Hayatı toz pembe zannedenlerden değildim hiçbir zaman. Kader dedikleri şeye belki de güler geçerdim. Asıl olay şu ki ben böyle düşünürken, bir dizi hayat oyununun içinde kalacağımı bilememdi. Ben babasının ''zümrüt'' gözlüsü annesinin ''çiçeği'' yaş...
Dost dediğin; Gidecek hiç bir yeri yokken sana sığınan değil, gidecek çok yeri olmasına rağmen senin yanında olandır...
Son sınava da girmiş olmanın rahatlığıyla, hayaller kurarak eve gelmiştim. Bütün bir öğleden sonrası ve tabiki akşamı yatarak değerlendirmeyi düşünürken, çalan kapını sesi ile kendime geldim.
Benim kapımı Aynur teyze den başkasının çalmayacağını düşünerek açmış olduğum kapıda Poyraz'ı görmeyi hiç beklemiyordum.
''Selam'' diye seslendiği sıra. sanırım onun da yüzünde yorgun bir ifade arıyordum ama yoktu. Bildiğin cıvıl cıvıl bir surat ifadesi ile bakıyor du.
''Ne o ölmüş balık gibi bakıyorsun?''
Sormuş olduğu soruya karşılık olarak:
''Hani sınav haftasındaydık ya, yorulmuşumdur belki biraz ne dersin?''
''Oooo daha dur bakalım, yolun başındasın,daha şimdi den böyle salarsan ileride ne yapacaksın. Canlan, kıpırdan bakalım.''
Söylenmeye devam ederken, elleri ile omuzlarımdan tutmuş, bir o tarafa, bir bu tarafa sallayıp duruyordu. Üzerimde uyguladığı harekete sonra da yüzüne bakarak:
''Poyraz, iyi misin? Ne bu enerji, ya da şöyle söyleyeyim, bu enerjinin kaynağı her ne ise söylede bende alayım, çünkü yorgunluktan ölüyorum.''
''Ölmezsiiiiiinnnn'' uzatarak söylenmesinin ardından devam ederek, ''Hazırlan, akşama borcunu ödemeye gidiyoruz.''
Şöyle bir düşündüm de! Benim ona hatırlamadaığım bir borcum mu vardı? Aklıma bir türlü gelmiyor du. Sanırım Poyraz da hatırlamadığımı anlamış olacak ki !
''Ayıp, ayıp unuttun değil mi? Ama bak ben unutmadım. O zaman da demiştim sana, kimsenin bana olan borcunu unutmam. Hani çeşmeni tamir etmiştim yaa!!''
Kafamın içerisin de kocaman bir aydınlanma yaşadıktan sonra:
''Haaaa...Ooo... Ama ben onu evde bir kahve ikram etmek olarak şey etmiştim.''
Güldü... yine ve yine daha çok güldü. Ne kadar çok gülüyordu bu böyle!!
''Sen onu evde bir kahve ikram etmek olarak şey etmiştin ama ben onu dışarıda biraz kafa dağıtmak olarak şey ediyorum ve canım çok sıkıldı, akşam sekiz de bu kapının önünde ol küçük katil!!''
Yine ve yeniden arkasında şaşkın bir ben bırakarak merdivenleri çıkmaya başlamıştı. Bir yandan da son golünü atıyor du:
''Ağzını kapat, sinek kaçar ve alışsan iyi edersin ben böyleyim,bundan sonra seni en yakın arkadaşım seçtim bürütüs..''
Kapıyı kapatarak içeri girdikten sonra yıkılmış olan hayallerimi bir köşeye yollayarak, günün geri kalanı nı kafamın içinde yapmış olduğum planlarla geçirmiştim.
Poyraz la konuşmamızın üzerinden yaklaşık iki saat geçmesine rağmen hala ne giymem gerektiğimi düşünerek, kıyafetlerimle olan bakışmam devam ediyor du.
Nereye gideceğimi bilmeden hazırlanmaya çalışıyordum resmen. Bu akşam numarasını da almam gerektiğini aklıma not ederek en sonun da karar verdiğim kıyafetleri alarak hazırlanmaya başladım.
Sanırım beyaz bir gömlek ve pantolon yeterli olurdu!!
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
