Korte verhalen [bundel]

VIII. Dansende bomen [🇳🇱]

Inzending schrijfwedstrijd Schrijversacademie: 'Wat is liefde- schrijfwedstrijd'
Woordenaantal: 692 (max. 700)
Laatst bijgewerkt op: 13 april 2022
* * *

Alleen en toch samen staan ze daar op de heuvel zo hoog. Omringd door familie, zo oud en zo jong als familie zijn kan. Zo recht als het maar kan pronken zij van hun eigen schoonheid van puur natuur. Elke ochtend opnieuw worden zij met liefde beschenen en verwarmd door zij die boven hen straalt. Wanneer de zon haar podium verlaat, komt de maan tevoorschijn, wie haar licht op hen laat vallen als een spotlight. Stil, maar aanwezig staan zij daar. Dagen en nachten worden jaren en eeuwen. Zo oud als ze aarde zelf en zo tijdloos als ze zijn, staan zij daar op de heuvel zo hoog. Heeft mens en dier ontmoet, maar weinig kent hen soort zo goed. Eens vereerd, nu genegeerd. Zij voelen het. De aarde verouderd. Ze verandert van groen naar grauw. Wateren nemen stukken land terug. Grond schudt her en der alles van zich af. Wind blaast alles en iedereen omver. Vuur verspreidt zich grootser en wilder over onze soorten tot we allen morsdood zijn tot aan de grond. Desondanks is niet alles verloren. Wat eens was, kan weer worden. Alleen en toch samen staan zij daar nog op de heuvel zo hoog. Oud, maar groot. Alert, maar vriendelijk. Stil, maar ademend. Hopend staan zij daar, wachtend op het einde der tijden of wanneer het lot hen eerder komt halen.

Eens waren zij zo alleen op de heuvel daar zo hoog. Heldergroen was het gras dat hen omringd had tot aan waar de familiekring begon, onderaan de heuvel. Regen viel, zon scheen en jaren bij jaren werden zij groter en groter. De eenzaamheid werd verdraagbaar door het enige wat zij samen konden doen. Zacht bewogen zij hun armen mee met de adem van de wind. Als wapperende haren ritselden zij de versiering op hun armen. De een haalde een arm terug en de ander trok een arm zacht en zorgvuldig naar zich toe. Groter werden hun lichamen. De armen alsmaar langer en langer. Harmonie verspreidde zich over de twee daar op de heuvel zo hoog. Armen zochten elkaar, verstrengelden zich onlosmakend. Samen stonden zij daar nu, niet langer eenzaam. Elkaar nooit meer alleen latend, zo tijdloos als zij waren.

Eeuwen zijn voorbij gevlogen. Naast de aarde, veranderen zo ook de bewoners die erop wonen. Dieren worden niet langer uitsluitend bejaagd voor overleven, maar ook voor het plezier. Men kijkt niet langer naar de schoonheid van puur natuur, zolang ze het maar warm genoeg hebben binnen hun stenen muren. De familiekring onderaan de heuvel wordt kleiner en kleiner. Oud en jong sneuvelt door de brute handen die eens in de zoveel tijd langskomen. Met veel rook komen zij dan aan en met veel kabaal moorden ze ons uit. Met verdriet en pijn kijken wij toe. Desondanks blijft de harmonie tussen ons twee bestaan. In ieder geval zolang wij nog overeind staan op deze heuvel hier zo hoog. Verloren hangen onze armen, elkaar in de armen nemend en troostend. Samen en alleen staan wij hier. Wachtend op ons einde.

Samen en alleen stonden wij daar op de heuvel zo hoog. Zo groen als het gras eens was, zo kaal en dor is het nu. Leeg gerukt van haar eeuwenlange bewoners. Met bijl en zaag kwam men aanzetten. Met een traan en een lach gingen wij ons einde tegemoet. Voor wij de dood in de ogen keken, keken we eerst elkaar nog eens aan. Voor nog één laatste keer dansten wij op de harmonie die in ons leefde. Nog nooit huilde de hemel zo hard. Nog nooit was de grond zo hard en blubberig tegelijkertijd. Nog nooit was de wind zo ruig tegen ons aan het slaan alsof het ons wilde omarmen. Nog nooit hadden wij een vuur in onszelf gevoeld zonder in brand te staan. Al dansend op de heuvel zeiden wij de aarde vaarwel met een dak vol mooie kleuren boven ons. Vloekend en hakkend werd er een einde gemaakt aan ons bestaan en onze liefde, voor huis en kachel. Met aan de lucht een prachtige regenboog als herinnering van de liefde tussen mens en natuur die er eens was en wellicht ooit weer zal komen.