတော့မယ်.."
"မောင်မသွားပါနဲ့..ငါပဲထွက်သွားပေးမယ်...ငါ့ကိုပြောခဲ့ပါနော်..ငါ့ကိုမချစ်တော့ဘူးလား..မုန်းသွားပီလား.."
". ......."
"အင်းပါ..ငါထွက်သွားပါ့မယ်..."
ကျနော်မောင့်ဘေးကနေထလိုက်ကာထွက်သွားဖို့ပြင်လိုက်တယ်။မောင်ငါ့ကိုတားပါအုံး။ငါထွက်သွားတော့မှာလေငါ့ကိုတားပါအုံး။အရင်ကငါမင်းမရှိရင်မနေတတ်ဘူးဆိုပီးဖက်ထားပေးပါအုံး။အခန်းပြင်ရောက်တော့မျက်ရည်တေကထိန်းလို့မရတော့အောင်ငိုကျဆင်းလာတယ်။မောင့်ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့မောင်လဲငိုနေရင်းကျနော့်ကိုကြည့်လာတယ်။မောင့်မျက်လုံးတေကကျနော့်ကိုမငိုဖို့ပြောနေတယ်။မောင်ရဲ့မျက်ဝန်းတေကိုကျနော်အနားလည်ဆုံးပါ။ဒါပေမယ့်မောင်ကျနော်ထွက်သွားမှာကိုမတားခဲ့ဘူး။
................။
ကျူရှင်သို့ထွက်လာတော့လမ်းတဝက်အရောက်ခြေလှမ်းများရပ်တန့်သွားကာတနေရာကိုရင်နာနာနဲ့ကြည့်နေမိတယ်။မောင်ကသီတာ့လက်ကိုကိုင်ကာရီမောနေကြတယ်။ရက်စက်တယ်မောင်။ကျနော်အဲ့နေရာမှာရပ်ပီးမှိုင်နေမိတယ်။အားလိကကျနော့်ဘေးရောက်လာကာပေါလူတို့ကိုပါမြင်လိုက်တော့...
