it's all about trust

Hoofdstuk 5

~pov Elif~

Paniek gaat door mijn hele lijf.  Hij liep weg... Wat nu?! Ik laat mij op de grond zakken en leg mijn hoofd in mijn handen. IK weet dat ik tril over mijn hele lichaam en dat alle spanningen van de uren daarvoor eruit komen. Tranen stromen over mijn gezicht en ik weet niet of ze van blijdschap of van verdriet zijn. Hij kan mij zien, dat is positief.. maar als hij mij alsnog niet wil helpen ben ik misschien wel nog meer verloren dan eerst. De deur van de badkamer hoor ik open gaan maar ik durf niet te kijken. Ik wacht, en wacht maar er gebeurd niks. Net wanneer ik mijn ogen wil openen voel ik een onzekere arm om mij heen. Zijn arm. Ik kan mij nu niet meer inhouden en barst in huilen uit. De aanraking van een persoon is zó lang geleden dat ik het mij bijna niet meer kon herinneren.  Ik laat mij in zijn armen uithuilen en we blijven dan nog een tijdje zo zitten. Het voelt goed in zijn armen, vertrouwt, alsof ik hem al jaren ken... 

"Dit kan niet." Ik schrik wanneer hij opstaat en opgeladen met zijn handen door zijn haar gaat. "Jij, dat kan niet. Jij bent dood." Hij ijsbeert door de kamer en even denk ik dat hij zijn haren uit zijn hoofd wil trekken. De paniek keert terug en ik spring op. "Nee Vic, please, ik ben niet dood. Ik zal je alles uitleggen, ik beloof het, maar vertrouw mij alsjeblieft..." Ik raak zijn arm aan om zijn blik te vangen maar hij trekt die verschrikt terug. "éen, mijn naam in Vicky, niet vi. Twée, hoe kan ik jou vertrouwen als je net randum in mijn kamer bent verschenen na een of ander stupid briefje. Ik ben niet gek oke!" Dat laatste schreeuwt hij en ik voel de tranen opnieuw komen. Ik knipper hevig met mijn ogen en probeer het niet te laten zien door mijn hoofd naar het raam te draaien. "Het spijt me, ik had niet moeten komen..." Ik probeer stabiel te klinken maar waarschijnlijk klonk het hopeloos en verloren, precies zoals ik mij voel. "Vicky, wat ben je allemaal aan het doen!" De stem van zijn moeder klinkt van beneden en ik zie hem schrikken. "Niks mam, oefen een praatje voor school." Zijn moeder had hem niet verstaan en herhaalt haar vraag. Vicky zucht, kijkt mij kort aan en loopt hoofdschuddend en verward de kamer uit. 

~Vicky~

Ik loop de trap weer op en voel mij nog boos van de discussie met mijn moeder. Moest ze zó zeiken over het feit dat mijn tas iets verder de hal in lag dan precíes tegen de muur?! Ik loop de kamer in en open de deur. Ik moet haar dan maar helpen en daarna verdwijnt ze omdat haar geest rust heeft gevonden. Ofzo...Ik denk na over hoe gestoord dat klinkt... 'tot haar geest rust heeft?!' Ik lijk nu nog gekker dan ik al was... Ik loop volledig mijn kamer in. Die is leeg. 

Wanneer ik mijn tas heb ingepakt en vier koppen koffie op heb stap ik op de fiets om naar school te rijden. Afgelopen nacht heb ik alleen maar dingen opgezocht over Elif, of er iets te vinden was over haar dood en de rare 'geest verschijning' van haar lichaam. Niks. Behalve over haar begrafenis. Ik denk de hele fietstocht nog aan gisteravond. Ze was opeens weg... Was het dan toch een grap?! ja, daarom heb je zeker de hele nacht informatie opgezocht. Ik probeer niet naar die tweede stem te luisteren maar dat lukt pas goed wanneer ik het plein op fiets en in de eerste les zit.  

De bel gaat en ik loop direct naar buiten. Ik heb zo tussenuur dus ik ga aan een van de picknicktafels zitten en pak mijn biologie huiswerk. Van Rooisen heeft zóveel opgegeven... en dat voor de volgende dag... Ik sla mijn boek open en pak binas tabel 70 en kijk naar de vele chromosen... alles lijkt een grote waas en ik krijg het niet helder. Ik zucht en stop alles toch maar weer in mijn tas. Dan maar binnen zitten. Wanneer ik richting de ingang loop zie ik iemand zitten. Een meisje.. tussen de struiken aan de rand van het plein. Ik blijf verbaasd staan en loop dan richting het bosje. "Wie is dat..." Ik fluister zachtjes tegen mijzelf wanneer ik er naartoe loop. Een zwarte paardenstaart wordt zichtbaar en ik haal verstikt adem. "Elif."