it's all about trust

hoofdstuk 2

~Elif~

Ik kijk naar het schoolplein voor mij en leg mijn hoofd tegen de koude muur achter mij. Van de koude muur waar ik sinds het 'ding' al zit. Onder het raam van een verlaten jongenstoilet waar nooit iemand komt. Het is lekker rustig, achter een struik en je kan het hele plein zien. Ik sluit even mijn ogen en schrik dan op van een knal van een deur. Ik draai mij om en kijk over de rand van het raam. Ik zie nog net hoe een jongen een van de toiletten inloopt. Ik wacht een tijdje en hoor dan zacht.. gehuil? Ik knipper een paar keer met mijn ogen en luister nog een keer. Net wanneer ik het bijna zeker weet gaat de bel en het hokje gaat open. Even sta ik oog in oog met een jongen, een nerd en ik laat mij snel zakken. Pas als ik weer op de grond zit, uit het zichtveld besef ik mij dat hij mij helemaal niet kon zien. Ik laat een zucht ontsnappen en loop richting mijn huis, of nou ja: naar datgeen wat ooit mijn huis wás. 

Wanneer ik daar aan kom blijf ik op de straat staan en kijk. De veranda ziet er oud uit en een paar planken zijn verroest, de tuin is verwaarloosd. Mijn vader deed dat normaal altijd. Toen ik er nog was. Het doet pijn om te denken aan vroeger, aan de vroegere ik. Vroeger...Dat klinkt zo lang geleden. En zo voelt het ook... Dan gaat de deur open. Ik wil mij verstoppen en alweer word ik overspoeld door verdriet wanneer ik mijn vader vlak voor mij zie staan. Wetend dat ik mij niet hoef te verstoppen aangezien hij mij niet kan zien, aanraken, voelen. Ik laat mij op de grond zakken en ga gewoon op de stoep zitten. Kijkend naar mijn vader, naar de wallen onder zijn ogen en zijn ingevallen gezicht. Zijn haren die eerst nog bruin en glanzend waren zijn nu half grijs en dof van kleur. Dan komt mijn moeder de deur uit. Ik schrik en durf eigenlijk niet te kijken. Diegene, die eerst mijn moeder was, ziet er helemaal niet meer zo uit. Ze lijkt op de eerdere ik, de slet van de klas met veel te veel make-up. Voelt ze zich beter door míj te zijn?! Ik knipper nogmaals met mijn ogen en kijk nog een keer. Ze heeft echt mijn kleren aan. Dat is dus de manier hoe ze hier mee omgaan. Ik had het eigenlijk wel verwacht van mijn ouders. Ze ontwijken altijd de realiteit. Ik zie hoe mijn ouders gearmd onze tuin uit lopen, recht op mij af. Ik draai mij om en zie onze auto daar staan. Ik zucht. Dan voel ik een golf van verdriet door mij heen gaan, gemengd met verwarring. Wanneer ik mijn ogen open besef ik wat er was gebeurd. Mijn ouders hadden mij niet gezien en waren dwars door mij heen gelopen. Een deel van hun gevoelens bleef bij mij achter. Verdriet en verwarring.

~pov Viggy~

Wat een verschrikkelijke dag. Ik staar mijn plafond. Ik probeer de houten panelen die daar bevestigd zijn scherp te zien maar zonder mijn bril is dat hopeloos. Ik kijk naar mijn oude bril op het kastje naast mijn bed en zucht. De lelijke, rode bril die ik ooit zo mooi vond  brand op mijn netvlies. Ik sta op en loop naar de badkamer naast mijn kamer. Sinds mijn ouders op zolder slapen heb ik mijn eigen verdieping. Een slaapkamer, veel te klein, een badkamer en een kamer die bestaat uit alleen een kast. Ik zet de douche aan en stap eronder. Het warme water stroomt over mijn rug en ik laat mij op de vloer zakken. Nog maar drie jaar en dan ben ik klaar. Nog drie jaar. Dan mag ik van school. Studeren. Er wordt op de deur geklopt. "Vig, gaat het goed?" Mijn moeder klinkt bezorgd, ze zal net wel mijn klap hebben gehoord. Toen ik mijn boek door de kamer smeet klonk het harder dan ik dacht, zeker toen mijn lamp van het kastje af viel. Ik probeer mijn stem onder controle te houden terwijl ik antwoord. "Ja gaat goed, ik ga zo slapen" Mijn moeder twijfelt even of ze daar genoegen mee neemt. Ik hoor haar zuchten en ze zegt: "Oke schat, slaap lekker." Ik stap 10 minuten later onder de douche vandaan en ga in bed liggen. Ik sluit mijn ogen en neem mij voor mij morgen zo onopvallend mogelijk te gedragen. Ik had nooit gedacht dat dat door haar zo moeilijk zou worden.