Zonder Hoop (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 8: Toch maar bellen

Toch maar bellen:

Louis' POV:

Ik was doodsongerust terwijl ze weg was. ze was drie en een half uur weg, en ik stond op het punt om een telefoontje te plegen toen er op de deur geklopt werd.

Hoe ongerust ik ook was, mijn snelheid kon nooit op tegen Nialls honger, en hij had de deur al open voordat ik mijn voet goed onder me had kunnen plaatsen om van een stoel op te staan.

In de tijd dat Myley aan het jagen was, was er niet veel gebeurd.

Ik zat de hele tijd de ergste scenario´s te bedenken over wat er met Myley gebeurd zou kunnen zijn, terwijl Harry me vertelde dat alles goed zou komen en dat ze met een grote tas vol eten terug zou komen, triomfantelijk over haar vangst.

Ik had niet eens het idee dat hij zichzelf geloofde, maar toen Niall de deur open deed zag ik haar staan, moe maar met de handen vol eten en zoals Harry beloofde, een triomfantelijke blik in haar ogen.

Liam had de hele tijd op de bank gelegen, terwijl Nancy voor hem en het vuur zorgde. Niall hielp haar terwijl hij met Liam praatte en de sfeer in het huis behield.

Zayn was ergens halverwege naar buiten gestapt om hout te sprokkelen, en nadat hij was terug gekomen hadden hij, Harry en Niall in een vurige discussie gezeten over welk haarproduct het beste was voor je haar.

Aangezien ze elk een andere gebruikten, waren ze alle drie voor een ander merk, en duurde het even voordat Nancy tussendoor kwam melden dat er een zieke in hetzelfde vertrek zat.

Niet dat het Liam veel uitmaakte. Hij had een grote grijns op zijn gezicht gehad, en Nancy had het zolang door laten gaan omdat Liam het amuserend vond om zijn vrienden weer gewoon gek te zien.

Nancy had de discussie onderbroken omdat hij lichtjes uit de hand begon te lopen, en ik had Niall al moeten grijpen voordat hij Zayn aanvloog. Zijn gebrek aan voedsel maakte hem licht ontvlambaar.

Zayn had echter meteen ingezien dat hij moest stoppen, en Nancy had ervoor gezorgd dat ook Harry zijn mond hield.

Myley was op precies het goede moment gekomen, aangezien Niall op het punt had gestaan om in te storten van de pijn in zijn maag. Die ene klop op de deur leek ons leven te redden.

Terwijl ik Myley vanuit mijn ooghoeken bekeek op zoek naar wonden, of oneffenheden in haar huid, maakte ik één van de dieren schoon en wisselden we plagend de woorden.  Ik ontdekte niets, alleen kon ik zien dat ze moe was.

Toen we klaar waren en de dieren, of wat er van over was, later hingen te braden, zat iedereen er met een goed humeur omheen. Alleen de geur leek Niall al wat op te vrolijken.

Na een uur of twee en een hele boel buikgeluiden later, zaten we het konijn met z'n zevenen op te eten. Vier van ons hadden elk een poot, en de overige drie deelden de romp.

Als het een romp te noemen viel. Resa hoefde niets van dat, aangezien ze de ingewanden die Myley en ik hadden weggegooid al naar binnen had gewerkt.

Na het eten dronken we regenwater dat we overal en nergens in het bos vonden. alles wat we vonden bewaarden we, en we kookten het om de bacteriën eruit te halen.

Nadat we dus hadden gegeten, was het laat in de middag. Niall was eindelijk weer aanspreekbaar, en we praatten over wat we nu moesten doen. We konden hier niet voor eeuwig blijven, en we wisten niet of Paul nog bereikbaar was. Misschien had Edward zijn telefoon wel en kon hij onze locatie op één of andere manier achterhalen.

Al was het illegaal om dat te doen, maar daar zou Edward zich helemaal niets van aan trekken. Nancy en Myley verschoonden liams verband weer, en de wond bloedde nog steeds.

'We have to do something about it,' zei Myley tegen me zonder ook maar een woord luid genoeg uit te spreken zodat Nancy of Liam het kon horen.

Ik knikte. 'He has to go to a hospital, but I'm afraid Edward will get us,' antwoordde ik net zo zacht.

'Louis, I think we have to try Paul,' mompelde ze terug. Ik wierp een blik op haar, en begon de kansen te overwegen.

'Just call him with your Phone, he was there when Paul called him, so your phone he already got, and if it's him then we'll stop the call immediatly,' zei ze, met zoveel redelijkheid dat ik er wel mee in moest stemmen.

'Okay, we're gonna call Paul,' zei ik luid genoeg voor de anderen om het te horen.

'Why?' vroeg Harry, die samen met Zayn en Niall in dezelfde discussie hadden gezeten als Myley en ik, alleen hadden zij het gesprek enkele meters verderop gevoerd.

'Because we have no choice,' antwoordde ik, terwijl ik de telefoon in mijn broekzak haalde.

Ik voerde Pauls nummer in, en drukte op het groene hoorntje, meteen daarna zette ik de speaker aan.

We waren doodstil terwijl het geluid van de telefoon door de ruimte schalde. 'Tuut.... tuut.... tuut,'

'Sorry to dissapoint you,' klonk het ineens.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Rent voor haar leven naar haar kamer en verstopt onder bureau*

'SORRY SORRY SORRY SORRY SORRY SORRY!!!'

Het spijt me dat het zo lang duurde, en het spijt me dat dit zo'n stom kort hoofdstuk is, maar ik hoop snel op meer!!!!! (Ja ik kan ook niet wachten tot het verhaal verdergaat ik weet het vreemd)

Maar vandaag is de laatste schooldag voor de voorjaarsvakantie hiero, en natuurlijk moet mijn geweldige(noteer sarcasme) keel nu weer met zijn ontsteking beginnen.

Keelonsteking? dan kan ze toch nog wel gewoon verhaal mee schrijven? nou, ik niet, want met mijn keelonsteking, komt bakken met hoofdpijn.

Dus ik heb vakantie, maar ik ben ziek. ik heb geen huiswerk, maar een writersblock.... ik weet niet hoe ik verder moet!!! enige oplossingen?

stem reageer en fan!!!

 

xxxx

Magda