မနက္ႏွိုးစက္အသံမျမည္ခင္ေလးမွာပဲ ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္လုံးအစုံတို႔ကအသားက်စြာအလိုအေလ်ာက္ပြင့္လာခဲ့သည္။ မ်က္လုံးတို႔ဖြင့္လာတာနဲ႔ လက္ကလည္းကုတင္ေဘးစားပြဲပုေလးေပၚတင္ထားတဲ့ဖုန္းဆီသို႔ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇နာရီတိတိ။ 7:00 အျဖစ္ကိန္းဂဏန္းတို႔ကူးေျပာင္းၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဖုန္းမွႏွိုးစက္သံကတတီတီႏွင့္ျမည္လာတာမို႔ ေရွာင္းက်န႔္ႏွိုးစက္ကိုအျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။
က်ယ္ေလာင္လွေသာႏွိုးစက္သံေၾကာင့္ နိုးမ်ားနိုးသြားၿပီလားဟူေသာစိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ေဘးကိုလွည့္ၾကည့္သည္။ မက္မြန္သီးပုံ ႏွုတ္ခမ္းတစ္စုံကိုေထာ္ထြက္ကာေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနေသာ ပါးစပ္ႏွင့္ မ်က္ေတာင္တိုတိုေလးမ်ားစင္းက်ေနေအာင္မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးမို႔အစ္အစ္ေလးတို႔ကဘယ္ေလာက္အိပ္ေမာက်ေနသလဲဆိုတာ သိသာလွသည္။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ခၽြန္ခၽြန္ႏွာေခါင္းတစ္ေလၽွာက္ကို လက္ညႇိုးေလးႏွင့္ပြတ္ဆြဲသြားၿပီး အဖ်ားသတ္လုံးအိေနေသာႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကို လက္ညႇိုးထိပ္ႏွင့္ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ဝက္ေပါက္ေလးကတအင္းအင္းတအဲအဲျဖစ္လာသည္။
ေရွာင္းက်န႔္ခပ္ဖြဖြရယ္လိုက္ၿပီး ေဘးေစာင္းအိပ္ထား၍လုံးအစ္ထြက္ေနေသာပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးတစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားဆန္းေသာေမႊးရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကိုရသည္။ ဒီလိုပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးနဲ႔ အျပစ္ကင္းစြာကေလးတစ္ေယာက္လိုအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဆီမွာ ဒီလိုေယာက်္ားဆန္ဆန္အေငြ႕အသက္ကိုရသည္ဟုေျပာလၽွင္ မည္သူမၽွယုံမည္မထင္။ ထို႔ေနာက္ခပ္ေထာ္ေထာ္ပြင့္ဟေနေသာႏွုတ္ခမ္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္အသာညႇပ္ဖိပိတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေစာင္လြတ္ကာ ကားယားေလးျဖစ္ေနေသာေအာက္ပိုင္းကိုေစာင္ဆြဲျခဳံေပး၍ ကုတင္ေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာသည္အထိ ကုတင္ေပၚကဝမ္ရီေပၚကေတာ့အိပ္ေကာင္းေနဆဲ။ ေစာင္းအိပ္ေနရာကေန ပက္လက္လန္သြားျပန္ေသာေၾကာင့္ ကုတင္ေအာက္က်သြားျပန္ေသာေစာင္ကိုေရွာင္းက်န႔္ေကာက္ယူကာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာအေပၚသို႔လႊားခနဲျခဳံေပးလိုက္သည္။
