Tekinsiz bir hava. Solgun yüzler, yitik zihinler.
Acımasızca bakan gözler. Küçük kız kaygıyla önüne döndü. Ona bakmak yorucuydu, annesine bakmak çok yorucuydu. Küçük fakat işlevsel zihninin duvarlarında ona ait kan izleri vardı. Örselenmiş ruhunda açık onlarca yaranın imzası onundu. Dikenli bir yutkunuş, acı bir iç çekiş. Farkında olmadan yaptığı bu küçük hareket odadaki diğer soğuk gözlerin ona dönmesine sebep oldu.
İrkildi. Yıllardır gördüğü donuk bakışlara hep hazırlıksızdı. Sökülmüş hırkasının kol uçlarıyla ellerini örttü. Annesi ellerinden nefret ederdi. Annesi onun varlığından nefret ederdi. Köşesinde büzüldü. Ne yaptığını bilmiyordu. Bir insanın bir başka birinden nefret edebileceğini bildiği bir yaştaydı fakat annelerin kızlarını sevmesi gerekmez miydi? Gözlerine dolan fırtınalı hava buna ani bir cevap verdi. Kendi annesi sevmezdi. Soğuk ve yitik zihinli bakışlar pencereye döndü.
Onun ağzından duymamasına rağmen sevdiği adamı beklediğini biliyordu. Mektuplar vardı, kan kokulu. Acı yalvarmalarla dolu. Annesinin ondan nefret etmesinin sebebi olan adama, hiç tanımadığı kendi babasına olan satırlar. Küçük kız ruhundan taşıp çıkan kaosu yılgın bir ruhsal çöküşle hissetti. Kabulleniş enkazdı. O daha öğrenildiği anda babası tarafından terk edilmişti. Daha doğmadan nefret edilen kaç çocuk vardı bilmiyordu ama göğüs kafesine çöreklenen yumru ona en ağırı senin diyordu.
Aynı hislerle boğulan herkese dediği gibi, acımasızca.
