Ben beyhude elem ettim boşa yandım
Her seven sevilmezmiş, aksine inandım
Ah bir selâm uğruna nelere katlandım
Senki, bi' kuru umut ile yaşar mıydın
Ben öğrendim,kuru umut ile yaşanmaz
Gönül çektiğini fani tartısında tartmaz
Sevdaya talib olana böyle ezâ yapılmaz
Senki,bi'acılı kalbi, hâz ile taşır mıydın
Ben taşıdım,şu boynuma vebâl bilerek
Kaderim deyip, silleni sineye çekerek
Vuslat cana ererde ben, boyun bükerek
Senki,bi'garib kulu,vefa ile anar mıydın
Ben vefa ile andım, öyle medet umarak
Hasret azabından huzuruna kaçarak
Gözlerimde yagmurlar, çölleri aşarak
Senki, bi' mâşuk'u,can ile sarar mıydın
Ben her bir zerreni şu canım ile sardım
Vurgun yedi özüm, delik deşik bağrım
Bu nefes yolunda sevebildiğimce varım
Senki, bi'mecnuna nâz ile kıyar mıydın
Vuslat Tuna
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFES. Vuslat Tuna Şiirleri. 22.
PoetryBir kafestir şiir, yürek içinde Bir kafestedir yürek, şiir içinde
