Έλενα (Greek)

{008}

{Άννα}

Ηλίανθος

Λίγες ώρες πριν..

Κάθομαι στο σαλόνι, το στομάχι μου, το νιώθω λες και έχει δεθεί κόμπος.

Από το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου, περίμενα πως και πως, με το άγχος να με τρώει να μου εξηγήσουν γιατί φέρονται έτσι απέναντι μου τελευταία.

Μα το μόνο που βρήκα ήταν ένα σημείωμα ότι είχαν κάποιες δουλειές, και ότι δεν ξέρουν ποτέ θα επιστρέψουν ακριβώς.

Προσπάθησα να αποσπάσω το μυαλό μου τρώγοντας το πρωινό μου, κάνοντας δουλειές μιας και πάντα βοηθάω στο σπίτι. Και μετά διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα που αγόρασα πρόσφατα από το βιβλιοπωλείο..

Μέχρι που πήρα το μήνυμα της μητέρας μου, ότι αργά το μεσημέρι η νωρίς το απογευματάκι λογικά θα έχουν γυρίσει.

Από τότε κάθομαι στο σαλόνι με το άγχος να με παρασέρνει.

Κοιτώντας νευρικά καθε τόσο το ρολόι τοίχου που μοιάζει να κυλάει όπως το σαλιγκάρι.

Χωρίς να μπορώ να διαβάσω πλέον καμία παράγραφο από το βιβλίο μου.

«Αναπνοές άννα» σκέφτομαι φωναχτά,δίνοντας μου μια διαταγή που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να την πραγματοποιησω.

Κλείνω τα μάτια μου.
Και δεν αργώ να ακούσω το κλειδί στην πόρτα.

Σηκώνομαι αμέσως σαν να με χτύπησε ρεύμα, στέκομαι όρθια με καρφωμένα ματιά μέχρι να δω τους γονείς μου να μπαίνουν μέσα, και να κλείνουν την πόρτα πίσω τους.

Με κοιτούν. Βλέπουν το ποσό αγχωμένη είμαι.
Με καταλαβαίνουν έξαλου παιδί τους είμαι..
Μπορεί μέσα στην τρέλα μου να πίστεψα το αντίθετο αλλά έχει δίκιο η έλενα μοιάζω πολύ στους γονείς μου. Απλώς δεν ήξερα τι να πιστέψω.

«μας περίμενες;» είναι το μόνο που ρωτάει ο πατέρας μου και διακρίνω να κοιτάει ο ένας τον άλλον πάλι με μια ανησυχία στο βλέμμα τους.

Παρόλο που το κεφάλι μου με τρελαίνει από ένας χάος ερωτήσεων αφήνω μόνο ένα «ναι» να βγει από τα χείλη μου σαν απάντηση.

Δεν λέει κανένας τίποτα άλλο απλώς στέκονται όρθιοι αμήχανα απέναντι μου.