Emre sinirle gözlerini kapatıp derin bir nefes alırken bende bir adım geriye gittim. Emrenin arkasına baktığımda beni kurtaran komandoyu gördüm.
"Siz iyi misiniz komutanım?" Dedi kibar bir sesle. Benden küçük olduğu belliydi. Kafamı salladım. "Sağol asker." "Görevim komutanım." Emre kendisine beni döndürdü. "Bir şey mi oldu?" Dedi gözleri üstümü tararken. Kafamı iki yana salladım.
Yanımıza diğer komandoların gelmesiyle onlara döndüm. "Yaralı var mı?" Gözlerim hepsinin arasında gezdi. "Hayır komutanım."
"Adamları toplayın. Geri dönüyoruz." Dedi Emre. "Emredersiniz komutanım."
Adamlar alınıp geri komutanlığa saatler sonra döndüğümüzde saat 2 ye geliyordu. "Bu kadar çok hızlı bitirebileceğinizi bilmiyordum." Dedi Albay.
"Yürüyün evlerinize, rahatça dinlenin. Yol bile yoruyor insanı." Albayımız çok iyi bir insan olduğunu söylemiş miydim?
Emreyle arabalarımıza doğru yavaş yavaş yürürken durdu ve bana baktı. Yürümeyi kesip ona döndüm. "Sence de bu konuyu konuşmamız gerekmiyor mu?"
"Ne olarak bu konuyu konuşucağız? İki arkadaş olarak mı?" Derin nefes alıp verdi. "Evet arkadaş olarak, sonuçta arkadaşımın hayatını bilmem gerekiyor değil mi?"
Ulan çocuk, oğlum manyak mısın? Kör müsün? Nesin sen! SOYADLARIMIZ BİLE AYNI. Ayrıca benziyoruz bir kere. Abimle bile sevgili sanılmıştım be. Emre sende bir kıskançlık seziyorum Aşk. Napsak evlensek mi?
