မနက္ေဈးသြား၊ဆိုင္ဖြင့္ ဆိုင္အတြင္းအျပင္ သန႔္ရွင္းပြတ္တိုက္ေပးခဲ့ၿပီးေသာ္ ေက်ာင္းသို႔သုတ္ေျခတင္ေရာက္လာေတာ့သည္။မေမ့မေလ်ာ့ ညကတည္းက လြယ္အိတ္ထဲအက်အနေနရာယူခဲ့ေသာ စာအုပ္ေလးကိုလည္း ေမ့က်န္ရစ္မွာစိုး၍ သတိတရ စစ္ၾကၫ့္ရေသး၏။
စာေမးပြဲကနီးေနၿပီ။အဆင္မေျပမေျပ မေသခ်ာႏိုင္သူအတြက္ ေတြးေပးမိေတာ့ စိတ္က သက္ျပင္းေမာကိုေတာင့္တသည္။
ညက စာၾကၫ့္စားပြဲမွာ ထိုင္ရင္း က်က္စရာမွတ္စရာ အကုန္လံုးစုေရးထားေသာ သူ႔မွတ္စုေလးကို ခပ္ေတြေတြၾကၫ့္မိစဥ္...ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတစ္ေယာက္ ခက္ခဲေနမွာကို စိုးပူလာသည္။
မွတ္စုက တစ္အုပ္တည္းရယ္...
စာအုပ္ကိုေပးလိုက္လ်ွင္ ကိုယ့္အတြက္ မရိွေတာ့။ဆိုေတာ့ စာၾကၫ့္ဖို႔ ဒီတစ္ညနားလိုက္ၿပီး စာေရးရေတာ့သည္။
မွတ္စုထဲမွ စာမ်က္ႏွာေတြအကုန္လံုး အသစ္ခြၽတ္ခြၽတ္ စာအုပ္ေလးထဲ ကူးထၫ့္ေပးလိုက္၏။ပထမႏွစ္ဝက္အတြက္ စနစ္တက် သူေရးမွတ္ထားေသာ စာေတြဟာ တစ္အုပ္စာေလးေပမို႔ လက္ေခ်ာင္းေတြအတြက္ ခံသာေတာ့သည္။မနက္ ၃နာရီစြန္းစြန္းတြင္ တစ္အုပ္လံုးကူး၍ ၿပီးစီးခဲ့သည္။လက္ေရးကို သူၾကၫ့္ရအဆင္ေျပေအာင္ ေသာ့ေရးမိၿပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္သံုးလိုက္ရ၏။
အိပ္ခ်ိန္က သိပ္မရိွေတာ့ေပမယ့္ လက္ေရးညီညီေတျြဖင့္ မွတ္စုစာအုပ္အသစ္ေလးကို ၾကၫ့္ရင္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။
သေဘာက်စိတ္မွာ ဤကဲ့သို႔ ဒုကၡ၊သုခေလးေတျြဖင့္...
စာၾကၫ့္တိုက္သို႔ ၪီးတည္လိုက္ေတာ့ ထိုင္ေနက် ျပတင္းနားကခံုေလးမွာ စာေတြအသည္းအသန္မွတ္ေနျပန္သည္။သင္း အစား ေမာလိုက္တာ။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခံုလြတ္မွာဝင္ထိုင္သည္ကို သိေသာ္ စာလုပ္ေနသၫ့္လက္ေတြ ရပ္တန႔္ကုန္၏။သူ႔ကို ၾကၫ့္ၿပီး မွင္သက္ေနသည္မွာ ပီဘိလူအ'ေလးသဖြယ္။
"မင္း ညဘက္ေတြ စာၾကၫ့္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွစ္နာရီထားလဲ"
"ငါ?"
ေဆာ့ဂ်င္ ေခါင္းကိုညိတ္ျပေသာ္...
"ငါ...ညဘက္ စာမွမၾကၫ့္တာ"
