it's all about trust

Hoofdstuk 7

~Pov Vicky~ 

Wat moet ik hier nou mee?! Het is niet dat ze iemand echt vermóord heeft maar toch... Ik loop door mijn kamer terwijl ik mijn schooltas inpak. Nou, inpakken is een groot woord: ik stop dingen in mijn tas om ze vervolgens er direct weer uit te halen. Ik loop de trap af en ga aan de keukentafel zitten om op de computer onderzoek te gaan doen. Ik lees nieuwsartikelen en scroll door alles wat ik tegen kom over Elif. Het is niet veel, maar vooral de comments van andere mensen zijn heftig. "Kon die slet niet springen?", "Waarom leeft zij nog? bitch!", "Ik durf te wedden dat ze niet eens heeft moeten huilen, stel je voor dat haar mascara zou zijn uitgelopen?!". Net wanneer ik een nieuw artikel wil openen hoor ik mijn moeder binnenkomen. Snel sluit ik de tapbladen af en ik ga ongemakkelijk naast de barkruk staan. "HI mam, leuke dag? Ik... ff... opzoeken voor school." Stotterend loop ik achteruit richting de trap. Bovenaan sluit ik mijn ogen en adem ik even diep. Waarom werd ik zo nerveus? Ik doe toch niks verkeerd? "Nee je helpt alleen maar een of andere dode slet..." Ik loop naar boven maar halverwege de trap hoor ik mijn moeder roepen. Ik stop, adem diep in en uit en antwoord: "Ja mam?" 

"Je zei dat je wat aan het opzoeken was? Wil je mijn laptop lenen? Makkelijker dan die trage computer." 

"oh wat lief, ehm graag mam" Ik loop de trap af en wacht tot ze de laptop uit haar tas heeft gehaald. "Hoe was school schat? " Ik hoor nauwelijks wat en ben met mijn gedachten heel ergens anders. Om de een of andere geloof ik haar... ze lijkt echt veranderd en niet meer die bitch van toen. Misschien nog onderzoek doen naar die jongen? Het kan nooit dat hij zó dom was om voor haar te springen... of wel? Zonder te kijken pak ik de laptop aan maar ik voel dat mijn moeder hem vast blijft houden. Ik word uit mijn gedachten gerukt en kijk haar aan? "nee maakt mij niet uit wat we eten... pasta ofzo?" Wanneer ze mij raar aan blijft kijken besef ik mij dat ze dat helemaal niet aan mij vroeg. "Vicky... ben je oke? Je lijkt wat afwezig..." 

"Ja nee gaat goed, ben aan het bedenken hoe ik... nou laat maar. Gewoon een opdracht voor school." Ik forceer te glimlachen en draai mij dan om. Ik denk niet dat ze mij helemaal gelooft maar ik kan het haar ook niet kwalijk nemen... ik ben al weken wat afwezig door al dat gedoe en die, toen nog, onverklaarbare gebeurtenissen op school. Gewoon doen. Dat word mijn doel voor de komende tijd. Of acteerlessen, ook handig.

~Pov Elif~

Ik tril over mijn hele lichaam. De tranen stromen over mijn gezicht en er lijkt geen einde aan te komen. Ik loop door en durf niet te stoppen. Mijn tranen zorgen ervoor dat ik eigenlijk niet zie waar ik heen loop. Na wat uren lijkt te duren weet ik mijzelf te vermannen en ik adem diep in. Na het vijf seconden te hebben ingehouden laat ik de lucht beetje bij beetje uit mijn mond glippen. Wanneer ik de tijd heb genomen om mijn tranen te drogen zie ik eindelijk waar mijn voeten mij hebben gebracht: de brug. Ik heb het gevoel alsof de grond onder mijn voeten weg begint te zakken en ik grijp de reling van de brug vast om niet te vallen. Dante was hier gesprongen, gestorven om zijn liefde aan mij bewijzen. Ik loop 2/3 over de brug, precies naar het  punt. Ik leg mijn handen over de reling en kijk over de rand. Een diep gapend gat kijkt mij aan, ik hoor de rivier onder mij langs stromen, strelend en schurend langs de keien op de bodem van de rivier. 

flashback

Ik was extra laat naar de afgesproken plek gegaan om wel álle aandacht naar mijzelf te vestigen, 11.20 was ik daar pas. Ik hoor mijn hakken klikken  op de stenen van de brug en de wind voelt koud aan door de dunne gaatjes van mijn panty. Ik zie hem staan, zijn baggy broek, zwarte puma's en zwarte t-shirt herken ik van een afstand. 'Als hij dit doet trouw ik met hem...' ik glimlach terwijl ik dat tegen mijzelf zeg. Ik schud mijn hoofd bij het idee dat die sukkel dat zou doen. Wie is er nou zó dom? 

einde flashback 

Ik staar nog steeds naar beneden. Dit is de eerste keer sinds het 'ding' dat ik hier ben geweest. Ik durfde nooit maar nu dacht mijn onderbewuste blijkbaar dat het een goed idee was. Ik pak een steen van de weg en voel het gewicht in mijn handen. Dan laat ik hem vallen, ik laat hem verdwijnen in de diepte. Ik zie hoe de steen op een van de rotsen valt en uiteen spat. In een schreeuw strek ik mijn hand uit naar beneden, alsof ik de afgespatte schreven nog kan vangen, alsof de schreven zó hoog weer terug kunnen ketsen, alsof de tijd terug kan worden gedraaid en ik de nét gevallen steen nog uit de lucht kan grijpen. 

flashback

...mijn hand grijpt de diepte in, achter hem aan de brug af, maar het is te laat. Hij is gesprongen. Alles om mij heen lijkt stil te staan, het is net alsof ik een klap heb gekregen in mijn gezicht alleen zó hard dat al het gevoel in mijn hele lichaam eruit geslagen is. Ik draai mij om naar de groep die achter mij staat en hun verschrikte gezichten kijken langs mij heen naar de plek waar Dante net nog op de rand stond. Dan kijken ze tegelijk allemaal naar mij en ik heb het gevoel dat ze denken dat het allemaal mijn schuld is. 'Het is ook jouw schuld'. Ik hoor het stemmetje in mijn hoofd. Voor mijn ogen zie ik telkens opnieuw hoe hij met zijn puppyogen mij aankijkt en dan springt. 

einde flashback

Ik besef net op tijd genoeg dat ik nu volledig over de reling hang, mijn arm verslapt en verloren naar beneden wijzend. Ze dachten dat het mij niks deed, dat het leven van Dante niks voor mij betekende maar ze hadden het mis. Dante betekende álles voor mij, hij zorgde ervoor dat ik volledig mijzelf was, al was het maar voor een seconde. Ik liet het niet zien maar vanbinnen ging ik kapot, elke dag, elk moment. Het aanzicht van de sprong achtervolgde mij voor dagen, weken, of eigenlijk achtervolgd mij nog steeds, het is nooit weggegaan. Ik hang daar nog steeds. Mijn hele lichaam voelt uitgeput en ik heb niet het gevoel dat ik ooit nog overeind kan komen. IK wil mijzelf dwingen hier voor altijd te blijven, om Dante niet te vergeten. Hoe kan je Dante vergeten, jij bent de rede voor zijn dood. Hij zal je blijven achtervolgen tot je nergens anders meer aan kan denken, hij achtervolgd je tot je dood. Moge dat snel zijn.