Mysterious University By Inskyte ||✔

Epilogue

Ki-kinakabahan ako habang papalapit kina dawn at Sk.

Ba’t ganito? Kahit hindi pa ako tuluyanh nakakalapit tila ba parang pinipiga ang puso ko sa sobranh sakit. Sising sisi ako,  sa lahat.

“Ms-Ms Primus ba-bakit?”
Umiiyak na tanong sa‘kin ni Dawn habang hawak nya si sk na ngayon ay patuloy na sumusuka ng dugo.

“M-moy?!”
Tawag ko sa kanya.

“Ma-mahal mo ’ko diba?” halos mapaas na ako simula pa kanina kakaiyak ko.“So-sorry.” paghihingi ko nang tawag.

Pinipilit kulang ang sarili ko na kapagsalita,  pinipilit ko ang sarili ko na hindi bumigay dahil sa nakikita ko. Pinipilit ko anh sarili ko na maging matatag.

Hinawakan ko ang kamay nya na nasa mukha ko.

“Ma-(cough) ma-maganda ka-ka pa-padin ka-kahit u-umiiyak ka..(humugot sya ng hininga habang kinakausap ako.)  I-ikaw an-ang babaeng ma-mahal ko ka-kahit na-nasa kabilang bu-buhay na ako. Hindi ako na-nagsising nakilala ki-kita moy. Ik-ikaw ang na-nag paintindi sa‘kin sa lahat ng ba-bagay. Sa-sana huwag mo si-sisihin ang sa-sarili mo gi-ginawa mo na-naman ang ta-tama mo e.”

“Mo-moy?!(sob)huwag kana magsalita please. So-sorry .. Sorry di -diko sinasadya.”

“I-ikaw ang pinaka the best pa-para sa‘kin. Ik-ikaw ang pinaka mabait pa-para sa‘kin. Ma-mahal na ma-mahal kita,  I-ingatan mo an-ang sarili mo pa-para sa‘kin... Ma-matutulog lang ako hu-huh?!”

Na-nakapikit sya habang sinasabi ’yon unti unti kung nilapit ang labi ko sa labi nya saka ko ito hinalikan.

At ang huling halik na’yon ang huling paghinga nya. Kaya mas lalo akong napa hagulgul.

“Mo-moy?”

“Ky-kyle?!”

“STEPHEN WAKE UP! MO-MOYYY?!! PLEASE WAKE UP!! PLEASE HUWAG MO NAMAN AKONG IWAN OH? HUWAG MO NAMANG GAWIN SA‘KIN TO! PAKI USAP SK,  MOY PAKI USAP GUMISING KA.. GUMISING KA PARANG ARAW MUNA (SOB!)”

“PLE-PLEASE WA-WAKE UP!! NA-NAGBIBIRO KALANG DI-DIBA? NAG-NAGBIBIRO KALANG DI-DIBA?! ANO BAAAA!! GUMISING KA NAMAN, ,  HUWAG MONG GAWIN SA‘KIN TO.. HI-HINDI AKO NATUTUWA!! PLEASEEEEE!!”

Niyakap ko sya ng mahigpit,  pilit ginigising pero ni isang pag hinga wala nang may lumalabas sa ilong nya.

“MMMMMMOOYYYYYYY!!!!”
malakas na sigaw ko. Habang yaka yakap sya.

Ba’t kailangan ako? Ba’t kailangan ako pa? Ba-bakit ako pa?

“Na-nangako ka sa-sa‘kin diba? Na-nangako ka na nasabay tayung lalabas dito eh.. Na-nangako ka sa‘kin. I’m so-sosorry.. I’m sorry pleaseeee!! Hu-huwag mo naman akong iwan sk?”

“Mo-moy?!”

“Ms-ms Primu—

“PUTANG*NA HUWAG MO KUNG HAHAWAKAN!” galit na sigaw ko.

Halos pinapatay ako ngayon dahil sa sakit.

Sobrang hirap tanggapin. Sobrang hirap tanggapin.

Sana-sana panaginip lang to. Sana hindi to totoo.

Lu-lumaki ako sa puno ng gulo,  sa laking may kaaway,  laging may kasuntukan kinalimutan ko ‘yon pero bakit mas malala ang ngayon,  ka-kailangan ko na naman bang makalimot para di kuna isipin to.

Bakit ba pinag kait sa‘kin ang masayang buhay na gusto ko.

Bakit laging sakin lahat ang sakit.

Bakit kailangan ako lagi ang mawalan ng mahal? Bakit ako lagi?

Pinilit ko namang maging matatag,  pinilit ko ang sarili ko na na maging matatag sa lahat ng bagay pero pag dating sa ganito ang rupok ko , ang rupok rupok ko.

Hinawakan ko ang mukha ni sk.. Sana-sana sa susunod na mamamatay.. Sana ako naman.. Sana ako naman dahil ayuko nang mabuhay sa mundo na puno ng sakit. Na puno ng pananakit.

Kung sana-kung sana kasayahan nalang ang lahat ng ito. Mas pipiliin kung mabuhay ng matagal sa mundo. Mas pipiliin kung maging masaya sa mundo.

Pero ang ganito? Ang ganito? Sobrang hirap.. Napakahirap.

Naramdaman kung unti-unting nandilim ang paningin ko.

Sa-sana hindi na ako magising.
Dahil ayuko nang mabuhay pa..

Napatingin ako sa langit.. Ku-kung mabubuhay ako ngayon sana sa susunod kung buhay kasayahan naman at nakalimutan na ang nakaraan.

At kung babalik man ako sana don sa part na hindi pa ako ng mahal. Na hindi pa ako nakaramdam ng pagmanahal. Na hindi pa ako nakiki alam sa buhay ng iba. Na hindi kupa sila nakilala. In short gusto kung bumalik sa panahong sanggol ako at walang pinoproblema.

•

“M-Mystein?”

Dinig kung boses ni Dawn na sa pagtawag nang pangalan ko.

Pero tila yata unti unting nawawala ang paningin ko,  ramdam ko din ang sakit nang buo kung katawan.

Hanggang sa nabalot na ako nang kadiliman at unti unting nawalan nang lakas na naging dahilan para mabitawan ko ang kamay ni Kamay ni Sk at kasabay nito ang pagbagsak ko.

__