"Her şey bitmek için başlar."
Bizim hikayemiz de böyle başladı... Sonunda biteceğini biliyorduk, yine de başlamıştık.
☼
"Artık daha çok gökyüzüne baktığımı fark ettim."
Hoseok aramızdaki sessizliği bozarken başımı salladım ve "Bir tek o kaldı çünkü...
"Anneciğim, sen neden uyandın? Uyuman gerekiyordu." Sıkıntılı bir şekilde gülümseyip elimi boynuma götürdüm. Annem de kollarını önünde kavuşturarak "Acaba yatağında olması gereken diğer bir şahıs kim?" diye imalı bir şekilde konuştu.
Gergince güldüm ve gözlerimi kaçırdım. "Ne işin var senin bu saatte dışarda? Dinlenmen gerekiyor dedikçe seni başka şeyler yaparken buluyorum. Hem..bu çocuk kim?"
Annem Hoseok'u süzerken ben de onunla birlikte bi süzmedim değil. Ben niye süzüyorsam gerçi? Elimle onu gösterdim. "Arkadaşım, Ho-."
"Dur bir saniye."
Hope araya girip sözümü kesince ona bakarak ne diyeceğini bekledim. Sesini hafif yükselterek işaret parmağını kendisine doğrulttu ve alınmış bir şekilde konuşmaya başladı. "Ne yani, benden bahsetmemiş miydin?!"
Ne diyeceğimi bilemeyip birkaç saniye gözlerimi başka yerlerde gezdirdim. "Imm.. hayır." Hafiften ona yanaşarak kaşlarımı çattım ve "Nasıl bahsetmemi bekliyorsun acaba?" diye fısıldadım.
Hoseok söylediklerimi dikkate almamış olacak ki omzuyla beni hafifçe itekleyip kenara çekilmeme sebep oldu ve annemin karşısına geçti. Beyefendi bir şekilde gülümseyerek, saygılı çıkan bir ses tonuyla "Merhaba efendim, ben Jung Hoseok. Kızınızın sanaldan arkadaşı." diye konuştu ve elini uzattı.
Son sözleriyle gözlerim sonuna kadar açılırken annem de şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. "Sanal aleminde takılıp arkadaş yapmana şaşırdım."
Ben de anne, ben de.
Hoseok en sonunda anlamış olacak ki durumu toparlamak istercesine geri söze girdi. "Aslında tam sanal sayılmaz. Ben de bu hastanede kalıyorum ve Hana'yı önceden burda birkaç defa görmüştüm. Daha sonra onu bularak mesaj atmıştım." Annem Hoseok'un da hastanede kaldığını öğrenince yumuşamaya başlamıştı zaten. Benden dolayı da, hasta çocuklara karşı ayrı bir dikkatli oluyor, şefkatli yaklaşıyordu. Kafasını hafiften sallayıp "Anladım.." dedi.
Geri bakışları bana dönünce ciddileştiğini fark ettim. "Yine de bu saatte dışarda ne işiniz vardı Tanrı aşkına?" Şirince gülümsemekle yetinmiştim. Hoseok yine beni kurtararak "Onun için üzgünüm. Ben zorlamıştım onu." diyince kaşlarımı kaldırarak ona baktım. O ise bana bakmadan devam etti. "Temiz hava almak iyi gelir diye düşünmüştüm ama söz veriyorum bir daha dinlenmeleri aksatmayacağız."
