Her güzel şeyin bir sonu vardır.
"Keşke seninle sonsuz olsak Metin'im" dedim içimden.
Kahvaltımızı etmiş sohbete dalmıştık. Onunla konuşmak son zamanlarda yaşadığım en iyi şeydi.
"Tilki" tilki...
"Her şey için teşekkür ederim. Borçlandım sana. "
Sandalyeden kalkıp sofradaki tabakları makineye dizmeye başladı.
"Borçlu değilsin, az sarmadın dizimi." dediğimde kahkaha atmaya başladı. Gülüşü içimde uçuşan kelebeklerin daha çok hareketlenmesine neden olmuştu.
"Kızım ağaçlardan inmiyordun ki, inattın bir de tuttururdun kayısı toplayacağım diye." gülümsedi ve devam etti.
"O konuda bana değil anneme borçlusun." dedi. Annesini kaybedeli üç yıl olmuştu.
"Binnur biz seninle hep kader ortağıydık. Bizim bir babamız yoktu. Babasız büyüdük şimdi ise ölmüş olduğunu duydun. Ben duysam ne hissederdim bilmiyorum ama o zaten bir ölüydü Binnur. Hiç olmamıştı. Sen anlatordın yaşadıklarınızı ama bunlardan ibaretti o adam. Seni anneni bırakıp gitmişti. Şimdi ne olur o maskenin altında ağlayan kızı iyileştir, o kız çok üzgün belli deniz gibi dalgalanan gözlerinden."
Ne diyebileceğimi bilmiyordum.
Çok mu ağır gelmişti bir anda?
Çok ağır.
"Olay sandığın gibi değil ki. "
"Ne oldu? "
" Babam o değilmiş, terk etme nedeni de ihanet " dedim gülerek.
"Gayrimeşru çocuğum ben. Yıllardır sorguladım; annem beni niye sevmiyor, bu kadar umursamıyor, görmüyor, duymuyor. Ben küçükken hep senin anneni kıskandım. Biz kader ortağı falan değiliz senin annen vardı benimse yoktu. "
Saldaliyeden kalkıp benim yanıma doğru geldi, kollarını açıp sarıldı. Teselliydi bu sarılış.
"Annem son söylediği cümle neydi biliyor musun? " dedi merakla ona baktım.
"O kızın dizini sarmaya sen devam ediceksin artık." ağlamayı bırakıp burnumdan gülmeye başladım.
"Yani anlayacağın, bir daha düşme sargı yapmayı falan bilmiyorum zaten." dediğinde gülmem şiddetlenmiş sinirlerim bozulmuştu.
"Annen çok harika bir kadın" dı.
"Öyleydi."
"Ohoo Binnur ağlıcaksan okula gitmeyelim. Ama gitmek gerek Edebiyat sınavı var malum. Hadi hadi, hazırsın zaten odandan çantanı al çıkalım." dedi onun uyarmasıyla odamdan çantamı almak için ayaklandım ta ki zil sesini duyana kadar
"Sen aç Pelin herhalde" Pelin'le son zamanlarda aşırı yakın olmaya başlamıştık. Ama bu duyguyu en son Beyza'yla da yaşadığım için pek güvenemiyordum.
İnsanlar sürekli birilerine güven duymayı ihtiyaç gibi görür. Bu ihtiyacı karşılarken çok üzülebilir ya da verdiğimiz en iyi karar olabilirdi. Güvenimizin kırılması bizim sorumluluğumuz değildi belki ama fazla güvenmek işte o tamamen bizim sorumluluğumuzdaydı. Bazı şeyler anlaşıldı, bazı şeyler bitti ama ben hâlâ ayaktayım. Biz hâlâ ayakyatız. Ben ve çocukluğum. O da çok acı çekti en az büyük hâlime kadar; en çok o ağladı, en çok onun kalbi kırıldı, en çok o terk edildi, en çok o sevildi. Ve artık ikisi de duygusuz oldu. Birisine - Metin'e- duygular beslemesine rağmen.
Artık geceleri "nasıl yapar ya? " dememek için güvenmemek mi gerekir?
Kalbimiz kırılmaması için ruhunuz da ruh yokmuş gibi mi davranmamız gerekir?
Peki ya sevilmek için ne gerekir?
Ona hiçbir cevap bulamadım.
Hiç sevilmediğin içindir dedi içimde ki ses.
Haklı dedim haklı.
Metin kapıyı açtığında duraksadı il önce bana sonra kapıda her kim varsa ona baktı.
"Kim gelmiş? " diyerek kapıya doğru ilerlerdim.
Beyza.
"Senin ne işin var burada? " diye carlayarak girdi içeri. Sanki kendi tapulu malı bu ev.
"Sen de iyice alıştın burayı basmaya herhalde? Çık git asabımı bozma benim!"
"Sana, burada ne işin var diye sordum" dedi beni takmayarak. Metin'in üstüne yürüyerek konuşmaya devam etti.
"Cevap ver!"
"Sana hesap mı vereceğim? Binnur biliyor zaten rol kesmene gerek yok"
"Ben sana kimseye anlatma demedim mi? "
"Binnur kimse değil, çocukluk arkadaşımız farkındaysan. Haddini de aşma." onu sevdiğini söyledi ama öyle davranmıyordu.
Bütün bencilliğimle umarım dedim. Umarım onu sevmiyorsundur.
"Ne olursa olsun, ben sana kimseye söyleme dedim." oflayarak etrafa baktı.
"Anlamıyor musun?"
"Neyi Beyza?"
"Görmüyor musun, seni ne kadar sevdiğimi! "
Ağlamayacaksın Binnur sakın.
Sen, baban öldüğünde ağlamadın.
Sen, annen seni sokağa attığında ağlamadın.
Sen, gerçek babanın kim olduğunu asla bulamayacağını öğrendiğin de ağlamadın.
Sen, sevdiğin kişi en yakın arkadaşınla sevgili olduğunda ağladın. Bu da senin bencilliğin ama şimdi. Şimdi ağlamayacaksın. Yapmıcaksın. Metin... Metin için. O Beyza'yı seviyorsa bırak da..
Hayır! Diyor bir tarafım da. Savaş bunun için diyor.
Değicek mi peki?
Ortamdaki sesizlik ürkütmüştü.
"Ve anlamadığın bir şey daha var." dedi göz yaşlarını silerek kafasını kaldırdı ve Metin'e bir adım daha attı. Aralarında ki olmayan mesafeyi kıskanmıştım.
"O da seni seviyor!" dedi. "Ama bunun bir önemi yok çünkü ben seni seviyorum. Anlamıyor musun biz birbirimiz için yaratılmışız, Hatırla ben düşmüştüm sen de cebinden üstünde kuş motifi olan yarabandını sarmıştım. İşte o günden berri sana duyduğum hayranlık var."
O yarabandını Metin'in annesi Serap Teyze bana vermişti. Verdiği paketin neden yarım olduğunu şimdi anlamıştım. Beynim de çok sahne vardı. En acılarıysa Beyza'yla geçirdiğimiz eğlenceli günler.
İçine her şeyi karıştırıp yaptığımız o iğrenç pastayı, taş gibi olan kurabiyeleri, ödevleri, projeleri, saatlerce deli gibi dans etmemizi, kitap okuyup birbirimize spoiler vermemizi..
Çok güzeldi niye lekeledin?
"Bunu burda konuşmayalım"
"Nerede konuşucaz, asıl tam burda bu konuşmayı yapacağız çünkü Binnur da senden" dediği anda elimde refleks bir şekilde Beyza'nın yanaklarında bulundu. Sert bir tokatdı bu. Aslında birikmiş bir tokat.
"Sen iyice kudurdun artık, arkadaşımdın ne oluyor sana? "
"Ben senden önce sevmeye başlamıştım Metin'i ama sen öyle ondan bahsediyordun ki senin için ona olan sevgimi bastırmaya çalıştım ama başaramadım Binnur. Hem sen demez miydin?
Bazı şeyler için bazı şeylerden vazgeçilir. Diye. Ben de senden vazgeçtim. Aşkım için." ne demeliydim?
"Çıkar mısınız, evimden."
Ev?
Defalarca kovulduğun, kendine asla ait hissetmediğin yeren mi bahsediyorsun? Yapma. Senin bir evin yok.
Ayy ne kasvetli bir yazı yazdım be!
