<Unicode>
ကျနော့်ရင်တစ်စုံဟာတောက်လျှောက်ခုန်နေတယ်။မောင်နဲ့အကြာကြီးဝေးကွာခဲ့ပီးမှပထမဆုံးအတူတူအိပ်ရမှာမို့လို့စိတ်တို့ကဂဏာမငြိမ်လှုပ်ရှားနေတယ်။မောင်ကဝရန်တာကိုထွက်ပီးphပြောနေကာကျနော်ကတော့ကုတင်အလယ်မှာမင်္ဂလာဉီးမဲ့သတို့သမီးတယောက်လိုရင်တို့ကလှိုက်ဖိုစွာခုံနေတယ်။
"မောင်ကphပြောနေတာကြာလိုက်တာဘယ်သူနဲ့များပြောနေတာလဲမသိဘူး.."
"အင်းပါ...ဒါပဲနော်...ကျနော်phချလိုက်တော့မယ်.."
မောင်ကphချပီးအခန်းထဲပြန်ဝင်လာကာကုတင်ခြေရင်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
"မောင့်ကိုမေးစရာရှိနေတာလားကလေး.."
"ဟင် ဘာ..ဘာကိုလဲ.."
"ထည်ဝါ မောင်phပြောနေတာကိုကြည့်ပီးတခုခုမေးချင်နေတာမလားလို့ မောင့်ကိုသိချင်တာရှိရင်အကုန်မေးလို့ရတယ်.."
"ဟို..ဟိုလေ..ခုနကphပြောနေတာဘယ်သူလဲဟင်.."
"အမေလေ..အမေကမောင့်ကိုမှာစရာလေးတေရှိလို့မှာနေတာတဲ့.."
"ဘာတေမှာနေတာလဲ.."
"အော် ထည်ဝါ့ကိုသူတောင်းပန်တယ်လို့ပြောပေးပါတဲ့ သူ့ကိုစိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်နဲ့တော့တဲ့ ပီးတော့...."
မောင်ကတဖြည်းဖြည်းအနားကပ်လာကာပါးနှစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်မိုးကာအကြည့်ချင်းဆုံစေသည်။
"ပီးတော...ဘာဖြစ်လဲ.."
"ပီးတော့ ထည်ဝါ့ကိုသူ့သမက်လေးအဖြစ်တွေ့ချင်နေပီတဲ့.."
"ဟမ်..ဘာကို အွန့်.."
နှုတ်ခမ်းပေါ်ကျရောက်လာသောမောင့်ရဲ့အနမ်းတပွင့်။မောင်ကနှုတ်းခမ်းတေကိုစုပ်နမ်းလာတော့ရင်ထဲလှိုက်ဖိုလာကာအသက်ရှုကြပ်လာတော့တယ်။
"အွန့် မောင် အွန့် အု လွှတ်အုံး အသက်ရှုလို့ မရ..တော့ဘူး.."
ထိုအခုမှမောင်ကအပေါ်နှုတ်ခမ်းကိုတချက်စုပ်မနမ်းပီးလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"ဟမ်း....."
"ချစ်တယ်မောင့်ရဲ့ကလေးလေး.."
". ......"
