Sıkıntılı hava yavaş yavaş açılıyordu. İçinin aksine. Cılız ve fazlasıyla beyaz ellerini bardağın etrafında çevirmeye başladı. Bilekleri çok inceydi. Sanki vücudu bile ona, bu habis yaşamda hayatta kalamazsın diyordu. Bak diyordu, bak! Sen güçsüzsün. Yapamazsın. Ürperdi bunun bilincinde olduğunun farkında olarak. Saçlarını kulaklarının arkasına itti. Direnmek istiyordu, direniyordu da. Kendine öfkelendi. Boşuna çabalıyordu. Onun bu hayatta yeri yoktu, tutunacak kadar bile seven yoktu. Gücü yoktu. Ne acı, hiç yoktu. Hıçkırarak ağlamaya başladı çaresizce. Bugün yaşamına son verecekti ve onu hatırlayacak kimse yoktu. Kimsesizler mezarlığının en kimsesizi olacaktı. Kimsesiz.
