The Billionaire's Hidden Son (Cavanaugh #1)

Kabanata 26

Kabanata 26

Home

"HOW did you find me, Lazarus?"

"Nagpatulong ako kay Laki. Marami siyang koneksyon," maingat niyang sagot na parang takot sa kung ano ang magiging reaksyon ko kapag hindi ko nagustuhan ang kaniyang mga sinasabi.

One week of my absence, and now he looked tired. Medyo namumula rin ang kaniyang mukha, lalo na 'yong matangos niyang ilong at may iilang maliit na pawis sa gilid ng noo niya.

I immediately walked across the four feet distance between us and reached for his forehead. Guilty washed over me when I felt his forehead burning hot.

Unconvinced, I cascaded my hand down to his neck and pressed my knuckles against the corner side of his neck. I felt the same high temperature as his forehead.

He was also sick.

Kaya pala mukha siyang pagod at ang kaniyang mga mata ay malumanay.

"Lazarus, may lagnat ka. Ano ba'ng ginagawa n'yo habang wala ako?"

"Hinahanap ka." He took a deep breath and rubbed his index finger against his right temple.

Stressed out and weary, he was. But the way he stood proud and straight was opposite to what he physically feel, it was unnoticeable but when I looked straight in his eyes and observed him carefully, I could notice the difference.

"Napabayaan ko si Luzon. Umulan noong araw na umalis ka at tumigil din sa pag-iyak si Zon sa kakahanap sa'yo dahil gusto niyang maligo ng ulan habang hinihintay ka kaya pinayagan ko. Nasa waiting area ako ng condo building para makita ko kung anong ginagawa ni Zon sa labas kaso ay matapos ang ilang minutong pagligo sa labas, tumigil ang ulan at uminit, hindi ko namalayan kasi abala ako sa pagtawag sa'yo. Lumapit sa akin si Zon na umiiyak, natuyo na pala 'yong nabasang damit at may sugat sa tuhod niya."

Mas lalo akong nakonsensya nang dahil sa ginawa ko ay nagkasakit sila. Hindi ko alam na ganito pala ang magiging epekto ng pag-alis ko. It was unexpected for Lazarus to explain these things to me. Mukhang hindi kasi siya 'yong tipo ng lalaki na magpapaliwanag.

His well-toned physique never changed. He was just sick and tired.

Parang nahiya ako sa sarili ko nang tumalikod siya at naglakad papunta sa sofa. May kinuha siyang mukhang tatlong paper bag doon at sumenyas sa akin na lumapit sa kaniya kaya lumapit ako.

Even the way he walked, mukha talagang nanghihina ang kaniyang katawan na kahit sa paglalakad ay parang nabibigatan ito sa sariling katawan.

"Change your clothes, pupuntahan natin si Zon," he carefully handed me the paper bags. 'Yong boses niya ay medyo paos din.

Ganito ba talaga sila magkasakit? Parang sa unang tingin pa lang ay mukhang mahihirapan na ako sa pag-aalalaga sa kanila.

"Okay, magpapaalam muna ako sa manager-"

"You're fired," he bluntly said. Kahit na medyo paos nga ang kaniyang kalmadong boses ay hindi pa rin naman naglaho ang pagiging istrikto at maawtoridad nito.

I knew he would say that. He disliked this kind of job. Baka madumihan ko pa ang pangalan niya, importante pa rin naman sa kaniya ang kanilang reputasyon.

"Ah reputation," I shrugged my shoulders and just erased the word out of my mind. I did not want to fight with him, not in this situation that I was guilty.

"Matagal nang sira ang reputasyon ng pamilya namin, Calista," he corrected. Parang alam niya na kung ano ang iniisip ko.

He was right though. Matagal nang sira ang reputasyon ng kanilang pamilya dahil sa ginawa ng kaniyang ama na tumira sa isang malaking bahay kasama ang kabit nito.