Dear Hyunlix (Düzenleniyor...)

Şimdi olmaz.

[YAZAR]
(Yazar'ın dilinden)

Joon Bey Hyunjin'i oracıkta bağlı ve yaralı bir şekilde bırakıp malikanesine geri dönmüştü.

İçeri girdiğinde bağırışmalar geliyordu.

"Neler oluyor burada?"

"Efendim, Felix Bey'i durduramıyoruz, lütfen yardımcı olun."

Duyduğu sesler Felix'indi. Tüm sesiyle bağırıp, kapıyı tekmeliyordu. Babası geldiğinde kapıyı tutan korumalar orayı terk etti.

Joon Bey kapıyı yavaşça açtı. Açtığında Felix yere çökmüş, oda resmen savaş alanına dönmüştü. Kırık camlar yırtılmış eşyalar gözleri yaşlı Felix.

"Ne yapmaya çalışıyorsun sen?"

"Neden bunu yapıyorsun bana he? NEDEN?"

"İyiliğin için oğlum, o adamla kaçıp gidecektin."

"Gitsem ne olur baba? Mutlu olurum dimi? Zaten istememe sebebin de budur senin."

"İĞRENÇ BİR İNSANSIN SEN, KENDİNİ BABA FALAN SANIYORDURSUN SEN."

"Bak Felix bilmediğin şeyler var ve konu kapandı."

"Artık Hyunjin çoktan sonsuzluk uykusuna yatmıştır."

"Ne saçmalıyorsun sen!"

"Benimle düzgün konuş, haddini aşıyorsun."

"Aşarsam ne olur baba? Ne yaparsın bana? Öldürmeye falan mı çalışırsın?"

Joon Bey sinirle nefes alıyordu.

"Sen akıllanmayacaksın."

Felix'e doğru yaklaşıp kolundan tuttu. Ve onu sürükleyerek ilerledi.

"Hey, bıraksana kolumu, hey sana diyorum nereye?"

"Ölümden daha acı olan bir şey varsa o da sevdiğini ölürken görmektir."

"Sen, sen neyden bahsediyor, bı dakika bı dursana."

Joon Bey onu dinlemeyerek kolundan tutarak ilerliyordu. Malikânedeki herkes onları izliyordu. Sürüklenmekten yorulan Felix bir süre sonra kendini kasmayı bıraktı.

Ormanın içine gelmişlerdi. Kulübeye yaklaştıklarında

"Gir gör."

"Ne, neyi?"

"Ölümden daha acı verecek şeyi."

Felix inanmıyordu. Ona iğrenerek bir bakış attıktan sonra onu ittirip içeri doğru yavaşça ve korkarak girdi.

Girdiğinde gördüğü manzarayla çığlığı bastı..