" Beyza beni buraya neden çağırdın?" Onun sesiydi. Onun kokusu. Biliyor, hissedebiliyordum. Arkamdan gelen sese kafamı çevirdim. İstemsizce ağzımdan çıkan kelimeye hakim olamadım.
"Metin?"
Gözlerim dolmuş boğazımı tırmalayan hatta yırtan bir cisim varmış gibi hissettim. Şuan, tam da şuan yok olmak istiyordum. Buradan kaçmak istiyordum.
Nasıl olabilir böyle bir şey?
Nasıl yapabilir bunu?
Hani en yakınımdı?
Hani her şeyimdi?
En güvendiğimdi...
Boğazıma oturan yumru nefes almamı bile etkiliyordu, neydi bu acı?
Aşırı acıyordu katlanılmıyordu. Onun başka biriyle olduğuna mı üzüldüm yoksa o başka kişinin arkadaşımdan başka kimsenin olmadığına mı?
Beyza ile neredeyse 10. yılımızı tamamlayacaktık onunla konuşurken hep Metin konusu açılırdı. Ona en zayıf noktamı gösterdiğim için mi bu acı?
Ağzımda belli belirsiz kelimeler çıkıyordu en neti de "Neden?" gerçekten
Neden?
Neden bu kadar acı çekmek zorundaymışım gibi?
Neden bir babayı bile haketmiyormuşum gibi?
Neden annem yokmuş gibi?
Elimden düşen çantayı hemen alıp koşarak uzaklaştım oradan neden bana ait olan bir yerde fazlalıkmışım gibi hissettim? Tüm bunların yaşanması mı gerekiyordu?
Kaldırıma çöktüm ayağımdaki beni rahatsız eden yüksek topuklu ayakkabıyı çıkarttım dakikalarca belki de saatlerce ağladım neden?
Ben onu sebepsizce severken neden Beyza sırf ben seviyorum diye yaptı bunu? Bu çok ağırdı sabah ağrıyan sızı azıcık olsun geçmişti ama şimdi daha çok şiddetlendi saçlarım kaşınıyordu. Bağırmak istedim ama ona bile hakkım yokmuş gibiydi. Akan makyajımla telefondan yansımama baktım aynı annem gibiydim aynı onun gibi...
Gülümsedim kocaman saklar belki o diye ama ne fayda. Tam kalkacaktım ki bir gölge düştü önüme Pelin'di bu Beyza'nın okulda en nefret ettiği kişi.
"İyi misin?" dedi.
İyi? pek hissetmediğim duygulardan biriydi. Ama yine de
"İyim" iyi. Yalan mı oluyor bu? anlaşılan şeyler yalan konumuna girer mi ki?
"İyi gözükmüyorsun evin nerede bırakayım seni" ev? öyle bir şeyim yok maalesef
"Evimde daha kötü hissederim ama"
"Eğer bir yerde kötü hissediyorsan orası senin evin değildir, gel bakalım benim evi nasıl bulacaksın?" Gülümseyerek ayağı kalktım buna çok ama çok ihtiyacım vardı. Reddetmek istemedim ve beyaz olan arabasına bindim. Yere fırlattığım ayakkabılarımı alıp şoför koltuğuna yerleşti gelişigüzel olan saçlarını elindeki ince mor tokayla bağladı ve arabayı çalıştırdı.
"Bu arada ismim Pelin" biliyorum..
"Bende Binnur" biliyordu zaten.
PELİNİN ANLATIMIYLA
Etrafta dolaşırken bir takım sesler geliyordu bir kutlama gibiydi merakıma yenik düşerek sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Bir dakika burası Binnur'un sahafı değil mi? Önüne geldiğimde Beyza'nın elinde pasta Metin'e doğru geliyordu Binnur elinde olan çantayı yere düşürdü bitkin halde gözüküyordu. Arabamdan inip tam yanlarına gidecektim ki Binnur bir anda arkasını dönünce saklanıyormuş gibi yapıp aşağı eğildim koşarak uzaklaştı oradan o kadar hızlı koşuyordu ki yetişebileceğimi düşünmediğim için kırmızı porsche arabama tekrardan bindim yanına yaklaştığımda arabadan indim. Kaldırımın üstüne çokmuş bacaklarını karnına kadar çekmişti aynı küçük çocuklara benziyordu. Ayağından çıkarttığı ayakkabıları fırlatmış kafasını kaşıyordu yayına daha çok yaklaştım. Dakikalarca onu izledim aralıksız ağlıyordu en sonunda dayanamayarak yanına ilerledim.
