"ကော....ဘာဟင်းချက်လဲ..."
အိမ်နေရင်းဝတ်အင်္ကျီဖြူဖြူအပွကြီးထဲကိုလက်ထိုးထည့်ကာ ဗိုက်ကိုတပွတ်ပွတ်နှင့်မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာတဲ့ရီပေါ်ရဲ့ တကြော်ကြော်အသံက လူမမြင်ရေသေးခင်တင် အသံကရောက်နေပြီ။
မီးဖိုခန်းထဲဝင်ဝင်လာချင်း ဟိုအိုးအဖုံး ဒီအိုးအဖုံးလှန်လောကာဖွင့်နေတဲ့ရီပေါ်လက်ကိုရှောင်းကျန့်ဖြတ်ရိုက်လိုက်သည်။
"ထမင်းနဲ့စားဖို့လုပ်ထားတဲ့ဟင်းတွေ၊ စည်းမရှိကမ်းမရှိ ဒီတိုင်းမစားနဲ့"
"နည်းနည်းလေးမြည်းကြည့်မလို့ကို"
နှုတ်ခမ်းလေးထော်ကာပြောလာတဲ့ ကလေးမသာမျက်ခွက်ကိုရှောင်းကျန့်မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။
မကျေနပ်ဘူး...သူမကျေနပ်နိုင်သေးဘူး...
မျက်စောင်းတထိုးထိုးဖြစ်နေသည့်ရှောင်းကျန့်ကြောင့် ရီပေါ်အခြေအနေမဟန်ကြောင်းတွက်လိုက်ကာ ဘေစင်ထဲကရှောင်းကျန့်ချက်ပြုတ်ရင်းထည့်ထားသည့်အိုးတစ်လုံးနှင့် ပန်းကန်နှစ်ချက်သုံးချက်လောက်ကိုဆေးဖို့ပြင်လိုက်သည်။
"အဲ့ဒါဘာလုပ်မလို့လဲ"
"ဟို ဟို၊ ပန်းကန်ဆေး..."
"အဲ့နှစ်ချက်သုံးချက်နဲ့ဆေးပြီးဘာလုပ်မှာလဲ၊ ရေကုန်တာပဲအဖက်တင်တာပေါ့၊ အကုန်ပြီးမှရောဆေးဖို့ငါထားထားတာ"
ခပ်ပြတ်ပြတ်လေသံနှင့်ပြောလာတဲ့ရှောင်းကျန့်ကြောင့် ရီပေါ်မျက်နှာလေးငယ်ကျသွားသည်။
"ဟုတ်"
ထို့နောက်ရှောင်းကျန့်လှီးဖို့ပြင်ထားသည့်မုန်လာဥတွေဆီအကြည့်ရောက်သွားပြန်သည်။
*ဟင်း ဟင်း...
လှစ်ခနဲစဉ့်တီတုန်းကိုပြေးယူကာ မုန်လာဥနီတစ်ခုကိုယူကာစဉ့်တီတုန်းပေါ်တင်ပြီးဓားနှင့်လှီးလိုက်သည်။
"အိ"
ဒီမုန်လာဥနီကငါ့ဟာလောက်တောင်မကြီးဘဲဘာလို့ဒီလောက်မာနေရတာလဲ...
*ဒုန်း!
ဓားနှင့်ခပ်ဆောင့်ဆောင့်ခုတ်ချလိုက်တော့ မုန်လာဥနီကနှစ်ပိုင်းပြတ်သွားပြီး စဉ့်တီတုန်းနှင့်ဓားထိသံကလည်းမီးဖိုခန်းထဲပဲ့တင်ကာထွက်လာသည်။
