Yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır.
"Senin seviyorum deyişlerin," dediğimde Mirza'nın kalbimin içine soktuğu bıçak daha çok batmaya başladı. "Senin kurban oluşların..." Bıçak bir kez daha çevrildi. Gözlerimden akan yaşlar yanaklarımda durdu...
Yıllar önce on dokuzumda kendime verdiğim bir sözüm vardı. 'Affetmeyeceğim' demiştim. Benden çekip giden adamı, bizi bitiren adamı affetmeyeceğim demiştim. Bana yaptıklarını, yaşattıklarını unutmayacağım demiştim.
Asla affetmeyecektim.
Sözlerimi tutamadım, bize daha fazla kıyamadım.
Belki o yıllar önce bize kıydı, ezdi, geçti, paramparça etti ama ben yapamadım. Ben daha fazla onsuzlukla savaşamadım, kalbimde onsuzluğun verdiği sızıyla yaşayamadım.
Düşüncelerime, geçmişime, geçen yıllarıma daldığım sıra dudağımın arasından titrekçe çıkan nefesimi bıraktım. Nefesim sızarak Mirza'nın yüzüne çarptığında yanaklarında duran ellerim göğsünün üzerine düştü. Yakınlığımızın vermiş olduğu sıcaklıktan dolayı tere batmış gibi hissediyordum. Parmaklarım tişörtünü sıktığında gözleri göğsüne tutunan parmaklarıma düştü.
Bacaklarımı iki yanından geçirmiş bir şekilde kucağındaydım.
Evet, kucağındaydım.
Ve bundan zerre şikayetçi olduğum söylenemezdi.
Aramızda nefes alışverişlerimiz dışında çıt çıkmazken ben ne diyeceğimi bilemediğimden, düşüncelerimden ötürü konuşmuyordum ama garip bir şekilde o da sessizdi.
"Neden sessizsin?" Diye bir soru dökülüverdi dudaklarımın arasından.
"Anı yaşıyorum," diye yanıtladı Mirza beni hemen. Belimi okşadı. "Seni yaşıyorum kurban olduğum." Beni hissetmek istercesine 'okşayamıyorum' dediğim saçlarımı okşadı. "Gerçek misin, şu anımız gerçek mi onu kontrol ediyorum..."
