When you left

Kabanata 18

Nanlulumo akong pumasok sa bahay namin matapos kong kitain si Daven. Wala na ba talaga akong magagawa para ma-improve ang pagsusulat ko ng mga novel?

"I'm really sorry, mia. Pero wala talaga e, ayaw ng mga head iyong mga sinusulat mo. Pasensya na."

I'm really sorry, mia. Pero wala talaga e, ayaw ng mga head iyong mga sinusulat mo. Pasensya na."

I'm really sorry, mia. Pero wala talaga e, ayaw ng mga head iyong mga sinusulat mo. Pasensya na."

Simula pa kanina sa taxi wala ng ibang laman ang isipan ko kundi ang sinabi ni Daven sa akin. Ayokong sumuko sa pagsusulat ng novel dahil lang sa ayaw ng iba, pero paano ma pa-publish ang aking mga kwento kung ang mismong head ay ayaw nila sa mga sinusulat ko?

Gusto ko sanang yayain kumain sa labas si Dylan para sana kahit kakaunti mabawasan ang lungkot ko. Pero sobrang dami niyang schedule sa nagdaang araw at sa paparating pang mga araw. Ano nalang ang gagawin namin para magkaroon kami ng oras para sa isa't isa?

"Ang laki na ng tyan mo, emma!" Natutuwang saad ko sa aking kaibigan. Binisitahan ko nalang siya sa kanilang bahay dahil kahit anong gawin ko sa bahay namin laging pumapasok sa isipan ko ang sinabi ni Daven.

"Oo nga e, hawakan mo." Nakangiting saad nito.

I smiled as I rubbed her belly. My mouth formed an O when I felt the baby move.

"Gumalaw siya! Kita moba iyon?" Excited kong sambit kay Emma. Natatawa siya habang tumatango sa akin. Tinatawanan niya siguro kung gaano ako excited.

Binuhos ko ang buong araw ko sa bahay nina Emma. Nakuha ko na ngang matulog doon dahil naiinip din ako. Wala naman akong ibang mapuntahan dahil wala naman akong ibang kaibigan. At ayoko din yayain si Emma na lumabas dahil baka madulas pa siya sa labas, mahirap na.

Umupo ako sa may tabi ng malaking puno habang kumakain ng ice pop. "Hays. Sobrang boring ng buhay!" Walang gana kong saad sa aking sarili.

I kick the sands I step on because of my boredom. Iisipin ng mga tao na para akong bata sa ginagawa ko.

"Carmia?" Laking gulat ko nang makita kung sino ang tumawag sa akin.

"Oh. Daven ikaw pala!"

Sa dinami daming taong pwede pang makita, siya pa. Sa lahat ng oras, bakit ngayon pa? Ikaw ang dahilan bakit ang dami kong iniisip ngayon e!

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong niya sabay upo sa tabi ko.

"Wala lan, ang ganda kasi ng mga ulap." Kahit ang totoo ay madami talaga akong iniisip kaya andito ako.

Napatingin ako sa kanya nang marinig ko siyang bumuntong hininga. "Sorry talaga"

Sinuntok ko ng bahagya ang kanyang braso. "Ano kaba okay lang nga diba?" Tumawa ako para maiwasan ang pagkailang ko.

"Nirecommend kopa wala din naman pala akong magagawa." Tumawa siya kaya tumwa na din ako.

"Ayos lang yon. Hindi pa talaga para sa akin." Malumanay kong sambit. "Uhm.. uwi na ako?" Sorry daven naiilang ako e, nahihiya ako saiyo.

"Hatid na kita?"

"Huwag na, abang nalang ako ng taxi dito." Sambit ko.

"Hindi hatid na kita."

Dahil nga sa makulit siya tumayo nalang ako. Atleast malilibri ako ng pamasahi, hindi ba? Char!

Tahimik lang kami ni Daven sa byahi. Ayokong magsalita dahil sapalagay ko babagsak ang aking bosis kapag nagsalita pa ako. Pero ako din maramdaman ang ganitong tension.