Baş ağrısıyla gözlerimi açtığımda saate baktım. 10.52
Sanki kafamda filler tepişiyordu. Başımı ovup tuvalete girdim. Suratıma baktığımda ne kadar yorgun olduğumu fark ettim. Resmen küçülmüştüm. Yüzüm bir karış olmuştu. Sinir, stres derken yemek yemeği ihmal ediyordum ve bunun farkındaydım.
Tam çay suyunu koymak için mutfağa yönelmiştim ki apartmandan sesler gelmesi ile kapıyı açtım. Karşımda Erdinçi döven Emre beklemiyordum desem yalan olur. Bu çocuk ne zaman akıllanıcak acaba?
Erdinçin beni görmesi ile hemen beni önüne siper etti. "İrem konutanım yengem. Kız öldürcek bu sevdalın beni!" Gözlerim Emreye döndüğünde o kadar güzel bakıyordu ki dün aklıma gelmesi ile gözlerimi kaçırıp Erdinçe döndüm.
"Erdinç son 3" korkuyla bana baktı. "Tamam kesme dilimi. Napayım yani azcık ucundan menemene bandıysam" işaret ve baş parmağını birleştirerek. Emre sinirle bağırdı. "Ulan it. Azcık ucundan dediğin tavayı silip süpürmüşsün. Tavayı temiz diye dolaba geri koyuyordum şerefsiz." Erdinç masumca bana baktı.
"Erdinç 2" ofladı. "Ama sende mi ya?" Göz devirip "Erdinç 1"
"İyi be ne haliniz varsa görün." Merdivenlerden inerken son basamağa basmıştı ki "Bana da ordan 3-5 yeğen yaparsınız artık" Emrenin arkasından koşturucağını anlayıp kaçmıştı bile.
"3-5 çok az ya." Diye mırıldanmam ile Emre bana baktı. "Az mı?" Kafamı salladım. "3-5 ne Emre? Şöyle yapıcaksın 15 çocuk. Ooooh miiis. Daltonalar gibi boy boy."
~15 çocuk olmazsa olamaz biliyorsunuz ;) Gerçek okuyucularım kendini belli eder şimdi~
"Yaparız güzelim." Göz devirip içeri giriyordum ki seslendi.
