His Mysterious Stares

Prologue

I stared back at my phone that keeps on ringing.

It's been a week, but I'm still here, pilit na tinataboy ang gustong kumausap o lumalapit sakin.

I can't blame them if  it will make them angry at me, all i want for know is to be alone.

Alone?

Oh i forgot, palagi naman pala akong nag-iisa. Silly me, hahaha...

People like me can laugh at this situation, sanay na e. But deep inside, we're really sulking. Di lang halata sa mga taong malapit samin, kasi yun nga, magaling kaming magtago ng nararamdaman.

Ang nakakatawa lang kasi, kami yung may pinakamaganda or should i say, may pinaghuhugutan na advise. Kami rin kasi yung may mga mabibigat na dinadala sa buhay. Kaya relatable.

I sigh and watch  the  children playing with their parents. I can see their innocent eyes from afar. It's so sad to think that, the society we're living at, is so cruel. Or should i say, the people who's living in this society is cruel.

Judgment is everywhere, like they know more about your life more than you do.

But then, we don't have a choice than to live our life. At nasa atin na kung papatulan pa natin sila.

No'ng di ko na matiis ang pag-riring ng aking cellphone, do'n ko na sinagot ang tawag ng 'di tinitignan kung sino ang tumatawag.

Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita.
"Hello?"

Tuluyan na akong napapikit no'ng narinig ko ang boses ni mama, siguro dumating na yung balita sa kanila.

"Ano tong narinig naming balita Avi?!" Sigaw ni mama sa kabilang linya.

"Ma, kumalma ka."  Pagpapakalma ko sa kaniya, pero alam kong wala naman 'yong saysay.

"Paano ako kakalma?! Ha?! Avi! Di ka namin pinalaki na ganiyan! Paano na ito ha? Subrang kahihiyan ito sa pamilya natin!"

As expected, they don't care about my feelings. Ang sa kanila ay kung paano mapabuti ang imahe ng aming pamilya. Kahit na may nasasaktan na silang tao.

Pinigilan kong maiyak, di ako nagsalita at pinakinggan nalang siya. Palagi silang tama e, at ako yung mali rin palagi.

Narinig ko siyang humugot ng malalim na hinga. "Umuwi ka dito ngayon din, mag-usap tayo ng tatay mo."  Pagkatapos no'n binabaan niya na ako.

Napasandal nalang ako sa sementadong inuupuan ko. Ba't ba nangyari sakin to?

Ba't parang ang unfair naman? Ba't di nila makita yung mga sakripisyo ko? Ganon na ba ako kawalang halaga sa kanila?

Kasabay ng pagbagsak ng ulan, ang pagtulo ng aking luha.  No'ng araw din na yon, ang bagong simula ng aking buhay.