First meeting in Racoon City

To jest to!

Leżałem tuż obok niego, czułem się teraz tak bezpiecznie, będąc przy nim. Nie mogłem pozwolić sobie na sen, ponieważ musiałem pilnować Chrisa I być czujny na wszystko.

W pewnym momencie usłyszałem pukanie do drzwi, to był Carlos.

Carlos: Jesteś tam młody?- zapytał pukając jeszcze raz.

Leon: T-tak jestem!- odpowiedziałem patrząc się na drzwi wejściowe.

Carlos wszedł do środka, stanął i wpatrywał się we mnie i Chrisa swoimi wielkimi, zielonymi oczami.

Carlos: Aww jak uroczo... A może to nie twój przyjaciel...tylko twój chłopak!hę?
Po tych słowach zerwałem się na równe nogi.
Leon : C-CO?! ŻE JA Z NIM?! DOBRY ŻART, BARDZO ŚMIESZNE HAHA
Carlos: Taa na pewno Ci uwierzę.
Leon: NO NIE!! D-DAJ MI SPOKÓJ!
Carlos: Tylko się z tobą droczę, uspokój się młody.- zaśmiał się i popatrzył podejrzliwym wzrokiem- Masz! Przyda Ci się się!- po tych słowach rzucił czymś we mnie.
Przyjrzałem się danej rzeczy, okazało się że to była apteczka.

Carlos: Zajmij się tym swoim ''przyjacielem", ja poszukam czegoś, dzięki czemu uciekniemy stąd.
Leon: D-dzięki Carlos- uśmiechnąłem się i od razy zabrałem się za opatrywanie rannej głowy Chrisa.

Rana na szczęście nie była głęboka. Chwilę mi zajęło zabandażowanie jego głowy, robiłem to dokładnie i najdelikatniej jak tylko umiałem. Gdy już skończyłem, położyłem jego głowę na poduszce i się nad nim pochyliłem. Całkiem uroczo wyglądał od góry... Chciałem się do niego nieco przybliżyć więc rozłożyłem lekko nogi i usiadłem mu na kolanach. W pewnej chwili coś chwyciło mnie za biodra i przewróciło na bok, teraz ja byłem na dole, przygnieciony ciężarem napastnika. Ktoś był nade mną, ograniczając moje ruchy. Otworzyłem oczy i przyjrzałem się postaci, po chwili zorientowałem się kogo tak na prawdę widze. Przecież to... CHRIS?!
Byłem w ogromnym szoku i radości widząc go że jest w pewien sposób sprawny. Mało myśląc przytuliłem się do niego bardzo czule.

Leon: Chris!! Ty żyjesz!
Chris: Oczywiście że żyje! Czemu miałbym nie żyć?- cicho się zaśmiał wpatrując się we mnie.
Leon: A-ale jak?...
Chris: Musiałem się tylko chwilę zregenerować i odpocząć. Myślałeś że zostawię cię tak samego?

Przez chwilę nie wiedziałem co mu odpowiedzieć ale zdołałem coś z siebie wykrztusić.

Leon: To takie miłe...d-dziękuje.. Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłem Chris...
Chris: Hm?! N-na prawdę?...
Leon: Yhm...

Poczułem jak Chris delikatnie odwzajemnił mój uścisk, przybliżając się do mnie i chwytając mój dłoń. Moje policzki znowu zapłonęły, starając się zasłonić położyłem mu głowę na ramieniu. Chris lekko przechylił głowę w moją stronę i powiedział:

Chris: Pierwszy raz widzę cię z takiego bliska Leon...
Leon: J-ja ciebie też Chris...

W końcu nasze spojrzenia się spotkały, miał takie piękne piwne oczy... Byłem od jego twarzy dosłownie kilka centymetrów, nie wiedziałem co się zaraz wydarzy. Chris patrzył na mnie z taką czułością w końcu jego dłoń zlondowała na moim policzku. Zacząłem się czerwienić coraz bardziej i zamknąłem oczy, długo nie musiałem czekać żeby dowiedzieć się rozwinięcia tego bliższego spotkania. Poczułem jak coś dotyka moich ust. Czy to... Czy to na prawdę się dzieje? Otworzyłem delikatnie oko i zobaczyłem. On mnie na prawdę pocałował! Czy to się dzieje naprawdę?! Na pewno to jest sen! A może jednak?... Gdy poczułem jego dotyk na swoim ciele wiedziałem że to nie jest sen. Błagam niech ta chwila trwa wiecznie! Chris nagle przestał i się lekko odsunął.

Chris: P-przepraszam L-leon...To było silniejsze ode mnie-
Leon: Nie masz mnie za co przepraszać. Podobało mi się to...
Chris: Doprawdy?- znowu się przybliżył i teraz stykaliśmy się czubkami nosa- Na prawdę tego chcesz Leon?
Leon: Jak nigdy dotąd~

Po tych słowach złapałem go za szyje i zaczęliśmy się namiętnie całować. To było niesamowite! To było tak nieziemskie że starciliśmy całkowite poczucie co się dzieje wokół nas. Czułem że to właśnie to.