When you left

Kabanata 43

I can honestly say that today is the happiest day of my life. My daughter and the man I adore most are together. 

"Where's Bella?" Napatingin ako kay Dylan na kagagaling lang sa trabaho.
Despite his disheveled hair and polo shirt, he is nonetheless handsome. Hawak niya ang isang box ng mga hair clips na pinangako niya kay Isabella na siyang dahilan ng pagngiti ko.

Dumaretso siya sa akin at hinalikan ang tuktok ng ulo ko. Napangiti ako sa ginawa niya. Sumenyas siya sa akin na pupuntahan niya si Bella sa kwarto at tumango naman ako. Bahagya ko pa itong sinunod ng tingin bago ko muling inabala ang sarili sa pagtitipa sa aking laptop, ngunit hindi nagtagal ay bumalik ulit si Dylan sa akin.

"Why?" tanong ko pero mahina lamang.

"Tulog na," he murmured this while motioning with his two hands how to sleep and closing his eyes hard.

Napatawa nalang ako sa ginawa niya. Tinapik ko ang pwesto sa tabi ko para sabihin sa kanya tumabi siya sa akin ilang segundo lamang ay tinabihan na niya ako. Umupo ako sa sofa at siya naman ang naka-upo sa sahig. Inayos ko ang buhok niya dahil ako ang nahihirapan sa tuwing titingin ako sa kanya.

"Maliligo din naman ako."

"Hayaan mo na ako, minsan ko lang naman gawin 'to," usal ko.

"How's your day, love? Nahirapan ka ba kau Isabella?" Tanong niya.

I grinned as I worked on his hair. "Okay lang naman kami. Nakakapagod kasi ang kulit pero sa tuwing susuwayin ko naman alam naman niya. Ikaw? Mahirap ba ang trabaho?"

It's simply so nice to feel like we're always this way. He said goodbye to us every time he left the house. We tell together what happened during the day every time we go home. Sa simpling kominikasyon na iyon ay napapanatili namin ang masayang samahan. Ganoon pa din naman ang schedule ni Dylan, palagi siyang wala sa bahay pero hindi niya nakakalimutan magbigay ng oras para sa amin ni Isabella.

Because Tita Loran has no one at home, Leo has returned to Paris. Bago kami iwanan ni Leo ay inusisa niya muna si Dylan para tingnan kung tama ba niya kaming iwan sa lalaki. Sinugurado ko naman sa kanya na mabait naman talaga ang lalaki pero madami nga lang sademonyo ang malapit sa kanya.

"Okay lang naman," wika nito sabay higit sa akin pababa. Napatili ako doon pero pinili kong itikom ang bibig ko dahil mababaw lamang ang tulog ni Isabella. Inamoy ni Dylan ang leeg ko pataas sa aking tenga.

"No. Makikita ka ng anak mo," nakikiliting saad ko.

"Ngayong gabi lang. . . sa kwarto. I missed you." Bulong nito na mas lalong nagpanindig sa aking balahibo.

I didn't do anything but agree because I missed him too. But we just hurried through the three rounds of making love because our daughter would wake up at any time.

Abala ang mag-ama ko habang ako ay abala din na kausap sina Emma at Oliver.

"O ano? 'wag na muna kayo magtalo may sasabihin na muna ako." Saad ko dahil naririndi na ako sa bangayan ng dalawa. Wala ng ibang ginawa kundi ang mag-away.

"Ano ba yun, teh?" Inis na saad ni Emma.

"O bakit sa akin ka nagagalit?" Kunot noo kong saad. Pero pabiro. Ngumiti ako kasabay ng pagtapat ng kamay ko sa camera para ipakita sa kanila ang singsing.

"Hello?" Unti-unting nawala ang ngiti ko ng makitang hindi sila gumagalaw. "Sabi ng lumipat na sa PLDT e!"

Nag-ring ang cellphone ko at nakita ang pangalan ni Emma doon. Agaran ko itong sinagot ngunit may halong inis sa mukha ko.

"Sorry teh. Naputulan kami ng internet. Hindi pa kasi nakakabayad si Oliver nakalimutan niya," paliwanag ni Emma. "Ano nga ulit sasabihin mo teh?"

"Wala na sira na!" Sigaw ko.