"Ya Emre şunu düzgün yapsana. Altı üstü çizgi atıcaksın." Emre göz devirdi. "Belki ben tamamen soymak istiyorum?" Kaşlarımı çattım. "Tamamen soymucaksın öyle olmaz o. Hiç karnı yarık yapmadın mı? Of ver şunu ver." Diyip elinden alıp az az soydum.
Saliha teyzeyle Cemre ikimize bakıp güldü. "Git salatayı yap." Emre dudak büzüp "Emredersiniz Yüzbaşım." Gülümseyip işime devam ettim. "Saliha anne yağ kızdı mı?" Arada bir anne arada teyze diyordum alışıcaktım artık.
"Kızdı kızım atalım şunları artık." El birliği ile yemekleri hazırlayıp masayı kurmuştuk. O sırada kapının çalmasıyla Saliha Teyze "Cemrem bak bakalım kapıya."
Cemrenin Ağzından
Dudaklarımı büküp kapıya gittim. Kapıyı açtığımda saçı dağınık melül bakışlı Alkan ile karşılaştım. "Her gün böyle kapıyı bana açabilirdin." Gözlerimi kaçırdım. Ayakkabılarını çıkarıp içeri girdi. Etrafa baktı daha sonra ellerini karnıma koyup sevdi. "Hoş buldum babacım." Ellerini çekti. Gözleri hâlâ bendeyken abim yanımıza geldi. "Hoş geldin kardeşim."
Alkan sarılıp "Asıl sana hoş geldin lan. Ben hep buralardaydım." Arkadan annem çıkıp "Oyy benim kara kuzum gelmiiiş." Diye Alkana sarılmıştı. "Hayırsız, uğramıyorsun ne zamandır. Özledim valla."
Alkan annemin elini öptü. "Sultanım biliyorsun iş güç. Yoksa bu kadar özletir miyim kendimi?" Hep birlikte içeri geçtik. Alkan masaya göz atıp "Yine döktürmüşsün Sultanım."
Annem gülüp "Bu sefer hepsini çocuklar yaptı." Alkan gözlerini bana çevirdi. Ulan bakma lan bana öyle böyle baktıktan sonra hamile kaldım zaten.
Hep birlikte yemeğe oturduğumuzda babam, abim, Alkan sohbet etmeye başlamış. Annemde arada sohbetlerine katılıyordu. İrem bana dönüp "Bir an önce abinle konuşun." Umutsuzca abime bakıp konuştum.
"Abim öğrenirse beni ve onu hayatından siler. Ne yüzümüzü görmek ister ne başka bir şey. Böylesi daha iyi."
İrem "Emin ol iyi değil. Hem ben varım burda ya nereye silip atıyormuş. Sen onun kardeşisin ve yeğenini taşıyorsun. En uygun zamanda konuş. Her zaman yanındayım. Unutma."
Gülümseyip kafamı salladım. Yemeğimizi yedikten sonra sofrayı toplayıp makineye yerleştirdik. Tabii bana doğru düzgün iş yaptırmıyorlardı.
"Ayyy yeter bari tatlıyı ben yapayım. Ne bu canım!" Tepkime karşı. "Taman kızım sen yap tatlını dikkat et ama."
"Tamam anne." Onlar mutfaktan çıkarken bende tatlı yapmaya başladım. Mutfak kapısının kapatılmasıyla arkamı döndüm. Gelen Alkandı.
Yaptığım tatlıya bakıp gülümsedi. "Demek profiterol ha. En sevdiğim tatlı." Kafamı salladım.
"Cemre, artık konuşmalıyız." Kafamı iki yana salladım. "Konuşçak bir şey yok Alkan. Git içeri görmesin biri."
Alkan biraz daha bana yaklaştı aramızda yarım metre ya vardı ya yoktu. "Ben bugün abinle konuşucam."
"Sen ölmeyi bayılmak sanıyorsun herhalde. İkimizi de siler abim. Yüzümüze bile bakmaz. Kardeşiyle arkadaşı ne kadar saçma."
Alkan " Saçma olan bir şey yok. Ne sen küçük bir çocuksun ne de ben. Ben karnındaki bebeğin babasıyım Cemre. Sıradan biri değilim. Ve sen bunu kabul etsen iyi olur. Bugün veya yarın Emreyle konuşucam ve sen bana engel olamazsın. Çok geç bile kaldım."
Kafamı iki yana salladım. "Anlamıyorsun bize çok kırılıcak. Onu hayal kırıklığına uğratıcam. Bize güveni kalmıcak."
Alkan sinirle "Peki sen çocuğunun babasız büyümesini mi istiyorsun Cemre. Ben seni seviyorum bunu en iyi sen biliyorsun. Şimdi geçmiş karşıma abim bizi siler deme. Aşk her şeyi siler."
"Her iki türlü de çocuğum babasız büyücek Alkan. Abim öğrenirse seni öldürür." Derin nefes aldı. "Ölmeye de razıyım. Ama son kez söylüyorum yanlış bir şey yapmadık biz Cemre. Şunu o güzel aklına sok. Biz sadece sevdik."
"Sevdik ve üstüne çocuk yaptık!" Kapının açılmasıyla ikimizde kapıya döndük. Yeşil gözleri kanlanmış abim, arkasında İrem vardı. İrem kafasını iki yana salladı üzgünce. Duymuştu.
"Siz ne halt yediniz!"
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
