it's all about trust

hoofdstuk 4

~pov Elif~

Ik klim het raam in en sta in zijn kamer. Ik had het plan helemaal uitgewerkt.                                      De eerste dagen hem in verwarring brengen, hem laten denken dat hij gek wordt, anders is. En dan? Er steeds een schepje bovenop, en steeds meer laten merken dat hij niet alleen is. Of hij dít gezelschap nou zo fijn vind is een ander verhaal...                                                                                              Ik kijk in de kamer om mij heen... "een pen... een pen..." Ik loop naar zijn bureau en pak de eerste pen die ik tegen kom. Wanneer ik niet direct een papiertje vind trek ik gestrest alle laatjes open. "Er moet toch ergens iets zijn?! Hoe kan ik hem anders..." Ademen Elif.... Ik adem in en uit en stop mijn haar achter mijn oor. Hij moet mij geloven, als hij dat niet doet ben ik verloren. Ik pak de pen en begin te schrijven.

Viggy,

Ik weet dat je denkt dat je niet normaal ben, anders dan andere, dat je denkt dat je gek wordt. Ik zag hoe je alle dagen op school op de toilet doorbracht, lezend in tientallen boeken die je van de bieb had geleend. Maar ik heb je hulp nodig. Ik kan je vertellen: je bent niet gek. Ik ben echt. Ik léef, ik besta. Alleen gewoon niet in de wereld die jij kent. Of wel, maar dan niet zichtbaar voor diegene die niet in mij geloven. Nu vraag ik je, alstublieft, geloof in mij. Ik kan je alles uitleggen zodra je mij kan zien... Als je dit hebt gelezen, kijk dan naar het raam. Daar sta ik. 

Liefs Elif. Elif stonenhack

ps: alstublieft, geloof in mij. Ik heb je nodig, en jij mij. x

Wanneer de deur open gaat schrik ik op. Ik durf niet te kijken, bang dat hij mij niet zal geloven. Ik zie hem verbaasd kijken en hij loopt naar zijn bureau. Ik heb het briefje zorgvuldig gevouwen en in een envelop gestopt. Hij pakt het op en opent het voorzichtig. Hij gaat op de rand van zijn bed zitten en begint te lezen. In de tussentijd lijken de minuten uren te duren. Mijn hart klopt in mijn keel en ik ben bang dat hij het kan horen. Dan knippert hij verbaast met zijn ogen. Ik zie hem kijken, lezen, voelen aan de letters die ik daar zo zorgvuldig heb geplaatst. Zou hij het geloven? En dan....                                                                                                                                                                              Zijn ogen gaan door de kamer en vinden die van mij. Zijn blik rust op de plek waar ik sta en ik weet zeker dat hij mij kan zien. Eindelijk. Ik begin te lachen en tranen stromen over mijn gezicht. 'Hij kan mij zien...'

~Pov Viggy~

Ik weet niet wat ik moet denken... Die brief? Die is gestoord... Maar verklaart wel veel. Ik adem diep in het uit en voel nog eens met mijn vingers over de letters op het papier. Right...ben ik echt zo gestoord dat ik dit ga geloven. Ik knijp met mijn ogen en denk... Dan open ik ze weer. Ik kan het beter geloven, gek ben ik toch al... Ik kijk de kamer rond en laat mijn blik op de aangewezen plek vallen. Eerst zie ik niks... maar dan... 

Langzaam worden er vage contouren zichtbaar. Het duurt even maar dan zie ik haar. Haar zwarte haar valt over haar schouders en haar blik is onzeker. Ik zie haar naar mij kijken en de tranen wellen op in haar ogen. "Hij kan mij zien...." Ik ben verbaasd over haar worden maar bedenk mij dan dat ze het eigenlijk niet kan geloven. Ik doe een stap naar voren en neem ook gelijk weer een stap naar achteren... Dit kan niet... Zij kan niet echt zijn.... "Viggy, alsjeblieft, geloof mij..." De wanhoop in haar stem is duidelijk te horen. "Ik...moet... ik... even..." Ik wijs naar de deur die naar de badkamer lijdt en ik zie haar knikken. Ik loop verdwaasd de badkamer in sluit mijzelf op.