Kochi Ga Yoi_SakuAtsu

Bölüm 7

Kiyoomi'nin duyduklarını algılaması ve ne anlama geldiğini fark etmesi birkaç saniyesini almıştı.

"N-nasıl yani? Ne zaman?"

"Ameliyattan çıkamadı."

Kiyoomi titrediğini hissediyordu. Sadece boştaki elinde bir sıcaklık hissi vardı. Atsumu elini ellerinin arasına almıştı.

"Tamam." dedi küçük bir sesle. "Neredesiniz?"

"Hastanede. Şimdi kapatmam gerekiyor, konuşuruz sonra."

Kiyoomi telefonunu kapatıp kucağına bıraktı. Elini arkadaşının elleri arasından çekip yüzünü avuçlarına gömdü.

"Peki şimdi ne yapmak istiyorsun? Dönelim mi?" Atsumu usulca sordu. Cevap veremedi ne söyleyeceğini bilmiyordu "Ama şey cenaze falan olacaktır değil mi? Dönsek bile geri geleceğiz."

Kiyoomi başını salladı. "Gidelim sonuçta gitmem gerekir değil mi?" Ne yapacağını bilemiyordu. Atsumu yanında olduğu için, bu haberi aldığında yalnız olmadığı için minnettardı.

"Tabii ki, ailenle olmak istersin eminim."

"O-ondan değil." Gözlerine yaşlar dolmaya başlıyordu "Atsumu ne yapacağım?" çok üzgündü, beklemiyordu böyle bir şey.

"Omi sakin ol." Su uzattı ona, elini tuttu tekrar. "Zaten az kaldı. Ailenin evine götüreceğim seni."

"Antrenman ne olacak?"

"Şimdi onu düşünme sen. Arayacağım birazdan kulübü."

"Tamam." Titriyordu. Daha üç saat önce antrenmandan çıkmıştı, tek sorunu eve nasıl gideceğiydi. Şimdi hayatında en sevdiği aile üyesini kaybetmişti, son anlarında yanında olamamıştı. Onunla sohbetleri, paylaştıkları, ondan öğrendikleri bir daha gelmemek üzere bitmişti.

Atsumu'nun kendi montunu arka koltuktan alıp çevresine sardığını, klimayı açtığını fark etti. Omzunu okşamaya başladı sonra yavaş yavaş. "Çok üzüldüm." mırıldandı "Kaybın için çok üzgünüm gerçekten."

"Teşekkür ederim." fısıldadı. "Burada olduğun için de."

"Tabii ki." Sonra arabayı çalıştırdı "İyi misin? Gidelim mi?"

Arkadaşının montuna sarınıp başını salladı. Son birkaç saat içinde yaşadıklarıyla baş etmekte zorlanıyordu. Atsumu'ya takıldı gözleri dikkatini yola vermişti. Başını cama yaslayıp akıp geçen ışıkları izlemeye başladı. Ne yapması gerektiğini düşündü, hastaneye gitmesi anlamsızdı. Ailesi büyükbabasının evinde olmalıydı. Yaklaşıyorlardı ve hala Atsumu'ya nereye gideceklerini söylememişti.

Şehrin ışıkları yaklaşırken arkadaşı sordu "Nereye gideceğiz?"

"Bilmiyorum." fısıldadı.

"Tamam sorun değil. Bir yerde durup ne yapacağımıza karar verebiliriz." dedi Atsumu, yüzünde küçük anlayışlı bir gülümsemeyle.

Kurduğu basit bir cümleydi aslında ama Kiyoomi kalbindeki o ağırlığın biraz hafiflediğini hissetti. Tamamen yalnız değildi. Karar verebilirsin dememişti arkadaşı, çok basitti ama ona kendini biraz olsun iyi hissettirmeye yetmişti.

Başını salladı "Şey tamam."

"Abini arasana tekrar. Yanlarına gitmek istersin değil mi?"

"Emin değilim."

"Büyükannen evde mi onun yanına gidelim?"

"O uzun zaman önce vefat etmiş. Büyükbabam yalnız yaşıyordu."